Τρίτος / 24ος Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου 12.09.2010
Και μετά ήρθε (ξανά 'ρθε) ο Όλυμπος. Χρόνια είχα να πάω στο βουνό, πόσο μάλλον για αθλητική δραστηριότητα. Μεταξύ Κίσσαβου και Ορειβατικού Μαραθωνίου Ολύμπου μεσολάβησε μια προπόνηση στο βουνό από Γκόρτζια σε Γκόρτζια με τρελή βροχή από οροπέδιο και μετά. Ήταν η καλύτερη προπόνηση που έκανα μέχρι τώρα.
(Ένα από τα θετικά στο τρέξιμο στο βουνό είναι η (αυτό)κινούμενη μοναξιά στην απεραντοσύνη. Στο Οροπέδιο είχε ομίχλη και έβρεχε, ξαφνικά άρχισε να ακούγεται κάτι έντονο από πίσω που πλησίαζε, δεν ήξερα τι είναι. Μ' έπιασε χαλάζι λίγο πριν τον Κάκαλο.
Ένα μεγεθυντικό τρικ του μεγέθους της απόστασης είναι η κάλυψη με σταγόνες βροχής που σε χωρίζει από μια άλλη μεγάλη επιφάνεια, μια απέναντι πλαγιά, ένα καταφύγιο πολύ μακρυά. Δεν θα ξεχάσω όλο το σκηνικό πριν φτάσω στο Ζολώτα, τρελή μα ήσυχη βροχή και τρέξιμο γλιστερό στο κατηφορικό κομμάτι μετά τα Ζωνάρια. ) Κλείσιμο παρένθεσης.
Ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν η αρχή μιας ακόμα συνειδητοποίησης. Ότι γίνεται την ημέρα του αγώνα έχει μια παράξενη συνέχεια που ξεκινά πριν την αγωνιστική ημέρα και συνεχίζεται ακόμα και μέρες μετά. Πήγαμε στο Λιτόχωρο όλη η οικογένεια την παραμονή του αγώνα, το μεσημέρι περπατήσαμε στην βροχή μέχρι τα καταρακτάκια και μετά φάγαμε στα Πριόνια, το απόγευμα στο Λιτόχωρο, τρελή καταιγίδα και χαλαρές στιγμές.
Σαν όμως να καραδοκούσε ένα ξεχασμένο πηγάδι απ' το πουθενά, όπως το ξεχασμένο πηγάδι του Πουλικάκου...
Το ξημέρωμα ένας απίστευτος εμετός του Φίλιππου απ' το πουθενά. Επαναπραγμαδιάτευση προσωπική. ''Τρέχω; Δεν τρέχω; Τι κάνω; Θέλω να πάω, αν συμβεί όμως οτιδήποτε με το παιδί και με αδύνατη σχεδόν την επικοινωνία;'' Κουβεντιάσαμε λίγο με την Ιωάννα και τελικά έφυγα.
Η αγωνία και η αβεβαιότητα της απόφασης είχε γίνει κάτι περισσότερο από κομμάτι μου σ' όλη την διάρκεια της διαδρομής. Σκέψεις αρνητικές και λάσπη με νερό που κατηφόριζε μετά την νυχτερινή βροχή. Όποια προσπάθεια και αν έκανα για να διώξω τις βαριές σκέψεις δεν είχε αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή βρέθηκε σήμα και ήρθε μήνυμα στο κινητό, ακόμα το 'χω αποθηκευμένο. ''10:41 Μην ανησυχείς όλα καλά τώρα κοιμάται πτώμα οπότε μάλλον θα σε δούμε να τερματίζεις στείλε μήνυμα όταν φτάνεις φιλιά.'' Δίχως σημεία στίξης, απλά ενημέρωση που σε λύνει...
Και μετά η ένταση όλης της διάρκειας μέχρι εκείνη την στιγμή έγινε ένας χείμαρρος από συναισθήματα που στην καλύτερη τα μάτια βούρκωναν. Ασύνδετες σκέψεις που συνέδεαν γενιές και γενιές μεταξύ τους. Στα τελευταία χιλιόμετρα πονούσα εξωτερικά (γιατί εσωτερικά γίνονταν μάχη, αλλά ΜΑΧΗ) στο γόνατο, μετά έμαθα για την λαγοκνημιαία ταινία.
Φτάνοντας στο τερματισμό άρχισα να ακούω το κόσμο. Καθώς κατευθυνόμουν προς το τερματισμό από το εσωτερικό του πάρκου και είδα τους πρώτους θεατές να χειροκροτάν ένιωσα να πεταρίζει η καρδιά μου, πως όταν νοιώθεις για πρώτη φορά ερωτευμένος, σαν να πήγαινε να μπλοκάρει ο χτύπος της.
Και μετά μπλόκαρε.
Είδα τον Φίλιππο και την Ιωάννα να με περιμένουν, είχαμε μιλήσει λίγο πριν και ήξερα πως ήταν εκεί. Δαγκωνόμουν να μην κλάψω, έβηξα για να μην σταματήσει να χτυπά η καρδιά, δεν ξέρω πως τερμάτισα. Πήρα τον Φίλιππο απ' το χέρι τρέξαμε για λίγο μαζί και ''απλά'' σταμάτησα, έσκυψα τον αγκάλιασα και δαγκωνόμουν δυνατά. Ήταν ο πιο έντονος τερματισμός που έκανα, πάντα η πρώτη φορά είναι ιδιαίτερη.
Μετά στο δωμάτιο λίγες κουβέντες κυρίως για την πορεία της ημέρας μετά και την βραδινή περιπέτεια, ενώ όποτε έρχονταν στο μυαλό μου η διαδρομή ένοιωθα το ίδιο σφίξιμο στο στήθος, τα πάντα γέμιζαν, τα μάτια βούρκωναν. Λίγο αργότερα στην επιστροφή μέσα στο αυτοκίνητο ο Φίλιππος κοιμήθηκε. Ήταν πιο ''εύκολο'' να κουβεντιάσουμε με την Ιωάννα για όλο το 24ώρο που προηγήθηκε, να μιλήσω για πιο προσωπικές σκέψεις που ήρθαν, ενώ οι απορίες για άλλα πράγματα που ήρθαν είχαν φυτευτεί για τα καλά μέσα μου και νοιώθω να είχαν ξεκινήσει μια διαδικασία εγκυμοσύνης. Ο τοκετός με την μορφή απαντήσεων ποτέ δεν ξέρεις πότε θα 'ρθει.
Όλη η διαδικασία έδενε με την οδήγηση, ενώ τώρα σκέφτομαι ότι πάντα μετά από τρέξιμο κυρίως στον Όλυμπο νοιώθω το αυτοκίνητο πιο ελαφρύ, και έρχεται η εικόνα ενός λευκού μεγάλου πανιού να είναι σε πτήση στο ύψος της οροφής καθώς το αυτοκίνητο κινείται και αυτό το ακολουθεί σαν δεμένο από πίσω του.
Θεέ τι μας στέλνεις και πίνουμε όταν τρέχουμε;
συνεχίζεται...
Σχόλια