Οι Γιατροί του Κόσμου που τα τελευταία χρόνια σχεδόν καθημερινά δέχονται στο πολυϊατρείο της πλ. Κουμουνδούρου και στο Πέραμα δεκάδες περιπτώσεις αλλοδαπών θυμάτων ρατσισμού έφεραν στο φως ακόμα μια ανατριχιαστική -ιστορία, δράστες της οποίας φέρονται να είναι, σύμφωνα με τις περιγραφές, μέλη ταγμάτων εφόδου της Χ.Α.
To περιστατικό έγινε πριν από μερικούς μήνες στην πλατεία Αττικής. Ο N., μετανάστης από το Αφγανιστάν που έχει υποβάλει αίτημα ασύλου στην Ελλάδα, ζούσε (όσο μπορεί αυτό να θεωρηθεί ζωή) μαζεύοντας σίδερα από τα σκουπίδια και τους δρόμους και πουλώντας τα για να εξασφαλίζει λίγο φαγητό και μια άθλια διαμονή για τον ίδιο και τα τρία ανήλικα παιδιά του.
Η γυναίκα του ζει στη Γερμανία και ίσως με τις διαδικασίες επανένωσης θα μπορούσε κι ο ίδιος να πάει να τη βρει μαζί με τα παιδιά, αν οι υπηρεσίες ασύλου έμπαιναν στον «κόπο» να ασχοληθούν με την περίπτωσή του. Στο διάστημα αυτό όμως πρόλαβαν οι οπλοφόροι της X.A. να του κάνουν μεγάλη και ανεπανόρθωτη βλάβη, και συγκεκριμένα να τον αφήσουν σχεδόν τυφλό.
Ο ίδιος μιλάει φοβισμένος για την επίθεση που δέχτηκε: «Είμαι από το Αφγανιστάν, από την πόλη Κανταχάρ, ήρθα στην Ελλάδα και έχω κάνει αίτημα ασύλου. Η δουλειά μου είναι να μαζεύω σίδερα από τα σκουπίδια. Ένα βράδυ που ήμουν στην πλατεία Αττικής μου επιτέθηκαν 3 άτομα. Ο ένας από αυτούς με χτύπησε με ένα μπουκάλι μπίρας και ο άλλος με τη σιδερογροθιά με χτύπησε στο μάτι. Εγώ έπεσα κάτω και ο μικρός μου γιος, που ήταν ήδη μέσα στον κάδο των σκουπιδιών, άρχισε να φωνάζει: Μπήκαν στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Μετά δεν κατάλαβα. Πήρα το παιδί μου από το χέρι και του είπα «πάμε να φύγουμε, δεν είναι καλό μέρος για μας εδώ». Άφησα το καρότσι και πήγαμε στο σπίτι. Μετά από δυο μέρες πήγα στον γιατρό, μου είπε ότι «στο μάτι υπάρχει βλάβη». Μπορεί να μη γίνει καλά. Μου έδωσαν σταγόνες για 2 μήνες, όταν ξαναπήγα στον γιατρό μου είπε ότι το μάτι μου δεν θα γίνει καλά και πως έχασα την όρασή μου. Θέλω να ξαναενώσω την οικογένειά μου. Εγώ τώρα έχω χάσει το μάτι μου. Πρέπει κάποιος να προσέχει τα παιδιά. Δεν μπορώ να πηγαίνω από εκκλησία σε εκκλησία και να ψάχνω φαγητό. Λεφτά δεν έχω, όλα είναι δυστυχία».
Τα παιδιά του είναι τρομοκρατημένα και ο ίδιος αβοήθητος κατέφυγε στους Γιατρούς του Κόσμου σαν ύστατη ελπίδα. Έστω και τώρα, έστω και κατόπιν εορτής, η δικαιοσύνη θα μπορούσε τουλάχιστον να δώσει στη συγκεκριμένη οικογένεια τη δυνατότητα της επανένωσης, μια και η τιμωρία των άγνωστων ενόχων της νύχτας είναι περισσότερο θολή από την όραση του θύματος.
