Είναι μικρό το καλοκαίρι τελικά, όχι γιατί διαρκεί τρεις μήνες μόνο. Είναι μικρό γιατί διαρκούν λίγο οι διακοπές, πάντα οι διακοπές διαρκούν λίγο, ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν φτάνουν....
Είμαστε κι αχόρταγοι οι άνθρωποι....
Πως να φτάσουν; Πως να χωρέσουν μέσα τους στιγμές όχι μιας χρονιάς, μιας ζωής. Είναι μικρό το καλοκαίρι κι έχει αμέτρητες στιγμές που δεν προφταίνουμε να ζήσουμε, να γευτούμε.
Κάποιες φορές το νοιώθω σαν μικρό σκουπίδι στο μάτι, παρά το μέγεθός του κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του. Είναι ενοχλητικά απών μέσα μας οι στιγμές που θέλουμε κι άλλο.
Όλα είναι διαφορετικά παντού, στην εξοχή και στην πόλη. Στον αέρα, στο χώμα, στην άσφαλτο, στο τσιμέντο, στα δέντρα, όλα είναι διαφορετικά παντού.
Κάθε καλοκαίρι φεύγοντας παίρνει μαζί του και δικά μας κομμάτια..... στην αίσθηση και μόνο παίρνει κομμάτια μας. Μεγαλώνουμε με τα καλοκαίρια και φεύγουν κομμάτια μας.
Πέθανε κι ο Μπάρκουλης φέτος κορίτσια και αγόρια.
Άλλο ένα κομμάτι μας έφυγε. Δεν εξετάζω τις υποκριτικές ικανότητές του εδώ, τώρα. Γεροντάκι στα τελευταία του, μεγαλώσαμε και με τον Μπάρκουλη όπως με τους γονείς μας.
Οι ταινίες που έπαιξε μας μεγάλωσαν, οι αναμνήσεις απ' όσα ''παίχτηκαν'' στην προσωπική μας ταινία με πρωταγωνιστές ή απλούς ηθοποιούς τους δικούς μας και εμάς μας μεγάλωσαν. Γεροντάκι στο τέλος ο Μπάρκουλης, μια ηλικία με τον πατέρα μου που πέθανε τελευταίες ημέρες του Αυγούστου πριν τέσσερα χρόνια, κι δυο γεννημένοι το '36 .
Φεύγουν τα καλοκαίρια και μαζί τους δικά μας κομμάτια. Μένουμε οι άνθρωποι πολλές φορές σ' αυτά που φεύγουν κι όχι σ' αυτά που έρχονται, όπως τα παιδιά μας, όπως ότι αφήνουμε πίσω για την συνέχεια και δικά μας κομμάτια.
β.ψ.
Σχόλια