Από το alttherapy.blogspot.gr
«Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου», έγραψε ένας μεγάλος Αγγλος ρομαντικός ποιητής το 1802, έχοντας όμως κατά νου την αμεσότητα του δεσμού του παιδιού με τη φύση, σύμφωνα με την ερμηνεία των περισσότερων μελετητών. Σήμερα, 210 χρόνια αργότερα, ο ίδιος στίχος ακούγεται ξανά αλλά χωρίς ποιητική διάθεση: «Τα παιδιά γίνονται γονείς των γονιών τους».
Αυτή ήταν η διαπίστωση μιας ψυχολόγου, που εργάζεται σε μια γραμμή SOS, σε ένα κέντρο τηλεφωνικής βοήθειας για την
πρόληψη της αυτοκτονίας, η οποία μίλησε στους «Νέους Φακέλους» (ΣΚΑΪ), στην εκπομπή με θέμα «Παιδιά και κρίση». Μια έφηβη τηλεφώνησε ζητώντας βοήθεια για τον αδελφό της που μόλις είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Το τηλεφώνημα έγινε κρυφά από τους γονείς. Η κοπελίτσα δεν ήθελε να τους το πει, γιατί εκείνοι ήταν ήδη πολύ φορτωμένοι, εξουθενωμένοι από την ανεργία και τη φτώχεια και, επομένως, ανήμποροι να διαχειριστούν το πρόβλημα. Ετσι, η κοπελίτσα σήκωσε αυτό το φορτίο στις δικές της λιανές πλάτες. Παρόμοια περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα, όπως ειπώθηκε. Πολλοί μαθητές δεν ανοίγονται, δεν μιλούν στον πατέρα ή στη μητέρα για την αγωνία που τους προκαλεί η κρίση, όχι επειδή είναι αποξενωμένοι από τους γονείς τους, αλλά γιατί τους συμπονούν και θέλουν να τους προστατεύσουν. Κι έτσι, τα παιδιά γίνονται «γονείς των γονιών τους».
Σκληρό και διόλου εύκολο είναι το θέμα που παρουσίασε η Σοφία Παπαϊωάννου. Ηταν φανερή η προσπάθεια των συντελεστών της εκπομπής να ερευνήσουν και να καταγράψουν την κατάσταση διατηρώντας, όσο γίνεται, ένα ψύχραιμο βλέμμα. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος λαϊκιστής κι εδώ η πραγματικότητα ουρλιάζει…
Κάποτε, πολλοί φτωχοί Ελληνες έστελναν τα παιδιά τους για υιοθεσία στην Αμερική. Σήμερα, πληθαίνουν οι γονείς που εκλιπαρούν για να γίνουν δεκτά τα παιδιά τους σε ιδρύματα, σε πτωχοκομεία ανηλίκων. Οχι γιατί έχουν πάψει να τα αγαπούν, αλλά για να τα βοηθήσουν να επιβιώσουν. Τότε η Ελλάδα είχε πίσω της την Κατοχή, σήμερα τι; Είναι δυνατό σε καιρό ειρήνης να υπάρχει τόση στέρηση;
Η εκπομπή απέφυγε τον καταγγελτικό λόγο και επικεντρώθηκε στην έρευνα, όμως ήταν «γροθιά στο στομάχι» όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτή η φράση. Το κακό είναι ότι το στομάχι μας δέχεται τόσο πολλές απανωτές γροθιές, που έχουμε μείνει ζαλισμένοι, εξουθενωμένοι.
To κρατικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας έχει διαρραγεί. Απλήρωτοι εργαζόμενοι (π.χ., στο Ζάννειο) προσφέρουν με αυτοθυσία. Δήμοι, εθελοντές, δάσκαλοι κάνουν ό,τι μπορούν. Ομως τα μικρά τοπικά «δίχτυα» δεν μπορούν να μπαλώσουν το αβυσσαλέο κενό.
Σχόλια