Δεύτερος / 1ος Ορεινός Αγώνας Κισσάβου 13.06.2010
Η αγωνία και η προσμονή ήταν τεράστια. Η προετοιμασία που είχα κάνει ήταν ελάχιστη σε σχέση με όλη την γενικότερη προηγούμενη αθλητική μου απουσία (γιατί παρουσία δεν την λες). Ο καινούργιος κόσμος συνέχισε να ανοίγεται μπροστά μου και ήταν πολύ μεγαλύτερος, περισσότερα χιλιόμετρα, μεγαλύτερο υψόμετρο και φυσικά μεγαλύτερη υψομετρική διαφορά. Το βουνό υπέροχο και η διαδρομή εξίσου ωραία.
Πάντα όταν μια διοργάνωση είναι στην πρώτη της χρονιά υπάρχουν πράγματα που δέχονται βελτιώσεις τα επόμενα χρόνια. Όσοι πήραν μέρος στον 1ο Ορεινό Κίσσαβο δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ το τμήμα εκείνο του αγώνα από το χωριό Ανατολή μέχρι το δεύτερο πέρασμα απ' το καταφύγιο. Η ζέστη μεγάλη και η απουσία ενδιάμεσης τροφοδοσίας νερού ήταν ο πιο άσχημος συνδυασμός που μπορούσε να υπάρξει.
Ο αγώνας αυτός με εισήγαγε στην έννοια της περιπέτειας των αγώνων βουνού. Η εναλλαγή τοπίων, η κούραση, η πρώτη μύηση σε περισσότερες προσωπικές σκέψεις αποτέλεσαν ένα επιπλέον στοιχείο για να γύρει η ζυγαριά προς το τρέξιμο στο βουνό. Ήταν η πρώτη φορά που η σκέψη κατά την διάρκεια του αγώνα της μη συμμετοχής ποτέ ξανά σε αντίστοιχο αγώνα άλλαξε με τον τερματισμό, από τότε όλο το πακέτο σκέψης και αναίρεσης έχει επαναληφθεί σχεδόν στο σύνολο των αγώνων που συμμετείχα.
Ο 1ος Ορεινός Αγώνας Κίσσαβου είχε αφετηρία και τερματισμό στο Στόμιο τότε, τόπο που είχα επισκεφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν με πιο προηγούμενη δουλειά. Η συμμετοχή σ' έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος έκανε τα πράγματα πιο διαφορετικά οικεία, σίγουρα πιο έντονα. Πάντα όταν είσαι με διαφορετικό ρόλο είναι διαφορετικά και τα πράγματα, ίσως και πιο ουσιαστικά.
Δεν ξεχνώ το τελικό σπριντ στον τερματισμό όχι για να καταλάβω μια θέση πιο πάνω, ήθελα να τελειώσει το ''μαρτύριο'', άσχετα αν τώρα ποια σκέφτομαι το unfair του πράγματος να προσπεράσω άτομο τα τελευταία μέτρα. Φυσικά τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως τα περιμένεις, νόμιζα πως θα χαλαρώσω απ' την βουτιά στην θάλασσα, αντίθετα κρύωσα, το σώμα μετά την καταπόνηση λειτούργησε αλλιώς απ' ότι ήθελα.
Τέλος πάντων για να κλείσω. Θυμάμαι σαν τώρα στιγμές και πρόσωπα από εκείνο το ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού. Στιγμές και πρόσωπα που δεν μεταφέρονται σε κανένα κείμενο, έχουν τυπωθεί μέσα μου ως πολύτιμες καταθέσεις και αυτό είναι το πιο ουσιαστικό.
συνεχίζεται...
β.ψ.
Σχόλια