Από το tokoinonikoodofragma.wordpress.com
Σε κάποια από τις πολλές επιστροφές μας, – έπειτα από ανεξάντλητους ποδαρόδρομους περιήγησης σ’όλο το Αθηναϊκό κέντρο – στην συνοικία του Αγίου Παύλου, με τον φίλο Νίκο Λ, στάθηκε η ματιά μας στην πινακίδα του δρόμου. Από τότε η πινακίδα της τροχαίας, σήμαινε κάτι για την Αθήνα που βιώναμε. Έμοιαζε σαν ποίημα, μια “καθαρευουσιάνική” νότα σουρεαλισμού, ψιλοχαμένη εκεί κοντά στην πλατεία Αμερικής, δίνοντας χρώμα αλλιώτικο, στην παράξενη και πολλές φορές μονότονη πολιτεία μας.
Ήταν κάτι μοναδικό. Μια μικρή αφήγηση, που ξεπερνούσε τις συνηθισμένες μια, δυο λέξεις, των πινακίδων της Τροχαίας.
Μέχρι και το βελάκι ήταν, στα μάτια μας έργο τέχνης, καθώς αποτύπωνε επαρκώς το “δόντι” που κάνει ο συνοικιακός δρόμος, τέμνοντας την Αγίου Μελετίου, για να βρει την ιστορική οδό Αριστοτέλους. Μα σε τούτο εδώ το σύμβολο, σπουδαίος δεν ήταν μόνο ο προορισμός, αλλά και η …διαδρομή. Δεν ενδιέφερε μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και η διαδικασία. Άλλωστε στο… κέντρον των στόχων σου, φτάνεις μόνο έπειτα από μια εσωτερική διεργασία.
Μέχρι και στιχάκια σκαρώναμε γι’αυτήν την εικόνα, σήμα κατατεθέν πια, του τέλους των διαδρομών μας, αφού οδηγούσε στον Κέντρον της Αθήνας, δηλαδή στην γειτονιά μας, τον Άγιο Παύλο, που ήταν κοντά στο Κέντρο, μα και… απόκεντρο, αλλά σίγουρα ήταν το “Κέντρο” της ζωής μας τις εποχές εκείνες.Αυτή η σελίδα, λοιπόν, είναι η σελίδα της μνήμης και της γειτονιάς. Έχει την μυρωδιά απ΄όλες τις βόλτες μας φυσικές ή νοητές, πιτσιρικαρία και εφηβεία, σε χίλιες διαδρομές μνήμης σε μια Αθήνα, που αποτελούσε προέκταση της γειτονιάς μας.Μιας γειτονιάς τόσο μικρής για να μας χωρέσει και τόσο μεγάλης για να μας αγκαλιάζει τρυφερά…
Σχόλια