Χρόνια τώρα έλεγα ''θα πάω, θα βρω τον χρόνο, θα το βάλω στο πρόγραμμα,'' τον τελευταίο καιρό, ''θα μείνουν χρήματα για να κάνω το ταξίδι αυθημερόν μέχρι το Καπανδρίτι.'' Είχα ακούσει ότι εκεί μένει. Έλεγα πως θα πάω, θα ψάξω το σπίτι θα χτυπήσω την πόρτα και θα του πω ποιος είμαι και ότι θέλω να κάνουμε μια συνέντευξη για μένα και μετά για το blog. Αν με δεχθεί με δέχθηκε, αν όχι, δεν είχε καμιά υποχρέωση να με δεχθεί.
Δεν έχω ιδέα τι θα ρωτούσα. Ίσως τι κάνει, πως περνά το καιρό του, τι του αρέσει να κάνει, τι να ψηφίσει ένας έφηβος που ψηφίζει για πρώτη φορά, τι να ψηφίσει ένας άνθρωπος σαράντα ετών, τι ένας εξήντα, ίσως τι εγώ ή και ο ίδιος. Θα ρωτούσα τι μένει μέσα του με όσα πέρασε, με όσα έπαθε, τι έμαθε για τον άνθρωπο, για την κοινωνία μας.
Δεν ξέρω.
Θυμάμαι την φωνή του σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση, ο ήχος της μπουκωμένης από το τσιγάρο μύτης του, τα κίτρινα από την νικοτίνη δάχτυλα του, την μπλε νομίζω ζιβάγκο μπλούζα του. Την σιγουριά του λόγου του και ταυτόχρονα την αίσθηση που εξέπεμπε ότι αυτά που λέω είναι δική μου άποψη, δεν σημαίνει ότι είναι και η σωστή για εσένα, αλλά είναι η ολόδική μου σκέψη και άποψη.
Αυτός και ο Κοροβέσης ''απέρριψαν'' όσοι λίγοι με τόσο ουσιαστικό και μεστωμένο τρόπο την λογική του ΚΚΕ. Όρισε τον τοίχο που πέφτει πάνω του το ΚΚΕ και μαζί του τραβά όσους επιλέγουν να ενταχθούν και να ακολουθήσουν.
Είχε άποψη και την έλεγε, είχε άποψη και έμενε σ' αυτήν.....μ' αυτήν.....και μόνος.
Μου το παν απ' το τηλέφωνο ότι πέθανε. Σφίχτηκα ολόκληρος, ήρθαν στο μυαλό μου τα εξώφυλλα των βιβλίων και η εικόνα του ονόματός του επάνω. Είμαι τυχερός που διάβασα τα βιβλία του, πλούτισα.
Κρίμα που πέθανε. Άνθρωποι όπως ο Χρόνης Μίσσιος όποτε πεθαίνουν, πεθαίνουν νωρίς.
β.ψ.
Σχόλια