Από το thanoskondylis.wordpress.com / του Θάνου Κονδύλη
Αυτές τις μέρες πηγαίνω σε διάφορα σχολεία και μιλάω σε παιδιά για το βιβλίο και τη λογοτεχνία γενικότερα. Κάποια στιγμή ο δρόμος με έφερε και σε ένα νηπιαγωγείο. Εκεί με υποδέχτηκαν καμιά σαρανταριά πιτσιρίκια.
Το περιβάλλον πολύ καλό και μάλιστα, επειδή όπως ξέρετε στην ηλικία των 3-5 ετών τα παιδιά είναι ζουζούνια, μπορώ να πω ότι τελικά έμεινα ευχαριστημένος από τις λίγες στιγμές που με άκουσαν. Βέβαια φρόντισα κι εγώ και τους κράτησα το ενδιαφέρον. Τους είπα λίγα για την ιστορία του βιβλίου, τους έκανα κι ένα ταχυδακτυλουργικό, τους έδειξα διάφορα βιβλία, για μεγάλους και μικρά παιδία και άλλα τέτοια. Επίσης τους έδειξα τον υπολογιστή μου, τους είπα πώς δουλεύει ο συγγραφέας και πως γράφει, τους έδειξα φωτογραφίες και βέβαια ακούσαμε και μουσική. Συνολικά έμεινα στην τάξη περίπου 40 λεπτά και τελικά άρχισα να ετοιμάζομαι για να φύγω.
Γινόταν πανικός από τις φωνές και τότε νιώθω ένα τράβηγμα στο παντελόνι μου. Κοιτάζω πιο χαμηλά και βλέπω ένα κοριτσάκι περίπου 50 πόντους ύψος. Χαμηλώνω και καθώς με κοιτάζει μα τα ματάκια του που άστραφταν από χαρά και μια κάποια ντροπή. Τότε μου λέει ότι κάτι μου έχει φέρει. Κοιτάζω τα χέρια του και ήταν άδεια. Μου λέει ότι το έχει στην τσάντα μου. Πράγματι, κοιτάζω και βλέπω ότι είχε βάλλει πολύ διακριτικά δίπλα στο χερούλι ένα φύλλο χαρτί. Το ανοίγω και είναι μια ζωγραφιά χρωματιστή, με μια καρδιά ένα άστρο ένας κύκλος και ένα τετράγωνο. Εγώ χαμογέλασα. Μετά αγκάλιασα το κοριτσάκι και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο. Εκείνο μου είπε ευχαριστώ που ήρθα και με προσκάλεσε για να ξαναπάω στο σχολείο του.
Ομολογώ ότι τη συγκεκριμένη ώρα δεν έδωσα και πολύ σημασία. Όταν πήγα σπίτι, το βράδυ ήρθε στο μυαλό μου η σκηνή. πράγματι ανατρίχιασα. Από τι ; Από το μέγεθος της αγάπης που μου έδειξε αυτό το κοριτσάκι. Δεν το είχα ξανανιώσει εκείνο το συναίσθημα. Ήταν αυτό που λέμε ή πιο καθαρή αγάπη, η άδολη, η αγάπη που δίνει τα πάντα χωρίς να περιμένει τίποτα. Το σκέφτηκα ακόμα κάμποσο και όταν έπεσα για ύπνο είχα στο μυαλό μου εκείνο το προσωπάκι και τα χεράκια που με αγκάλιασαν και μου είπαν “ευχαριστώ”. Τίποτα άλλο. Ήταν ο πιο γλυκός ύπνος που έκανα ποτέ μου.
Σχόλια