Πέμπτος / 5ος Χειμωνιάτικος Ενιππέας 12.12.2010
Δεν θυμάμαι να είχα πάει χειμώνα στον Όλυμπο, ούτε βέβαια για τρέξιμο, έστω και στα χαμηλά γιατί ο Ενιππέας στα χαμηλά κινείται.
Θυμάμαι όμως πως η δωδέκατη ημέρα του Δεκέμβρη ήταν άψογη για τρέξιμο. Είχε κρύο αλλά ο ήλιος και ο καθαρός ουρανός στο σύνολό του δεν άφηνε περιθώρια για να φανεί ότι κάτι θα χαλάσει. Πάντα πριν από κάθε αγώνα έχω πολύ ''χαμηλά την μπάλα'' όσον αφορά την έκβαση του, ποτέ δεν είχε περάσει απ' το μυαλό μου το ενδεχόμενο εγκατάλειψης.
Την συγκεκριμένη ημέρα όπως κατάλαβα αργότερα μπήκα ιδιαίτερα χαλαρός. Είχε προηγηθεί και ο τερματισμός στον Ορειβατικό Μαραθώνιο του περασμένου Σεπτέμβρη οπότε μάλλον η μπάλα είχε σηκωθεί λίγο απ' το έδαφος.
Αποτέλεσμα αυτής της χαλαρότητας ήταν στις πρώτες μεγάλες ανηφόρες ξαφνικά να ''κοπώ'', ένοιωσα απίστευτη αδυναμία, κρύωνα και είχα έντονο χασμουρητό ίσως κάποια υπογλυκαιμία. Δεν θυμάμαι να σταμάτησα αλλά το περπατημά μου ήταν ενός ακίνητου. Τότε για πρώτη φορά στους λίγους μήνες που έτρεχα σκέφτηκα την εγκατάλειψη, δεν την σκέφτηκα μόνο, με ''είδα'' να γυρνάω περπατώντας προς τα πίσω. Πήρα κάποια τζελ που είχα, μια - δυο καραμέλες και σιγά - σιγά άρχισε το πράγμα να αλλάζει.
Σε γενικές γραμμές από τον πρώτο μου Χειμωνιάτικο Ενιππέα αυτό που θυμάμαι ήταν η εμπειρία που μόλις περιέγραψα. Και φυσικά ότι στο βουνό ποτέ μα ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μπροστά σου, είτε απ' το ίδιο, είτε από τον ίδιο...τον εαυτό.
Σχόλια