Αναδημοσίευση άρθρου της Άντας Ψαρρά, από την Εφημερίδα των Συντακτών
To περιστατικό έγινε πριν από μερικούς μήνες στην πλατεία Αττικής. Ο N., μετανάστης από το Αφγανιστάν που έχει υποβάλει αίτημα ασύλου στην Ελλάδα, ζούσε (όσο μπορεί αυτό να θεωρηθεί ζωή) μαζεύοντας σίδερα από τα σκουπίδια και τους δρόμους και πουλώντας τα για να εξασφαλίζει λίγο φαγητό και μια άθλια διαμονή για τον ίδιο και τα τρία ανήλικα παιδιά του.
Η γυναίκα του ζει στη Γερμανία και ίσως με τις διαδικασίες επανένωσης θα μπορούσε κι ο ίδιος να πάει να τη βρει μαζί με τα παιδιά, αν οι υπηρεσίες ασύλου έμπαιναν στον «κόπο» να ασχοληθούν με την περίπτωσή του. Στο διάστημα αυτό όμως πρόλαβαν οι οπλοφόροι της X.A. να του κάνουν μεγάλη και ανεπανόρθωτη βλάβη, και συγκεκριμένα να τον αφήσουν σχεδόν τυφλό.
Ο ίδιος μιλάει φοβισμένος για την επίθεση που δέχτηκε: «Είμαι από το Αφγανιστάν, από την πόλη Κανταχάρ, ήρθα στην Ελλάδα και έχω κάνει αίτημα ασύλου. Η δουλειά μου είναι να μαζεύω σίδερα από τα σκουπίδια. Ένα βράδυ που ήμουν στην πλατεία Αττικής μου επιτέθηκαν 3 άτομα. Ο ένας από αυτούς με χτύπησε με ένα μπουκάλι μπίρας και ο άλλος με τη σιδερογροθιά με χτύπησε στο μάτι. Εγώ έπεσα κάτω και ο μικρός μου γιος, που ήταν ήδη μέσα στον κάδο των σκουπιδιών, άρχισε να φωνάζει: Μπήκαν στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Μετά δεν κατάλαβα. Πήρα το παιδί μου από το χέρι και του είπα «πάμε να φύγουμε, δεν είναι καλό μέρος για μας εδώ». Άφησα το καρότσι και πήγαμε στο σπίτι. Μετά από δυο μέρες πήγα στον γιατρό, μου είπε ότι «στο μάτι υπάρχει βλάβη». Μπορεί να μη γίνει καλά. Μου έδωσαν σταγόνες για 2 μήνες, όταν ξαναπήγα στον γιατρό μου είπε ότι το μάτι μου δεν θα γίνει καλά και πως έχασα την όρασή μου. Θέλω να ξαναενώσω την οικογένειά μου. Εγώ τώρα έχω χάσει το μάτι μου. Πρέπει κάποιος να προσέχει τα παιδιά. Δεν μπορώ να πηγαίνω από εκκλησία σε εκκλησία και να ψάχνω φαγητό. Λεφτά δεν έχω, όλα είναι δυστυχία».
Τα παιδιά του είναι τρομοκρατημένα και ο ίδιος αβοήθητος κατέφυγε στους Γιατρούς του Κόσμου σαν ύστατη ελπίδα. Έστω και τώρα, έστω και κατόπιν εορτής, η δικαιοσύνη θα μπορούσε τουλάχιστον να δώσει στη συγκεκριμένη οικογένεια τη δυνατότητα της επανένωσης, μια και η τιμωρία των άγνωστων ενόχων της νύχτας είναι περισσότερο θολή από την όραση του θύματος.
Αναδημοσίευση άρθρου της Άντας Ψαρρά, από την Εφημερίδα των Συντακτών
Σχόλια