Από το taxamenaepeisodia.wordpress.com
Χανόμαστε επειδή το θέλουμε, επειδή έχουμε άλλες προτεραιότητες, επειδή βρήκαμε άλλους ανθρώπους ή βαρεθήκαμε τους παλιούς. Τσακωνόμαστε, βγαίνουν μαχαίρια, δηλητήρια, μπαγιάτικα φαγητά, ξεβαμμένα ρούχα, τρύπιες τσέπες, καμένες λάμπες. Δεν θέλουμε πια, κουραστήκαμε από τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια και τα ίδια χέρια, με εκνευρίζει η φωνή σου, έχεις σιχαθεί την σιωπή μου. Πόσους καφέδες να πιούμε πάνω σε βρώμικα τραπέζια, πόσα πιρούνια να μαζέψουμε από σκονισμένα πατώματα, πόσα ποτά χρειάζεται το τίποτα που έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας για να ξεχαστεί; Δεν θέλω να με ρωτάς τι κάνω επειδή πρέπει να το ρωτήσεις, θέλω να κρέμεσαι από τα χείλη μου, να παθαίνεις ταχυπαλμία μέχρι να με ακούσεις, να θες να ανάψεις τσιγάρο όσο παίρνω ανάσα για να σου απαντήσω, θέλω να μην προσπαθείς να με σταματήσεις στην πρώτη αφορμή, θέλω να μην μου έρχεται να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου ενώ τρέχεις με εκατό στην εθνική μόνο και μόνο για να γλιτώσω από την φλυαρία σου. Θέλω να ξαναγυρίσουμε εκεί που ήμασταν. Και αφού δεν γίνεται, δεν θέλω τίποτα.
Χανόμαστε επειδή αυτό θέλουμε τώρα να γίνει, αυτό χρειαζόμαστε, αυτό είναι που θα μας πάει μπροστά. Αν έπρεπε να γίνει ένα βήμα, αυτό διαλέξαμε, και αν αργότερα ξαναβρεθούμε θα είναι πάλι γιατί θα το έχουμε διαλέξει, έλα, να μην στα λέω εγώ, έχω κουραστεί να επαναλαμβάνω την αλφαβήτα των ψ.
Στα λέω τώρα γιατί αν στα έλεγα αργότερα θα στα έλεγα αλλιώς, τελειωτικά. Τώρα τριγύρω είναι άνοιξη. Και για εμάς πάλη.
Σχόλια