Μπορεί το keep-life.blogspot.gr να υπολειτουργεί, εξαιρετικά άρθρα όμως αναδημοσιεύονται.
Ακολουθούν τα πιο πρόσφατα άρθρα του Περικλή Κοροβέση από το Στο κέντρο του περιθωρίου στην Εφημερίδα των Συντακτών
Από το efsyn.gr
To αόρατο πραξικόπημα
12.09.2015
Κάποτε στα παλιά τα χρόνια στη μακρινή Κίνα ήταν ένας σοφός δάσκαλος, ζωγράφος στο επάγγελμα, που ζωγράφισε ένα περιστέρι τόσο τέλειο, που οι μαθητές του κάθε πρωί που πήγαιναν στο σχολειό κοίταζαν να δουν αν το περιστέρι είχε πετάξει. Δουλειά των μαθητών ήταν να αντιγράψουν το περιστέρι όσο πιο πιστά μπορoύσαν.
Με τη σειρά τους οι μαθητές του γινήκαν και αυτοί δάσκαλοι και εκπαίδευσαν νέους δασκάλους και πάντα το θέμα ήταν το τέλειο περιστέρι του ιδρυτή της σχολής. Οπου κάποια ωραία μέρα ένας νεαρός μαθητής κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε ένα πραγματικό περιστέρι. Εμεινε έκθαμβος όταν διαπίστωσε πως ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζωγράφιζαν. Και έκανε το δικό του που στηριζόταν στην πραγματικότητα. Αποτέλεσμα; Του κόψανε το δίπλωμα.
Εκτοτε στο ποτάμι της Ιστορίας κύλησαν πολλοί αιώνες και το ίδιο φαινόμενο ξαναεμφανιζόταν. Οποιος έβλεπε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που ήταν επιτρεπτή, την πλήρωνε με το κεφάλι του. Στην Ευρώπη σήμερα δεν κόβουν κεφάλια. Αλλά έχουν την παντοδυναμία να εξαφανίσουν τις άλλες ιδέες και να μη φτάσουν πουθενά.
Εν τούτοις υπάρχουν πολλές εστίες διαφωτισμού και αντίστασης, όπως και ποικίλα δίκτυα κάθε λογής που κάνουν πολύτιμη δουλειά. Αλλά δεν φτάνουν στον ψηφοφόρο-καταναλωτή, που κατά κανόνα έχει εμμονές και πιστεύει πως το δικό του περιστέρι είναι το σωστό.
Αν δούμε την κινητικότητα των ψηφοφόρων στην Ελλάδα, εκτός από τον σκληρό πυρήνα του κάθε κόμματος, θα διαπιστώσουμε πως ψηφίζουν ανάλογα με την προσφορά του κάθε κόμματος, ακριβώς όπως στα σουπερμάρκετ. Το είδαμε και με τον Αντρέα Παπανδρέου και στην ανανεωμένη του μορφή με τον Αλέξη Τσίπρα.
Η έννοια του κυρίαρχου λαού στην ουσία είναι η έννοια του κυριαρχούμενου λαού που έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ολιγάρχες, αλλά τίποτα για τον εαυτό του. Στην ουσία οι εκλογές είναι ένα μεσσιανικό φαινόμενο. Διαλέγεις Μεσσία και συ γυρίζεις σπίτι και περιμένεις το θαύμα που ποτέ δεν έρχεται. Γίνεσαι πιστός, αλλά όχι πολίτης. Με άλλα λόγια, διαλέγεις την ανυπαρξία σου και τη θεωρείς προσωπικότητά σου, χάρη στον Μεσσία.
Αρα για ποια πολιτική μιλάμε όταν όλη η εξουσία είναι στους Μεσσίες-κόμματα; Πρώην σύντροφοι του Τσίπρα τον κατηγόρησαν για προδοσία. Βαριά κουβέντα. Αλλά αντικειμενικά έτσι είναι. Εκανε ακριβώς τα αντίθετα από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα πέρασε μια συμφωνία που θέτει την Ελλάδα υπό γερμανική κατοχή.
Εγώ έχω μια άλλη προσέγγιση του φαινομένου. Αυτή η στήλη σε ανύποπτο χρόνο είχε διαπιστώσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δεξιά Σοσιαλδημοκρατία, με μια ισχυρή αριστερή πτέρυγα, με αρχηγοκεντρική δομή που δεν χρειαζόταν κόμμα και οργανώσεις, αλλά αυλοκόλακες, προπαγανδιστές, και μηχανισμούς στήριξης. Εξ ου και τα κορυφαία στελέχη του εγκατέλειψαν το κόμμα για να εγκατασταθούν στην κρατική μηχανή.
