Από το efsyn.gr / ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ / του Περικλή Κοροβέση
Η νέα κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, σε διάστημα μικρότερο από τρεις εβδομάδες, πέτυχε κάτι το ακατόρθωτο. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του λαού την εμπιστεύεται. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος διά γυμνού οφθαλμού παρατηρώντας το περιβάλλον του. Αλλά υπάρχουν και οι δημοσκοπήσεις. Αναφέρομαι σε αυτήν της ΑLCO που έγινε για λογαριασμό της εφημερίδας «Το Ποντίκι» (12/2/15). Ενα 75% συμφωνεί με τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Και οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό θα έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, με εξαίρεση τους οπαδούς της Ν.Δ. Το εντυπωσιακό σε αυτή τη δημοσκόπηση είναι πως το 60% των ψηφοφόρων της Χ.Α. εμπιστεύεται την κυβέρνηση. Αλλά και το 57% του ΠΑΣΟΚ, το 53% του Ποταμιού και το 48% του ΚΚΕ, που δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, σε αντίθεση με την ηγεσία τους, δεν είναι στοιχείο αμελητέο. Θα μου πείτε, δημοσκόπηση είναι. Αλλά είναι η γνώμη 821 ατόμων. Πολύ περισσότερα άτομα από αυτά που μπορεί να ρωτήσει ο καθένας από μας.
Επιπλέον έχουμε τις λαϊκές κινητοποιήσεις στις πλατείες. Δεν θα τις έλεγα κυβερνητικές, αλλά δεν είναι αντικυβερνητικές. Δίνουν μια σαφή στήριξη στην κυβέρνηση για να απαλλαγεί η χώρα από τα μνημόνια και τα χρέη. Ακόμα, υπάρχει ένα διεθνές κίνημα συμπαράστασης, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε όλο τον κόσμο, που είναι στο πλευρό της Ελλάδας. Μου είναι δύσκολο να βρω μια αντίστοιχη κυβέρνηση που να προέκυψε από εκλογές και να βρέθηκε σε τόσο ευνοϊκό περιβάλλον. Και αυτό θα σήμαινε πως μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν παντοδύναμη και θα προάσπιζε τα συμφέροντα του λαού της μέχρι κεραίας. Είναι όμως έτσι ή απλά έχουμε τη δημιουργία ενός νέου ΠΑΣΟΚ που θα ανασυγκροτήσει το σύστημα ξαναμοιράζοντας την τράπουλα;
Στο κλίμα της γενικής ευφορίας και τα «σοβιετικά» δημοσιεύματα υπέρ της κυβέρνησης, ας βάλουμε κάποια ερωτήματα που μπαίνουν στη λαϊκή θυμοσοφία που λέει: «Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε». Και ας αρχίσουμε με ένα προκλητικό ερώτημα: Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα δημοκρατικό κόμμα των μελών ή ένα ανεξέλεγκτο αρχηγοκεντρικό κόμμα; Και εδώ χρειαζόμαστε επιμέρους ερωτήσεις. Τι ρόλο έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις για την επιλογή των υποψήφιων βουλευτών; Κατά πόσο λειτουργούν τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιες είναι οι αποφάσεις των οργάνων και ποιες είναι οι αποφάσεις του αρχηγικού επιτελείου; Σε ποιο όργανο πάρθηκε η απόφαση για τη συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο με τον Πάνο Καμμένο, η πολιτική οξυδέρκεια του οποίου, παλιότερα, σε μια εκπομπή του Τράγκα, ανακάλυψε στο πρόσωπό μου τη 17Ν; Ποια είναι η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στους κοινωνικούς θεσμούς (συνδικάτα, τοπική αυτοδιοίκηση, συνεταιρισμούς κ.λπ.); Μήπως όλη η ενέργεια του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε για να πάρει στα χέρια του την κρατική μηχανή; Και μήπως τελικά ενδιαφέρεται να χτίσει ένα κράτος-κόμμα, εγχείρημα που δοκιμάστηκε ήδη από τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να μη μιλήσουμε για τις λαϊκές δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ;
Και για να μη φανούν υπερβολές οι παραπάνω γραμμές, ας καταφύγουμε στη σοφία του Ρομπέρτ Μισέλ και στο κλασικό του βιβλίο «Τα πολιτικά κόμματα», που σίγουρα θα γνωρίζουν οι διανοούμενοι της κυβέρνησης. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1911, την εποχή που τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, και οι κομμουνιστές μέσα, έπαιρναν το πάνω χέρι και συγκροτούσαν ισχυρά συνδικάτα απέναντι στην επιθετική μπουρζουαζία. Ο ίδιος, μέλος του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και πανεπιστημιακός κοσμοπολίτης, είχε γυρίσει και είχε μελετήσει όλη την Ευρώπη και κατέληξε στο συμπέρασμα πως, στα κόμματα που αναφέρονται στην εργατική τάξη, υπάρχει πάντα μια ελίτ που κυβερνά και δουλεύει για τον εαυτό της εν ονόματι της επανάστασης και της χειραφέτησης της εργατικής τάξης, ενώ η ίδια παραμένει υποταγμένη υπακούοντας στην καθοδήγηση.
