Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης


Από το sansimera.gr
Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.

Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία. 

Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε. 

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"». 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Από το pic-a-poem.gr 
Το μονόγραμμα - Ελύτης - Καραμπέτη





Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης 
Απαγγελία: Καρυοφιλιά Καραμπέτη 
III 
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα 

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω 
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος 
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια 
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη 
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω 
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές 
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε 
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα 
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς 
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε" 
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο 
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά 
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο 
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά 
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά 
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες 
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει 
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει 
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ 
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει 

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο 
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά 
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική 
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα 
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο 
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα 
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου 

Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι 
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο 
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς 
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου 

Να μιλώ για σένα και για μένα. 

IV 

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς 
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς 

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς 

Μαχαίρι 
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς 
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς 
Είμ' εγώ, μ' ακούς 
Σ' αγαπώ, μ' ακούς 
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ 
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς 
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς 

Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς 
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες 
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς 
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι 
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς 
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς 
Των ανθρώπων 
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει 


Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς 
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς 
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς 
Όπου κάποτε οι φιγούρες 
Των Αγίων 
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς 
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς 
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω 
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς 
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς 
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς

Σχόλια