Η δεξιά Σοσιαλδημοκρατία έψαχνε να βρει την οικογένειά της, που δεν ήταν τίποτ’ άλλο από το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο από χρόνια βρισκόταν υπό διάλυση, και να του δώσει νέα πνοή. Αλλά πρώτα έπρεπε να δώσει εξετάσεις στα πραγματικά κέντρα εξουσίας.
Και ο Τσίπρας πήγε με δώρα και υποσχέθηκε στον Σόιμπλε να παγώσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και στην κυρία Μέρκελ εξήγησε πως οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι ηθικού χαρακτήρα. Και προφανώς περίμενε κάποιο αντάλλαγμα, ίσως κανένα λουκάνικο Φρανκφούρτης, για να φανεί ότι κερδίσαμε και μεις κάτι και να το παρουσιάσουμε στους ιθαγενείς ως θρίαμβο της ελληνικής διπλωματίας.
Ο Βαρουφάκης παραδέχτηκε μετά πως ο μόνος στόχος αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της ελληνικής αντιπροσωπείας. Και σε αυτή τη διαδρομή γίνεται αντιληπτό πως χωρίς μνημόνιο δεν μπορεί να είσαι πρωθυπουργός. Επιπλέον ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Τσίπρα να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, για να απαλλαγεί από την ενοχλητική Αριστερή Πτέρυγα. Ενα ακόμα ατού ήταν πως η δημοτικότητα του αρχηγού ήταν μεγάλη και με εκλογές φαστ φουντ ίσως κέρδιζε και αυτοδυναμία.
Ολα δείχνουν πως κανένα κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία. Και παίζονται διάφορα σενάρια. Στην ουσία πρόκειται για τη δημιουργία του «Εξτρεμιστικού Κέντρου», που κυβερνάει στις πιο πολλές χώρες της Ε.Ε. Η συμφωνία που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015 η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Ταρίκ Αλί, θα γίνει το ίδιο μισητή με την 21η Απριλίου 1967. Δεν την έχουμε δει ακόμα να εφαρμόζεται. Μας περιμένουν καταστροφή και χάος.
~~~~~~~~~~~~~~~
Συμπεράσματα προ εκλογών
19.09.2015
Κατά κανόνα τα συμπεράσματα βγαίνουν μετά τις εκλογές. Ειδικοί όλων των κατηγοριών μάς αναλύουν τα αποτελέσματα και μας δείχνουν τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων. Ενδιαφέροντα πράγματα, δεν λέω.
Η Μεταπολίτευση ανέδειξε τρία μεγάλα κόμματα εξουσίας: τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Την πλειοψηφία τους τη στήριξαν στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων. Πράγμα που σημαίνει πως αυτή η μάζα των ψηφοφόρων είναι χειραγωγήσιμη και αρκεί ο κατάλληλος «πολιτικός λόγος» σε συνδυασμό με την κατάλληλη επικοινωνία, συν τα απαραίτητα χρήματα για τις εκλογικές εκστρατείες και προβολές.
Προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτές τις μετακινήσεις είναι η απογοήτευση που τους δημιούργησε το κόμμα τους. Αρα ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του επιλέγει τον πιο γοητευτικό ολιγάρχη και τον πιο χαρισματικό δημαγωγό. Οπως είναι γνωστό, καμιά προεκλογική δέσμευση δεν τηρείται. Οσο μεγαλύτερο είναι το δόλωμα τόσο μεγαλύτερο είναι και το ψάρι.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που κατεβαίνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες. Αυτοί κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια, οργανώνουν διαμαρτυρίες και απεργίες ή παίρνουν πρωτοβουλίες για μια σειρά από κοινωνικά ή περιβαλλοντικά προβλήματα. Και εδώ είναι σαφές πως υπάρχει μια άλλη πολιτική που δεν εκφράζεται διά αντιπροσώπου, αλλά από τους ίδιους τους συμμετέχοντες.
Και είναι αυτή η πολιτική που πολεμιέται λυσσαλέα από τους «αντιπροσώπους» του λαού με ελεεινές συκοφαντίες και άγρια αστυνομική καταστολή. Κάποιος θα θέσει εύλογα το ερώτημα τι απέδωσαν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Οχι και πολλά πράγματα, είναι αλήθεια, αλλά όχι και ασήμαντα. Το ερώτημα είναι πάντα ποιος ηγείται αυτών των κινημάτων που μπορούν να μετατραπούν σε εικονική πραγματικότητα και να κάνουν την όλη ιστορία θέαμα. Π.χ. το ΚΚΕ, που κάνει συλλαλητήρια σαν θέατρο δρόμου. Ας μην ξεχνάμε πως και οι εργοδότες οργανώνουν συλλαλητήρια. Πάντως ό,τι έχει κερδίσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα και είναι αυτό που ονομάζουμε δικαιώματα και πολιτισμός το οφείλουμε σε αυτό το κόμμα του «δρόμου», με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες διώξεις. Και εδώ ας μου επιτραπεί μια παράξενη πρωτοβουλία.
