Ότι μεγαλώνουμε είναι γεγονός, ότι το κατανοούμε πολλές φορές ελέγχεται. Συμβαίνουν όμως πράγματα και ξαφνικά σε φέρνουν γλυκά στο εδώ και τώρα.
Όπως όταν σου κάνει αίτημα φιλίας στο facebook ο γιος κάποιου φίλου που τον θυμάσαι τόσο δα παιδάκι.
Τότε θυμάσαι τον εαυτό σου στο Υγεία (νομίζω) όταν γεννήθηκε με μια ονειροπαγίδα για ευχές. Μετά θυμάσαι το μικρό λίγων μηνών στο σπίτι στο Μαρούσι, κι ύστερα λίγο μεγαλύτερο στη Θεσσαλονίκη να περπατά και να παίζει στο πάτωμα.
Μετά βλέπεις την κόκκινη ένδειξη στα αριστερά της οθόνης το αίτημα φιλίας και αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός;
Ύστερα είσαι απέναντι απ' την οθόνη και γράφεις που μεγαλώνεις. Κι 'ναι γλυκό τελικά.
β.ψ.
Σχόλια