Από το taxamenaepeisodia.wordpress.com
Ξαπλωμένος στην πλαγιά
στα χορτάρια τα ξανθά
Μία θλιβερή χαρά
στην καρδιά μου έχει ζωή
Ξυπνάω. Κάθε πότε; Όταν το απαιτεί ο χρόνος. Βάζω δύο ξυπνητήρια και το ραδιόφωνο, δεν ανοίγω τα μάτια μου αν δεν ακούσω ένα τραγούδι που ξέρω, πες ότι κυνηγάω μια οικειότητα. Σε τι βοηθάει η οικειότητα; Σε κάνει να προχωράς με μηχανικές κινήσεις, τώρα ο καφές, μετά το γάλα, δόντια, τζιν, σιγά την ντουλάπα γιατί τρίζει και θα σε ξυπνήσω, τα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι, τα κλειδιά πίσω από την πόρτα. Τι τα θες τα κλειδιά; Πρέπει κάπως να ορίσω τι ελέγχω, τώρα το αφήνω ανοιχτό, τώρα το κλείνω, αυτό είναι δικό μου, δεν θα μπεις αν δεν σου πω, τώρα φύγε, κλείδωσα, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, τώρα να μείνεις έξω.
Και μέσα; Είναι νωρίς ακόμα για να σου πω, μοιάζει τακτοποιημένο, μόνο φθορές του χρόνου και ό,τι αφήσαμε χθες. Θυμάσαι τι έγινε χθες; Όχι, αλλά καταλαβαίνω τις αλλαγές από τη θέση των πραγμάτων, αυτή η κουβέρτα δεν θα έπρεπε να είναι πάνω στον καναπέ, ένα ποτήρι έχει σπάσει, στο μπάνιο έχει αίμα, ο θερμοσίφωνας έμεινε ανοιχτός όλο το βράδυ, στο πάτωμα έχει ψίχουλα και υπολείμματα καπνού. Σε ενοχλούν οι αλλαγές; Ίσως, δε μπορώ να στο πω με σιγουριά, με ενόχλησε ας πούμε που όταν γύρισα δεν ήσουν εδώ, αλλά δε με πείραξε που πήρες το μαξιλάρι μου. Αν το ξανακάνω; Δε νομίζω να υπάρξει επόμενη φορά.
Σχόλια