Να βγάλω τα συμπεράσματά μου για τις εκλογές πριν από τις εκλογές. Οποια και αν είναι η σύνθεση της κυβέρνησης, θα είναι μια κυβέρνηση ακριβώς όπως τη θέλουν οι Βρυξέλλες. Το κυρίαρχο μοντέλο είναι συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών, που δημιούργησαν το «εξτρεμιστικό κέντρο» για να εφαρμόσει όλες τις εντολές και επιταγές του Νεοφιλελευθερισμού.
Δηλαδή, κατάργηση όλων των κεκτημένων των εργαζομένων. Και αυτό έκαναν στο μέτρο που μπορούσαν στις ίδιες τους τις χώρες. Ας πούμε στη ζώνη Α’. Στη Β’ ζώνη, όπου περιλαμβάνονται οι PIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), καθώς και στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, υπάρχει μια άλλη πολιτική. Αυτές προορίζονται για αποικίες. Η νέα αποικιοκρατία ονομάζεται Ε.Ε.
Το πείραμα άρχισε από την Ελλάδα και πέτυχε πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλίστηκε διεθνώς (τις συνέπειες της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Αριστερά θα τις δούμε σε ένα από τα επόμενα σημειώματα), διασπάστηκε όπως ακριβώς ήθελαν οι Βρυξέλλες, βάζοντας τον Τσίπρα να υπογράψει μια συμφωνία που είναι η παράδοση της Ελλάδας ως αποικίας άνευ όρων. Και ο Τσίπρας ταπεινώθηκε και έχασε κάθε αξιοπιστία. Και αυτό σημαίνει πως η Βουλή δεν θα παίζει κανέναν ρόλο.
Ολα θα έρχονται έτοιμα προς επικύρωση. Και εδώ έχουμε μια κρίση του κοινοβουλευτισμού που ίσως έχει φτάσει πια στα όριά του. Και αυτό είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την άνοδο του νεοναζισμού, που πια δεν βρίσκεται προ των πυλών, αλλά εντός.
Τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση; Τα ίδια με τις προηγούμενες, αλλά με πιο γρήγορους ρυθμούς, γιατί αυτό απαιτούν οι Βρυξέλλες, και μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, χάνεται μια ισχυρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Αυτό θα είναι έργο μικρών κομμάτων, εφόσον κατορθώσουν και μπουν στη Βουλή. Περίπτωση Λαϊκής Ενότητας. Και εδώ έχουμε τα εξής παράδοξα της πολιτικής. Η ΛΑ.Ε., που λίγο-πολύ έχει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, θα παλέψει για να μπει στη Βουλή, ενώ ο Τσίπρας που τα ανέτρεψε όλα και πέρασε στην όχθη των μνημονίων μπορεί να έρθει και πρώτος.
~~~~~~~~~~~~~~~
H κρυφή γοητεία της εξουσίας
26.09.2015
Θεωρητικά κάθε κόμμα πριν από τις εκλογές, μικρό ή μεγάλο, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα, άσχετα αν θα εφαρμοστεί ή όχι. Συνήθως είναι ένα μείγμα γοητευτικής ασάφειας και δημαγωγίας, ενίοτε και με παραλογισμούς και παράλληλα επιθέσεις στον αντίπαλο, κάθε είδους.
Το τι θα πράξουν όταν γίνουν κυβέρνηση φαίνεται στα πρώτα μέτρα που θα πάρουν, τα οποία δεν είχαν εμφανιστεί στο πρόγραμμά τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό που θέλουν να εφαρμόσουν το κρύβουν προεκλογικά.
Εξαίρεση σε αυτή την παράδοση αποτέλεσε ο Τσίπρας με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: ήταν συγκεκριμένο και ίσχυε ακόμα και το πολυσέλιδο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ψηφιστεί στο λεγόμενο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος (είχαν προηγηθεί άλλα δύο συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ που τα έφαγε η μαρμάγκα).
Στους εφτά μήνες η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε ελάχιστα από αυτά για τα οποία είχε δεσμευτεί. Το κύριο κυβερνητικό έργο ήταν οι διαπραγματεύσεις. Αλλά τι διαπραγματεύσεις;
Κατά τον Βαρουφάκη, ο μόνος σκοπός αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της Ελλάδας.
Τότε γιατί τις συνεχίσαμε; Για εσωτερική κατανάλωση και να περάσει η αντίληψη πως ο Τσίπρας πάλεψε με θηρία, ενώ στην ουσία είχε γίνει αποδεκτό το τρίτο Μνημόνιο και ήταν πια θέμα χρόνου η υπογραφή του.