Αυτά που διατύπωσε τόσο νωρίς επαληθεύτηκαν πλήρως με την επικράτηση του μπολσεβικισμού και κατόπιν έγιναν θεσμός στις χώρες της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Τελικά είναι μια ανεξέλεγκτη ελίτ που κυβερνάει στο όνομα υψηλών ιδανικών. Ο ίδιος, που ενδιαφερόταν να κυβερνήσει για το καλό του λαού βέβαια, το 1924 πέρασε στον φασισμό του Μουσολίνι. Ολα χαμένα από χέρι λοιπόν; Οχι. Αν πιστέψεις στον εαυτό σου και στον δίπλα σου και όλοι μαζί καταλάβουν τη δύναμή τους, τότε κάτι προχωράει. Αν βρεις αρχηγό που να σε εκφράζει, τότε κάνεις κομπίνα για να διοριστείς. Και ένα τελικό ερώτημα που κανένα γκάλοπ δεν θα μας απαντήσει. Πόσοι Ελληνες εκφράζουν τον εαυτό τους και ελέγχουν την εξουσία και πόσοι επιθυμούν αρχηγό για να διοριστούν και να τον χειροκροτήσουν;
Επιπλέον έχουμε τις λαϊκές κινητοποιήσεις στις πλατείες. Δεν θα τις έλεγα κυβερνητικές, αλλά δεν είναι αντικυβερνητικές. Δίνουν μια σαφή στήριξη στην κυβέρνηση για να απαλλαγεί η χώρα από τα μνημόνια και τα χρέη. Ακόμα, υπάρχει ένα διεθνές κίνημα συμπαράστασης, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε όλο τον κόσμο, που είναι στο πλευρό της Ελλάδας. Μου είναι δύσκολο να βρω μια αντίστοιχη κυβέρνηση που να προέκυψε από εκλογές και να βρέθηκε σε τόσο ευνοϊκό περιβάλλον. Και αυτό θα σήμαινε πως μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν παντοδύναμη και θα προάσπιζε τα συμφέροντα του λαού της μέχρι κεραίας. Είναι όμως έτσι ή απλά έχουμε τη δημιουργία ενός νέου ΠΑΣΟΚ που θα ανασυγκροτήσει το σύστημα ξαναμοιράζοντας την τράπουλα;
Στο κλίμα της γενικής ευφορίας και τα «σοβιετικά» δημοσιεύματα υπέρ της κυβέρνησης, ας βάλουμε κάποια ερωτήματα που μπαίνουν στη λαϊκή θυμοσοφία που λέει: «Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε». Και ας αρχίσουμε με ένα προκλητικό ερώτημα: Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα δημοκρατικό κόμμα των μελών ή ένα ανεξέλεγκτο αρχηγοκεντρικό κόμμα; Και εδώ χρειαζόμαστε επιμέρους ερωτήσεις. Τι ρόλο έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις για την επιλογή των υποψήφιων βουλευτών; Κατά πόσο λειτουργούν τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιες είναι οι αποφάσεις των οργάνων και ποιες είναι οι αποφάσεις του αρχηγικού επιτελείου; Σε ποιο όργανο πάρθηκε η απόφαση για τη συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο με τον Πάνο Καμμένο, η πολιτική οξυδέρκεια του οποίου, παλιότερα, σε μια εκπομπή του Τράγκα, ανακάλυψε στο πρόσωπό μου τη 17Ν; Ποια είναι η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στους κοινωνικούς θεσμούς (συνδικάτα, τοπική αυτοδιοίκηση, συνεταιρισμούς κ.λπ.); Μήπως όλη η ενέργεια του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε για να πάρει στα χέρια του την κρατική μηχανή; Και μήπως τελικά ενδιαφέρεται να χτίσει ένα κράτος-κόμμα, εγχείρημα που δοκιμάστηκε ήδη από τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να μη μιλήσουμε για τις λαϊκές δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ;
Και για να μη φανούν υπερβολές οι παραπάνω γραμμές, ας καταφύγουμε στη σοφία του Ρομπέρτ Μισέλ και στο κλασικό του βιβλίο «Τα πολιτικά κόμματα», που σίγουρα θα γνωρίζουν οι διανοούμενοι της κυβέρνησης. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1911, την εποχή που τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, και οι κομμουνιστές μέσα, έπαιρναν το πάνω χέρι και συγκροτούσαν ισχυρά συνδικάτα απέναντι στην επιθετική μπουρζουαζία. Ο ίδιος, μέλος του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και πανεπιστημιακός κοσμοπολίτης, είχε γυρίσει και είχε μελετήσει όλη την Ευρώπη και κατέληξε στο συμπέρασμα πως, στα κόμματα που αναφέρονται στην εργατική τάξη, υπάρχει πάντα μια ελίτ που κυβερνά και δουλεύει για τον εαυτό της εν ονόματι της επανάστασης και της χειραφέτησης της εργατικής τάξης, ενώ η ίδια παραμένει υποταγμένη υπακούοντας στην καθοδήγηση.
Αυτά που διατύπωσε τόσο νωρίς επαληθεύτηκαν πλήρως με την επικράτηση του μπολσεβικισμού και κατόπιν έγιναν θεσμός στις χώρες της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Τελικά είναι μια ανεξέλεγκτη ελίτ που κυβερνάει στο όνομα υψηλών ιδανικών. Ο ίδιος, που ενδιαφερόταν να κυβερνήσει για το καλό του λαού βέβαια, το 1924 πέρασε στον φασισμό του Μουσολίνι. Ολα χαμένα από χέρι λοιπόν; Οχι. Αν πιστέψεις στον εαυτό σου και στον δίπλα σου και όλοι μαζί καταλάβουν τη δύναμή τους, τότε κάτι προχωράει. Αν βρεις αρχηγό που να σε εκφράζει, τότε κάνεις κομπίνα για να διοριστείς. Και ένα τελικό ερώτημα που κανένα γκάλοπ δεν θα μας απαντήσει. Πόσοι Ελληνες εκφράζουν τον εαυτό τους και ελέγχουν την εξουσία και πόσοι επιθυμούν αρχηγό για να διοριστούν και να τον χειροκροτήσουν;
Σχόλια