Ήταν όλοι πάνω στο λεωφορείο, ο Στουρνάρας, Σαμαράς, ο Μητσοτάκης, ο Βενιζέλος, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η μαμά του, ο Πρετεντέρης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Μαντέλης, ο Παπούλιας και έκαναν βόλτα ξενάγησης στην πόλη. Ήταν και ένα σωρό πολιτικοί και άλλοι ''επίσημοι'' με την αστυνομική τους συνοδεία ο καθένας.
Γύρισαν όλη την πόλη, έβλεπαν, έβλεπαν και μιλούσαν ελάχιστα, κυρίως μικρές φράσεις έλεγαν στους αστυνομικούς συνοδούς. Είδαν όλα τα σημεία του κέντρου. Είδαν και άστεγους, επαίτες, πρεζάκια και ανθρώπους με καρότσια και άλλους να τα 'χουν παρκάρει δίπλα στους κάδους και να ψάχνουν μέσα.
Όταν τελείωσε η βόλτα όλοι οι ''επίσημοι'' κατέβηκαν απ' το λεωφορείο χάλια. Οι συνοδοί ρωτήθηκαν τι τους έλεγαν οι προστατευόμενοι τους. Όλοι απάντησαν το ίδιο. Αναρωτιόντουσαν τρομερά δυστυχισμένοι βλέπονταν τους άστεγους, τα πρεζάκια και τους επαίτες. ''Μα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;''
Έτσι είναι όταν ζεις σε γυάλα.
Έτσι είναι τα όνειρα διαρκούν μια στιγμή.
Μια στιγμή διαρκεί να σπάσει μια γυάλα. Το θέμα είναι πότε θα το κάνουμε;
β.ψ.
Σχόλια