Και από τον αντιμνημονιακό Τσίπρα (θα καταργήσουμε όλα τα Μνημόνια με έναν νόμο και με ένα άρθρο) περνάμε στον μνημονιακό Τσίπρα που το υποστηρίζει και το δικαιολογεί με το επιχείρημα: Δεν το ήθελα, αλλά μας ανάγκασαν.
Πόσες φορές ακόμα θα αναγκαστεί να κάνει πράγματα που δεν θέλει; Ολες. Γιατί μπήκε στο κλαμπ των υποτελών της Μέρκελ. Ευρώπη σημαίνει υποταγή άνευ όρων στις Βρυξέλλες.
Σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία ο Τσίπρας είπε γενικόλογα και φλύαρα λόγια χωρίς καμία δέσμευση. Αλλά ούτε και όταν συγκρότησε την κυβέρνησή του έκανε κάποια διακήρυξη.
Και αυτό μπορεί να ερμηνευτεί πως από σήμερα κυβερνάει το Μνημόνιο.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί μια τέτοια μεταστροφή. Ενα αρχηγικό κόμμα εξουσίας δεν έχει αρχές. Αυτές είναι για διακόσμηση.
Στόχος είναι η κατάληψη της κρατικής εξουσίας με τα προνόμιά της. Και χωρίς Μνημόνιο ο Τσίπρας δεν θα έμενε για πολύ καιρό στην εξουσία.
Το Μνημόνιο ήταν η προϋπόθεση για την εξουσία και όχι η ψήφος του ελληνικού λαού.
Αλλά και αυτή η ψήφος του ελληνικού λαού πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Το 45% προτίμησε την αποχή. Οποιοι και να ήταν οι λόγοι, εκτός από αυτούς που έχουν κάνει την αποχή πολιτικό κίνημα, σημαίνει πως δεν δέχονται κόμματα, Κοινοβούλιο, κυβερνήσεις.
Και αυτό σημαίνει απόρριψη του συστήματος μέσα από την απάθεια. Ενα άλλο πρόβλημα είναι αν ξέρει πραγματικά τι ψηφίζει αυτός ο λαός: 62% «όχι» στα Μνημόνια, αλλά σε δύο μήνες ψηφίζει Μνημόνια διά της λεωφόρου Τσίπρα.
Θα περίμενε κανείς πως ο Μανώλης Γλέζος θα είχε τουλάχιστον ένα 3% στο τσεπάκι του. Και όμως, όχι. Ο Λεβέντης ήταν πιο ελκυστικός για να μπει στη Βουλή αφήνοντας τον Γλέζο απ’ έξω.
Και το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα της Αριστεράς, η Λαϊκή Ενότητα, μένει εκτός Βουλής. Τον ρόλο αυτό θα τον παίξουν η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν. Η Χ.Α. θα ενισχυθεί σημαντικά την επόμενη τετραετία.
Πώς θα δικαιολογήσει μια πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου η Αριστερά του Τσίπρα; Με μια προπαγάνδα σοβιετικού τύπου, προσαρμοσμένη στα καθ’ ημάς.
Ηδη δεκάδες δημοσιολογούντες έχουν στρατευθεί και αναμένονται και πολλοί άλλοι. Η εξουσία γοητεύει. Και μην ξεχνάμε τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους. Αλλά όταν μιλήσει η τσέπη, όλα αυτά θα είναι άχρηστα, αν όχι γελοία.
Ενα από τα ερωτήματα που με απασχολούν είναι κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτική επάρκεια για να καταλάβει τον κόσμο όπου ζούμε και φυσικά την Ε.Ε.
Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε δεκαπέντε πολέμους. Στην Αφρική έχουμε Ακτή Ελεφαντοστού, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Λιβύη, Μάλι, Νιγηρία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Νότιο Σουδάν και Μπουρούντι.
Στη Μέση Ανατολή είναι η Συρία, το Ιράκ και η Υεμένη, στην Ευρώπη η Ουκρανία και στην Ασία το Κιργιστάν, η Μιανμάρ και το Πακιστάν. Ολα αυτά στοιχίζουν 14 τρισεκατομμύρια στην παγκόσμια οικονομία. Είπε τίποτα γι’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η Ευρώπη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκε στις αποικίες της λευτεριά. Εκατομμύρια σκοτώθηκαν σε αυτόν τον πόλεμο από τις αποικίες για την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού. Αλλά η λευτεριά δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, προστέθηκαν και νέες αποικίες.
Η Αγγλία πήρε το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Η Γαλλία τον Λίβανο και τη Συρία μαζί με τις αποικίες της Γερμανίας. Τις συνέπειες τις βλέπουμε μέχρι και σήμερα.
Τελικά ας μας δείξει κάποιος τη δημοκρατική πορεία της Ευρώπης. Και εδώ πρέπει να μιλήσουν οι αποικίες για να δούμε το μέλλον μας.
Σχόλια