Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος τον Μάιο του '08 δεν είχα καταλάβει το είδος της ''αποστολής'' που μόλις είχε ξεκινήσει. Πήγαμε στην κλινική τις πρώτες ώρες του 24ώρου, περασμένες δώδεκα, ο Φίλιππος ήρθε το πρωί στις 09:00 (όσα έζησα και αισθάνθηκα τότε και όσες σκέψεις πέρασαν απ' το μυαλό εκείνες τις πρώτες στιγμές και ώρες, δεν μεταφέρονται εδώ). Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας πήγα για λίγες ώρες στο σπίτι, ήμουν εντελώς άυπνος, ανέβασα την ''κόρη'' της οικογένειας στο βουνό για την ανάγκη της. Είχε ζέστη και τότε κάπνιζα ακόμα, νομίζω ότι είχα μπει στη διαδικασία να το ελαττώσω, αλλά κάπνιζα.
Λοιπόν εκείνη την ημέρα παρά την κούραση από το ξενύχτι, παρά το γεγονός της ζέστης, παρά το ότι κάπνιζα, έτρεξα για λίγο. Δεν το 'χα προγραμματίσει, δεν ήταν καν στο μυαλό μου, σίγουρα είχα υπερένταση αλλά τότε την ένταση δεν την έβγαζα στη γυμναστική. Παρόλα αυτά έτρεξα, το πολύ ένα χιλιόμετρο, αλλά έτρεξα.
Λίγο αργότερα ξεκίνησα κάτι που 'χα στο μυαλό μου πολύ καιρό πριν. Ξεκίνησα μαθήματα τένις, οργανωμένα και με συνέπεια. Όσον αφορά το κάπνισμα είχε μπει και αυτό σε μια διαφορετική ροή, δεν κάπνιζα τουλάχιστον μια ώρα πριν και μετά από την γυμναστική, παράλληλα είχα βάλει συγκεκριμένο στόχο για 1-3 τσιγάρα καθημερινά, άλλες φορές έφτανα τα πέντε άλλες δε ξεπερνούσα τα δύο. Λίγο αργότερα αγοράσαμε διάδρομο, ''που να τρέχω βραδιάτικα ή όταν κάνει κρύο'' είχα σκεφτεί.
Για τις ανάγκες του διαδρόμου είχα αγοράσει ένα καλό αλλά δρομικό παπούτσι, ενώ υπήρχε η σκέψη μαζί μ' έναν καλό φίλο απ' την Αθήνα κάποια στιγμή αργότερα να τρέξουμε στον κλασσικό μαραθώνιο. Στις εξόδους στο βουνό αργότερα έτρεχα με ένα παλιό ζευγάρι, τώρα πια το χρησιμοποιώ όταν κάνω βρώμικες δουλειές στο σπίτι ή όταν πηγαίνω την Φαίδρα για κάποια σύντομη βόλτα στο βουνό. Από τότε για αυτό ήταν το συγκεκριμένο παπούτσι.
Οι επισκέψεις στο βουνό δίπλα στο σπίτι είχαν αυξηθεί έτσι κι αλλιώς λόγω της Φαίδρας, κάπου - κάπου λοιπόν ψιλοέτρεχα. Θυμάμαι ότι έκανα ''προπόνηση'' σε forhand και backhand στα καημένα τα γαϊδουράγκαθα με ότι ξύλο σε μήκος ρακέτας έβρισκα. Τότε δεν υπήρχε στο μυαλό μου το τρέξιμο όπως συμβαίνει τώρα, έπαιζα απλά τένις 2-3 φορές την εβδομάδα.
Καθώς περνούσε ο καιρός άρχισα να τρέχω εκτός βάσης (μια μεγάλη κυκλική αλάνα πολύ κοντά στο σπίτι). Είναι τρομερό το συναίσθημα της ''ανακάλυψης'' των διαδρομών, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, με τα μονοπάτια στρωμένα απ' τις πευκοβελόνες και τις πέτρες που γίνονταν κοτρόνες, με τα λαχανιάσματα που έδιναν πάσα στο περπάτημα απ' το τρέξιμο και εγώ προσπαθούσα για το αντίθετο. Κι όλα αυτά μια ανάσα απ' το σπίτι, κάθε φορά έφτανα λίγο παραπάνω μα ποτέ δεν σταματούσε η διαδρομή, πάντα είχε συνέχεια, όποια κατεύθυνση και αν έπαιρνα, είτε προς την πόλη, είτε προς την Εξοχή και τον Χορτιάτη. Πάντα επέστρεφα γεμάτα άδειος, κουρασμένος ξεκούραστος, με μια ασύλληπτη τάξη μέσα μου και πάντα με εικόνες καινούργιες, με ιστορίες για όσα συνάντησα που μεγεθύνονταν στις διηγήσεις στο Φίλιππο. Πως σκόνταψα και έπεσα, πως τα μάτια των αλόγων γυάλιζαν από μακρυά δυο μέτρα πάνω απ' το έδαφος, στο σκοτάδι του χαράματος σαν γίγαντες, για το νεραϊδόδασος και την νεράιδα που για ακόμα μια φορά δεν μου φανερώθηκε. Ιστορίες που ποτέ δεν τελείωναν, διαδρομές που ποτέ δεν τελείωναν....Τελείωναν όμως τα παπούτσια.
Αποφάσισα λοιπόν να αγοράσω παπούτσια για το βουνό. Τότε ανακάλυψα έναν άλλον κόσμο, όχι μόνο σε σχέση με τα παπούτσια αλλά γενικότερα με τον εξοπλισμό της πιο απλής διαδικασίας που υπάρχει. Το τρέξιμο. Θυμάμαι τον Τάσο Καμαριωτίδη να μου λέει κάποια στιγμή για ένα τσαντάκι μέσης που θα χρειαζόμουν αργότερα, και βλέπω σαν τώρα τον εαυτό μου στο επόμενο τρέξιμο στο βουνό να βρίζω Θεούς και δαίμονες που είχα πάρει μαζί μου την απλή ''μπανάνα'' μέσης, η οποία όπως ήταν φυσικό με διέλυσε με τα χτυπήματά της. Που να 'ξέρα ότι υπάρχουν συγκεκριμένα τσαντάκια μέσης για το τρέξιμο.
Κάθε ένα ξεχωριστά ήταν σαν μια μικρή αποστολή, είναι σαν μια μικρή αποστολή ακόμα και τώρα, από τότε. Αρχικά απλά το τρέξιμο στο βουνό, μετά η πρώτη συμμετοχή σε αγώνα, η κάθε προπόνηση ξεχωριστά, οι διάφορες αγορές, το ψάξιμο στο διαδίκτυο, οι άνθρωποι που γνωρίζω, ο εαυτός που φροντίζω. Όλα μια γεμάτη αποστολή.
συνεχίζεται...
β.ψ.
Σχόλια