5ος Χορτιάτης Trail Run 2015 / Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες σαν των σφυγμών σου τις στιγμές...


Από το teaofrun.blogspot.com
Πρώτη φορά γεννήθηκε η ανάγκη να γράψω σκέψεις για έναν αγώνα πριν καν γίνει αυτός. Την παραμονή του 5ου Χορτιάτη Trail Run το βράδυ. Στις 23:00 - 23:30 ήθελα να πέσω για να κερδίσω όσο πιο πολύ ύπνο μπορούσα, τους τελευταίους μήνες μας λείπει πολύ ύπνος στο σπίτι με τον ερχομό του 2ου γιου. Εγώ ήθελα να κοιμηθώ, ο Φίλιππος όμως (ο 1ος) ήθελε να δει Ιντιάνα Τζόουνς, ''έπεσε'' πολύ ψηστήρι που τελικά έφερε αποτέλεσμα. Έτσι ανεβαίνοντας επάνω μου ζήτησε να ξαπλώσω για λίγο μαζί του. Δεν μπορούσα να αρνηθώ, έτσι βρεθήκαμε με τα πρόσωπα αντίκρυ.


Όπως έβλεπα το πρόσωπό του να χαλαρώνει και να βυθίζεται στον ύπνο ήρθε η σκέψη.

Την επομένη το πρωί θα πήγαινα να τρέχω στον 5ο Χορτιάτη Trail Run. Πριν πέντε χρόνια ακριβώς ο Φίλιππος ήταν σχεδόν 2 ετών, λίγο μεγαλύτερος απ' ότι είναι σήμερα ο Κωνσταντίνος. Θυμήθηκα σαν σε πρόσφατο όνειρο το μεσημέρι μετά τον 1ο Χορτιάτη Trail Run.

Ήμουν πολύ κουρασμένος, ο Φίλιππος μικρός πολύ, μόλις πριν από λίγους μήνες είχε ξεκινήσει να περπατά, το σωματάκι του άρχιζε να μην χωρά σιγά - σιγά στην αγκαλιά μας. Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν καθώς τον ανέβαζα επάνω κοιμισμένο σκόνταψα στις σκάλες, πέσαμε, πρόλαβα και γύρισα ευτυχώς χτυπώντας λίγο το χέρι και τα πλευρά μου, τίποτα σοβαρό. Και τώρα μόλις πέντε χρόνια μετά το μικρό ανθρωπάκι του τότε είναι ένα παιδί μεγάλο που θέλει να βλέπει Ιντιάνα Τζόουνς.

Εκείνη την στιγμή γεννήθηκε η ιδέα για το κείμενο που διαβάζεται. Την παραμονή του αγώνα το βράδυ. Δίχως να ξέρω πως θα εξελιχθεί όλη η παρουσία κι η προσπάθεια στο βουνό.

Είναι εντυπωσιακό πάντως πως περνάν τα χρόνια. Πως μεγαλώνουν, τα παιδιά, οι ενήλικες, οι οικογένειες, οι αγώνες. Αν το σκεφτείτε ένας αγώνας δεν είναι σαν μια οικογένεια; Αποτελείται από τα μέλη της, από τους ρόλους, διαφοροποιείται, γίνεται μεγαλύτερη, γίνεται καλύτερη, αλλάζει γιατί την αλλάζουν οι άνθρωποί της, σμιλεύει και σμιλεύεται.

Στον Χορτιάτη Trail Run δικαιωματικά ανήκει το καφέ-κίτρινο χρώμα της λάσπης και των φύλλων. Λάσπη σαν υλικό που άνετα ένας γλύπτης θα μπορούσε να δώσει κάποιο σχήμα, λάσπη που λερώνει για να καθαρίσει μετά. Μήπως αυτό δεν κερδίζουμε όσοι τρέχουμε στα βουνά, ένα είδος κάθαρσης, προσωπικής, απ' ότι... απ' όποιους. Πολλές φορές απ' το εαυτό μας τον ίδιο, απ' τα διαφορετικά πρόσωπά του, τα πρόσωπά μας. 

Από το f/b Marina Doukaki

Ο αγώνας ήταν υπέροχος για μένα. Είχα την καλύτερη συντροφιά, τα πρόσωπα των παιδιών μέσα στα χρόνια, απ' τον ένα και μοναδικό γιο του 1ου Χορτιάτη Trail Run στους δύο γιους του 5ου Χορτιάτη Trail Run. Η πορεία μέσα στα χρόνια, του αγώνα, και η προσωπική.

Η αίσθηση των χρόνων που φεύγουν, που περνούν και μεγαλώνω δημιουργικά. Βήμα το βήμα, προπόνηση την προπόνηση, αγώνα τον αγώνα, τσαλαβούτημα το τσαλαβούτημα, στις λάσπες και στα χρόνια, στον κάθε σφυγμό ξεχωριστά, στις στιγμές που πέρασαν και που έρχονται. Στα δύσκολα και στα εύκολα, στη βασανιστικά όμορφη συνθήκη του μεγαλώνω.

