Κουμπιά

Monk by the Sea, Caspar David Friedrich

Από το taxamenaepeisodia.wordpress.com

Backspace: Ξεκίνησα να γράφω ένα ταξιδιωτικό ποστ, για αυτές τις μικρές αποδράσεις που μοιάζουν μεγάλες, για εκείνα τα μέρη που πηγαίνεις για πρώτη φορά αλλά τα νιώθεις οικεία, για τέσσερις μέρες σε μια ξένη πόλη που γνωρίζεις ανθρώπους και καταλαβαίνεις ότι μπορεί οι φίλοι σου – ή οι εν δυνάμει φίλοι σου – να βρίσκονται κρυμμένοι μέσα σε ένα μπαρ-κολεκτίβα ή να έρχονται να σε βρουν με το ποδήλατό τους και 4 μπύρες μετά να έχουν ξεχάσει πού το έχουν αφήσει. Έγραψα λίγο και για τις μυρωδιές των ξένων πόλεων, τα γκαζόν των πάρκων που καταπίνουν ανθρώπους, τα ποτάμια που μοιάζουν βρώμικα, την Αθήνα που δεν έχει ποτάμι (αλλά έχει θάλασσα). Αλλά το ποστ, αν και ταξιδιωτικό, δεν βγήκε καθόλου ταξιδιάρικο. Και το έσβησα. 

Αlt: Έχουμε εναλλακτικές; Ελπίζουμε πως ακόμα έχουμε. Μόνο που, όπως λέει και ο Πεσόα, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, είναι πολύ εύκολο στην προσπάθεια σου να ανατρέψεις μια τυραννία να εγκαθιδρύσεις μια καινούρια. 

Ctrl: Αυτό που μοιάζει να είναι ο μεγαλύτερος φόβος μας τα τρία τελευταία χρόνια είναι ότι χάνουμε τον έλεγχο. Εκτροχιαζόμαστε μαζικά και ατομικά, συλλογικά και προσωπικά. Η βεβαιότητα μοιάζει με το πιο σύντομο ανέκδοτο, μόνο που αντί να γελάμε έχουμε μπει με φόρα στην ομαδική κατάθλιψη. Ίσως πρέπει να το δούμε αλλιώς, ίσως τώρα που δεν υπάρχει βεβαιότητα να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. 

Home: Μετά από μια λεπτομερή συζήτηση για τις διαδικασίες που χρειάζονται για να μεταναστεύσει κανείς στον Καναδά (όχι ότι το σκέφτομαι σοβαρά, αλλά αφού βρέθηκε ένας Καναδός μπροστά μου είπα να τον ρωτήσω) φτάσαμε στον βιαστικό αποχαιρετισμό. Εκείνος μας είπε: εύχομαι να έρθετε για τουρισμό στον Καναδά. Εμείς του απαντήσαμε: ή για μετανάστευση. Γελάσαμε και ύστερα ρίξαμε τα βλέμματα στο πεζοδρόμιο. Όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Σπίτι είναι όπου υπάρχει ψωμί. 

Enter: Στο σούπερ μάρκετ σήμερα μια υπάλληλος διάλεγε φράουλες. Ναι, από τη Μανωλάδα. Δεν είχε ακούσει τίποτα; Άκουσε αλλά δεν την ενδιέφερε; Νίκησε απλά η λαχτάρα της για φράουλες; Προσπαθώ να με πείσω ότι δεν ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν, ότι οι φωνές των ανθρώπων ακούγονται. Προφανώς πρέπει να γίνουν πιο δυνατές. Δεν αρκεί να ακούς την ξένη φωνή. Πρέπει να φτάσεις στο σημείο να βγαίνει από μέσα σου. 

Escape.