Διαμάντι το Αστέρι

Εφηβικά Χριστούγεννα δεκαετίας '90. Σαν σήμερα, σαν αύριο, σαν χθες, σαν μεθαύριο, δεν έχει σημασία το ακριβώς του τότε, το τώρα και η αίσθηση του είναι που μετρά. Εξάλλου το εδώ και τώρα χτίστηκε, ''πατάει'' στο τότε, στο δικό και των άλλων.

Απόγευμα προς βραδάκι χιονισμένος επαρχιακής πόλης. Απομονωμένος στο δωμάτιο, η πόρτα κλειστή, τα ηχεία να κοντεύουν να σπάσουν από τους Pink Floyd. Οι υπόλοιποι από μέσα δεν ενοχλούσαν, μπορεί να έλεγαν κάτι αλλά δεν ακουγόντουσαν. Ήσουν καθισμένος στην κουνιστή πολυθρόνα, τα φώτα του δωματίου κλειστά, ότι φως είχε στο δωμάτιο ήταν απ' τα φώτα του δρόμου. 

Έβλεπες την λάμπα ανάμεσα απ' το μάρμαρο του μπαλκονιού και τα κάγκελα από πάνω του. Μάρμαρο, κάγκελα απέναντι η λάμπα του δρόμου και στο βάθος σκοτάδι. Δεν ήταν όμως καθαρό το σκοτάδι, έπεφτε χιόνι, πολύ χιόνι και το σκοτάδι ''λερώνοταν'' απ' τις νιφάδες. Οι στιγμές αυτές είναι οι στιγμές κατάργησης μιας ενδεχόμενης αμνησίας, τόσο έντονες, τόσο μοναδικές. 

Εφηβικοί εγκλωβισμοί, μοναξιές και ανακαλύψεις, μπερδέματα και μπερδεμένοι, έφηβοι και όχι. Οι Floyd να δέρνουν αλύπητα, να γδέρνουν, να ξύνουν ασταμάτητα σαν να ακονίζεται στη ξύστρα το μολύβι που θα γράψει την συνέχεια. Ζέστη και κρύο σε απόσταση αναπνοής, το τζάμι που τα χωρίζει καθαρό, αν πλησιάσεις πολύ θα γίνει θολό απ' την αναπνοή σου. 

Στο δωμάτιο σου, στο δωμάτιο των παιδιών για τους μεγάλους. Λίγα χρόνια μετά τα πράγματα άλλαξαν, το δωμάτιο των παιδιών έγινε δωμάτιο των γονιών, και πιο μετά δωμάτιο αποχωρισμού, κάνοντας τις τελευταίες συζητήσεις. Μοναξιές και αποκαλύψεις. 

Οι τοίχοι είναι ποτισμένοι απ' τον ήχο της λάμψης του τρελού αστεριού των Pink Floyd, οι τοίχοι είναι βαμμένοι απ' τον ήχο που κάνει το χιόνι καθώς πέφτει στη γη. Όταν νοιώθεις τις στιγμές καταργείται το ενδεχόμενο αμνησίας. 

Έλιωνες το βινύλιο στο πικάπ, και ταυτόχρονα στριφογύριζες τα χαρτιά του δίσκου προσπαθώντας να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο, διάβαζες τα πάντα, αποτυπώνοντας στην μνήμη σου όλες τις εικόνες. Δημιουργώντας νέες εικόνες από τους ήχους, από την αίσθηση των άγνωστων τότε συναισθημάτων. 

Έφηβος κι ενήλικος. Το τρελό διαμάντι φωτίζει ακόμα και φέρνει πράγματα, σαν άλλο των μάγων αστέρι. Ευτυχώς..... 
β.ψ.


Shine on you crazy diamond 
Remember when you were young, you shone like the sun. 
Shine on you crazy diamond. 
Now there's a look in your eyes, like black holes in the sky. 
Shine on you crazy diamond. 
You were caught on the crossfire of childhood and stardom, blown on the 
steel breeze. 
Come on you target for faraway laughter, come on you stranger, you legend, 
you martyr, and shine! 

You reached for the secret too soon, you cried for the moon. 
Shine on you crazy diamond. 
Threatened by shadows at night, and exposed in the light. 
Shine on you crazy diamond. 
Well you wore out your welcome with random precision, rode on the 
steel breeze. 
Come on you raver, you seer of visions, come on you painter, you piper, 
you prisoner, and shine! 

Λάμψε εσύ τρελό διαμάντι 
Θυμήσου όταν ήσουν νέο έλαμπες σαν τον ήλιο. 
Λάμψε εσύ τρελό διαμάντι. 
Τώρα είναι ένα βλέμμα στα μάτια σου ,σαν μαύρες τρύπες στον ουρανό. 
Λάμψε εσύ τρελό διαμάντι. 
Πιάστηκες στα διασταυρούμενα πυρά της παιδικότητας και της διασημότητας /δόξας, φυσηγμένο στην ατσάλινη ψύχρα. 
Έλα εσύ στόχε για απόμακρο γέλιο, έλα εσύ ξένε, εσύ θρύλε, εσύ μάρτυρα και λάμψε ! 

Έψαξες για το μυστικό πολύ νωρίς, έκλαψες για το φεγγάρι. 
Λάμψε εσύ τρελό διαμάντι. 
Απειλούμενο από σκιές τη νύχτα και εκτεθειμένο στο φώς. 
Λάμψε εσύ τρελό διαμάντι. 
Λοιπόν ξέφτισες το καλωσόρισμά σου με τυχαία ακρίβεια ,ίππευσες (πάνω) την/στην 
ατσάλινη ψύχρα. 
Έλα εσύ αιθεροβάμων, εσύ προφήτη των οραμάτων, έλα εσύ ζωγράφε, εσύ αυλητή και λάμψε !

Σχόλια