Από το teaofrun.blogspot.gr / 07.01.2015
Το χιόνι
Θυμάμαι πολύ έντονα την περίοδο που ήμουν αθλητής στον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας (ΣΧΟΒΕ), μικρός πολύ και μετά μεγαλώνοντας.
Στο Σέλι.
Ήταν ιδιαίτερα εκνευριστικό το τέλος της χειμερινής περιόδου, όταν το χιόνι γίνονταν ''λαπάς'', δηλαδή όταν ήταν ιδιαίτερα βαρύ και μαλακό. Μετά τις 12:00 το μεσημέρι, ήταν (και είναι) άσχημο και επικίνδυνο για τραυματισμούς. Ακόμα χειρότερα ήταν όταν όλη η προπόνηση έβγαινε με λίγο χιόνι και αυτό σαν λάσπη, σαν βαρύ νερό. Τότε που ένοιωθες πως η ζωή του χιονιού τελειώνει, όταν βίωνες την ενέργεια του χιονιού να τελειώνει, σαν μπαταρία που εξασθενεί φορά με τη φορά, ώρα με την ώρα.
Τα φώτα
Ακριβώς το ίδιο βιώνω τις ημέρες που τελειώνουν οι γιορτές, τις ημέρες που διανύουμε τώρα. Τώρα που σβήνουν τα φώτα. Σαν να πρέπει να κάνω σκι σε χιόνι ''λαπά'', σε χιόνι βαρύ και επικίνδυνο, σε χιόνι βρώμικο και υγρό. Σαν με την επιστροφή στα προηγούμενα, στα τετριμμένα, να αποκαλύπτεται η λασπώδες επιφάνεια του βουνού που σε φιλοξένησε διαφορετικά, όμορφα, ζεστά μέσα απ' το κρύο.
Εκεί έρχεται το τρέξιμο.
Στο τώρα, στις αναμνήσεις του τότε, στις συνδέσεις που γίνονται.
Δεν υπάρχει άσχημο τερέν. Είτε στεγνό, είτε βρεγμένο, είτε βαρύ, είτε παγωμένο είναι το ίδιο. Μυρίζει ενέργεια, δίνει ενέργεια, κινεί τα πράγματα, τα ωθεί, δεν σταματά, δεν φρενάρει, δεν μπλοκάρει, δεν έχει δεν. Απλά το πράγμα κυλά, ρολάρει. Αυτό είναι το τρέξιμο.
Καλή χρονιά, σήμερα γέμισε με τζίντζερ η κούπα.
β.ψ.
Σχόλια