Πρακτικά στον αγώνα. Όπως πάντα ζεστό καλωσόρισμα από το Στέλιο Καϊάφα, τον Δημήτρη Γεωργίου, τους ανθρώπους της διοργάνωσης, με φωτογραφίες, πειράγματα και κουβέντες της στιγμής που σε ζεσταίνουν για το ζέσταμα. Θεωρώ πως ο αγώνας ήταν πιο άρτιος από κάθε πλευρά, η σήμανση καλύτερη από κάθε άλλη χρονιά, ακόμα και η λάσπη ήταν άψογη, (σιγά μην δεν μου φαίνονταν όλα όμορφα, μετά από την εισαγωγή που προηγήθηκε) λίγο βαριά, που στις κατηφόρες κάποιες φορές σε φρέναρε όταν γλιστρούσες, αλλά με ανάγκη για μεγαλύτερη δύναμη για να ξεκολλήσει το πόδι από κάτω. Αυτή την φορά η διαδρομή μου φάνηκε πιο οικεία από ποτέ, δεν ήταν οι πέντε συμμετοχές, η διάθεση ήταν, το ρολάρισμα μέσα στα μονοπάτια, το σλάλομ λόγω της λάσπης. 

Από το f/b Marina Doukaki

Δεν υπήρχε περίπτωση να ''χαλαστώ'' με κάτι διότι δεν επέτρεπα να μπει κάτι μέσα μου, να με βγάλει απ' την απόλαυση που ζούσα. Νομίζω ήταν η πρώτη φορά σε αγώνα που δεν κοίταξα ούτε στιγμή πίσω αν με ακολουθούν και πόσοι αθλητές, μπροστά και μακρυά όταν κοιτούσα έβλεπα για πρώτη φορά την δική μου συνέχεια. Αργότερα στο σπίτι βλέποντας τα δεδομένα στο SuuntoQuest σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πιεστώ περισσότερο, νομίζω όμως ότι απολάμβανα σε τέτοιο βαθμό όλη την διαδρομή που ήταν σαν να μην ήθελα να τελειώσει.

Η ομίχλη όπου υπήρχε και ήταν έντονη σε συνδυασμό με την ένταση που έβγαινε μου θύμισε την ομίχλη στην μονάδα, στον στρατό, στο ''μαγευτικό'' Κουφόβουνο στον Έβρο, δίπλα στο Διδυμότειχο. Τότε λέγαμε ευτυχώς που έχει ομίχλη για μην βλέπουμε που είμαστε. Την Κυριακή ήταν διαφορετικά, η ομίχλη όπου υπήρχε ομόρφυνε πιο πολύ την όλη διαδικασία, ήταν σαν ένα απ' τα πολλά κερασάκια στην τούρτα που μπορεί να βρει κανείς. Όπως το τελευταίο κομμάτι μετά τον σταθμό που πάντα μου δίνει μια ωραία γεύση από σκι που ακόμα δεν μπόρεσα να κάνω φέτος.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω τρέξει σ' όλους τους Χορτιάτη Trail Run. Κι 'ναι ωραίο να χάνεσαι στα γεγονότα και τις αναμνήσεις έχοντας όμως και μια συνέχεια. Θυμάμαι την πτώση στον 1ο Χορτιάτη Trail Run στο απότομο μπροστά στο καταφύγιο, ένα χαμένο σκουλαρίκι και μια μόλυνση στο μάτι από τις λάσπες που γέμισα. 

Γράφοντας τις σκέψεις για τον τωρινό αγώνα έριξα μια ματιά στα κείμενα των προηγούμενων χρόνων για τον αγώνα. Το ''Παιχνίδι στη λάσπη'' του '11, μου φαίνεται πιο άγουρο, πιο εφηβικό, πιο παιχνιδιάρικο, το '12 οι σκέψεις δεν έφτασαν σε μορφή κειμένου, το ''Στην κρίση'' του '13 ήρθε με αφορμή το μπέρδεμα που έγινε και χαθήκαμε στη διαδρομή, ενώ σκέφτομαι πως ο ίδιος ο τίτλος του προανήγγειλε το ''Πάντα κάτι προστίθεται'' του '14, που κρατάω την τύχη που έχουμε πολλοί εμάς και καταφέρνουμε να κάνουμε απλά πράγματα που κάποιοι συνάθρωποί μας δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.

Και ύστερα ήρθε ο 5ος, κι ήμουν και 'κει, υγιής και ευγνώμων για αυτό. Με σκέψεις που ξεκίνησαν πριν κι ολοκληρώθηκαν μετά, ενώ μπήκαν σε μια τάξη στο ενδιάμεσο, στο τρέξιμο. 

Πάντα τότε μπαίνουν σε τάξη τα πράγματα. Στο τρέξιμο.


Τότε βγήκε κι ο τίτλος αφού ξανά και ξανά έρχονταν οι στίχοι του Μιλτιάδη Πασχαλίδη με την φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Με μια μικρή αλλά απόλυτα ρεαλιστική παράφραση.

Σήμερα η κούπα είχε ζεστό νερό, λεμόνι, μέλι και κανέλα.
β.ψ.

Σχόλια