Θα σου έλεγα στο αυτί



Από το mpananas.wordpress.com
Η κάποια στιγμή που στο τηλέφωνο σου λένε ‘κάτσε’ για να σου πουν τα νέα. Εκείνη η στιγμή που δεν έχεις κανένα δράμα να παίξεις. Το σώμα σου ταράζεται από την τόση ζωή.

Η τυχαία στιγμή που τα νέα είναι άσχημα. Θα μπορούσαν να ναι και χειρότερα. Ναι, θα μπορούσαν να ναι και χειρότερα. Τηλέφωνα και επανάληψη των ίδιων λέξεων. Με το ποδήλατο, το φορτηγό, κρίσιμο σαρανταοχτάωρο, το πρώτο, το δεύτερο χειρουργείο. Η στιγμή που τα μνημόνια δεν σε απασχολούν πια, ένα τεράστιο ναπανεναγαμηθουνεολα. Η στιγμή που καταλαβαίνεις πως κάθε μέρα αγωνιζόμαστε παίρνοντας ως δεδομένο πως εμείς θα είμαστε καλά. Οι φίλοι μου είναι δυνατοί, σχεδόν υπερήρωες.

Σκέψεις, εικόνες, αναμνήσεις, ιστορίες. Όταν θέλει να με κοροϊδέψει λέει πάντα την ίδια ιστορία. Είναι καλοκαίρι, καύσωνας και εγώ ήθελα να κοιμάμαι με τον ανεμιστήρα σταθερό κατά πάνω μου ενώ είμαι σκεπασμένη με πάπλωμα, γελάνε και τα μουστάκια του όταν το λέει. Πόσο του αρέσει να μας πειράζει όλους. Πόσο μας αρέσει να μας πειράζει. Αυτό κάνω όλη μέρα. Θυμάμαι όλες μας τις ιστορίες. Κάθε απόγευμα στο μπαλκόνι μου, τα μεσημέρια στο σπίτι του, τα καλοκαίρια στη β. Βιντεοσκοπημένες στιγμές, θεματικές ταινίες με κάμερες δανεικές, χορευτικά, μεγάλες κουβέντες, κηδείες, κλάματα, έρωτες, μακριά, κοντά, ύπνοι, αχ να εδώ τρίψε μου λίγο την πλάτη, αποτυχημένα κουρέματα με κατσαρόλες, συμπαράσταση, είμαι εδώ ότι χρειαστείς, πάσχα και χριστούγεννα, χιόνια και μπάνια και σχέδια. Μου χει πει πως θα κάνει τη μια μεριά της κέας κήπους για να πηγαίνουμε τα καλοκαίρια. Τα σκέφτομαι όλα ξανά και ξανά. Μπαίνω στη σελίδα του στο facebook και κοιτάω τις πιο πρόσφατες φωτογραφίες που έχει ανεβάσει. Η απόσταση μου δείχνει τα δόντια της. Ήξερα πως είναι άγρια αλλά αυτή η κάποια στιγμή φανέρωσε όλη της το μεγαλείο.

Αυτή η καταραμένη η κρίση που σας έχει πάρει μακριά μου. Η Αγγλία. Την προηγούμενη βδομάδα μου ζήτησε αν έχω το προηγούμενο μου ποστ στα αγγλικά για να τo δείξει στους καινούριους φίλους του που δε μιλάνε ελληνικά. Του είπα σχεδόν με ειρωνεία να κάνει γκουγκλ τράνσλειτ. Σήμερα θα του το μετέφραζα με προσοχή. Σήμερα θα του έκανα όλες τις χάρες.

Σήμερα το πρωί άνοιξα τα μάτια μου και είχε συμβεί. Μόνο για κάποια δευτερόλεπτα ένιωσα πως είναι ένα πρωινό σαν τα άλλα, μέχρι το σώμα μου να θυμηθεί. Συνέβαινε στα αλήθεια. Και είμαι εδώ, μακριά. Έπιασα το τηλέφωνο.

Να μπορούσε κάπως να διαβάσει ένα μήνυμα, να του έλεγα στο αφτί, να υπήρχε ένας τρόπος να με ακούσει αυτή τη στιγμή που πάλι ψιθυρίζω το μείνε μαζί μας, σε παρακαλώ.

Σχόλια

Ο χρήστης KaPaworld είπε…
Συγκλονιστηκή γραφή!!! Λυπάμαι πολύ Βαγγέλη, λυπάμαι για τις ευκαιρίες που χάθηκαν, λυπάμια για εκείνον που χάθηκε!!! Τι κρίμα....Σε ευχαριστώ για αυτό το ποστ!