Ξέρω πως είναι το μυαλό αυτές τις ώρες, αυτές τις μέρες. Γυρνά σαν μίξερ τρελό που τα μπλέκει όλα, αλλά όλα. Γυρνά απ' τα καλά στα άσχημα και πάλι στα καλά και κολλά στα άσχημα που δίνουν όμως τόση ανακούφιση με την απουσία της σκέψης και της συμμετοχής στη ζωή.
Μια λεπτή γραμμή που στη ουσία είναι δύο. Η προσωπική με τις άμυνες, το ζύγισμα και την ανάγκη για ζωή, και η κρατική του τιμωρού εξαγνιστή της κοινωνίας. Μυαλό που γυρίζει παντού και σ' όλα, στην περασμένη ζωή και στην τωρινή, στο σπίτι που άφησαν πίσω. Στους Ανθρώπους με το κεφαλαίο άλφα και στις νέες σχέσεις που μαθαίνουν. Όλα μοιάζουν σαν από άμμο φτιαγμένα που με ένα απλό σκούντημα θα πέσουν.
Σκέψεις και τύψεις, αυτομαστίγωμα ότι αυτό αξίζει και το έπαθε, θυμός, απογοήτευση, πείσμα, αδυναμία, ανάγκες. Το τίμημα, του να νοιώθεις πια. Ξέρω καλά πως είναι το μυαλό που γυρίζει σ' όλα και στο Σπίτι. Στο δέντρο, στην παρέα, στο κουτί, στην κόκκινη, στις προτάσεις, στην ομάδα δουλειάς, στα αντιπαραθετικά, στην αβέβαιη υγεία. Και ένα πνιχτό γαμώτο, το λιγότερο στο τώρα αφού δεν κάνει να βρίζει πια.
Δούλεψα σχεδόν τρία χρόνια στην Κοινότητα της Παρέμβασης και ξέρω καλά πως είναι. Από την διασταύρωση, την είσοδο και τον ''Zara'' μέχρι την άκρη στο παλιό κατεστραμμένο κτίριο, και πιο κάτω στα σπιτάκια των συμβούλων τότε και το 5Χ5. Έχω να πάω σχεδόν δέκα χρόνια αλλά θυμάμαι. Θυμάμαι και το Καραμανλή που ερχόταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ένα Tipo και έκανε δηλώσεις στα κανάλια μετά γεμάτες γνώση και βαρβατίλα, ''ξέρω τι περνάν τα παιδιά της Παρέμβασης, νταραβερίζομαι με αυτά τα παιδιά και ξέρω τον αγώνα που κάνουν''. Με την ευκαιρία αν νταραβερίζεται με τον Αντώνη, τον Σαμαρά αφού ξέρει ας πει καμιά κουβέντα, ή μήπως έτσι το 'λέγε πως ξέρει;
Με αφορμή αυτό
β.ψ.
Σχόλια