Κάθε επαφή στο βουνό είναι εντελώς διαφορετική με κάθε προηγούμενη. Είτε πρόκειται για προπόνηση, είτε για αγώνα. Είναι διαφορετική γιατί ενώ ‘’έρχονται’’ όλα –τα πάντα σου- πάντα υπάρχει ο χώρος για να τακτοποιηθούν μέσα σου. Είναι σαν να μπαίνεις μέσα στο χώρο σου και είναι λευκό χαρτί τακτοποίησης.
Τι κι αν έχει λάσπες, τι κι αν βρέχει, τι κι αν έχεις ιδρώσει και βρωμοκοπάς από πάνω μέχρι κάτω, όλα είναι καθαρά και έτοιμα προς διαπραγμάτευση.
Όπου βρίσκονται άνθρωποι αναπόφεκτα βρίσκεται και η κοινωνία τους, όπου μεταφέρονται οι άνθρωποι αναπόφεκτα μεταφέρουν και την κοινωνία τους, την πραγματικότητά τους. Αν ''είσαι εκεί'' τα βλέπεις όλα, τα αισθάνεσαι όλα, ''σπάζεσαι'' ή όχι, όλα υπάρχουν.
Τον καιρό αυτό αναπόφευκτα η πραγματικότητα των περισσοτέρων είναι δύσκολη, ίσως και άγρια, σίγουρα είναι σε κρίση με στοιχεία αδιευκρίνιστης κινητικότητας.
Πρώτη φορά έτρεξα στο Χορτιάτη Trail Run πριν τρία χρόνια. Την περασμένη Κυριακή πήγα στο βουνό για τον 3ο Χορτιάτη Trail Run 2013. Νομίζω πως υπήρχε μια ιδιαίτερη κινητικότητα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ίσως γιατί ο αγώνας μεγαλώνει. Όλοι όταν μεγαλώνουμε κάνουμε περισσότερη φασαρία.
Το κείμενο αυτό ήρθε όταν έγινε το μπέρδεμα και χαθήκαμε αρκετοί αθλητές. Ήμουν στην δεύτερη ομάδα των ‘’χαμένων’’. Θυμάμαι καθώς τρέχαμε ξαφνικά είδαμε μπροστά μας μια άλλη ομάδα αθλητών να μας φωνάζει να γυρίσουμε πίσω. Τους φτάσαμε, άρχισαν οι λαχανιασμένοι διάλογοι, ψάχναμε ίχνη, γυρίζαμε πίσω, πάλι μπροστά, πίσω, διάλογοι. Λίγο μετά ήρθε και η τρίτη ομάδα ''χαμένων'', τα ίδια, μπρος – πίσω, διάλογοι, κινητικότητα που μοιάζε μ’ αυτή που έχουν τα φύκια όπως τα κουνά το ρεύμα λίγα εκατοστά πάνω απ’ τον βυθό, δεξιά, αριστερά, μπρος πίσω. Σκηνικό κρίσης, όπως η κοινωνία που ζούμε. Χιούμορ κάναμε ελάχιστοι, και στην καθημερινότητα μας τώρα πια ελάχιστοι κάνουμε χιούμορ. Κάποιοι θύμωσαν, ούτε οι πρώτη αθλητές να 'μασταν. Πήγε να με πάρει και ‘μένα η μπάλα όταν άρχισα να κρυώνω, το σταμάτησα. Άρχισα να τρέχω έτσι θα ζεσταθώ σκέφτηκα, πάντα έτσι τακτοποιούνται τα πράγματα, με το τρέξιμο.
Ήταν φοβερά όλα τα λεπτά της καθυστέρησης. Μια μικρή κοινωνία ανθρώπων, οι αθλητές σε κρίση, σ’ έναν αγώνα βουνού. Απ' την άλλη σκεφτόμουν την κοινωνία μας σε κρίση, στο καθημερινό βουνό που βιώνει ο καθένας. Ομοιότητες, διαφορές, επιλογές, επιβολές.
Όσα και να γράψω είναι λίγα. Όπου πάει ο άνθρωπος, σε όποιες συνθήκες και αν βρεθεί θα δημιουργήσει την πραγματικότητά του.
Τα πάντα όμως έχουν να κάνουν με τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, εκεί που εστιάζει. Δεν μπορώ να προσπεράσω στο σύνολό του το θετικό πακέτο του 3ου Χορτιάτη Trail Run 2013.
Έτρεξα, έπαιξα, γλίστρησα, λερώθηκα, κουράστηκα, λαχάνιασα, σκέφτηκα, άδειασα, κατάλαβα, γέμισα, έζησα. Στο τέλος πήρα ίσως το πιο ζεστό μετάλλιο που έχω πάρει ποτέ.
Η φύση σ' ένα κομμάτι.
β.ψ.
Σχόλια