Γιατί γράφω; Γιατί τρέχω; Γιατί αναπνέω, γιατί πίνω νερό. Τόσο απλή και τόσο σύνθετη είναι η απάντηση. Ξεκίνησα ξανά την γυμναστική και το τρέξιμο αρχές 2010, μετά από χρόνια. Στην αρχή έκανα λίγο τρέξιμο ενώ κάπνιζα ταυτόχρονα. Τον Μάιο του 2010 πήρα μέρος στον πρώτο αγώνα, από τότε πήρα μέρος σε 14 αγώνες. Είναι πραγματικότητα αυτό που έχω διαβάσει και ακούσει ότι κάθε αγώνας είναι εντελώς διαφορετικός από όλους τους προηγούμενους, ακόμα και από τον ίδιο από χρονιά σε χρονιά.
Είναι διαφορετικός γιατί ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός από χρονιά σε χρονιά. Κάποια άλλη φορά θα εστιάσω στις παρατηρήσεις για κάθε αγώνα, παρατηρήσεις και συνειδητοποιήσεις ταυτόχρονα.
Ανέφερα 14 αγώνες, 14 αφετηρίες και 13 τερματισμοί. Οι 13 προηγούμενοι ''βγήκαν'', δύσκολα ή λιγότερο δύσκολα ''βγήκαν''. Πάντα υπάρχει η σκέψη της εγκατάλειψης, ή ποιο σωστά της μη ολοκλήρωσης. Όταν όμως συμβαίνει τότε τα πράγματα γίνονται πιο ουσιαστικά μεστωμένα. Δεν ''βγήκε'' λοιπόν η πρώτη προσπάθεια συμμετοχής σε υπερμαραθώνιο, ο VFUT 2012 είναι παρελθοντικά παρόν και κυριολεκτικά η αφετηρία για την διοργάνωση του 2013.
Μια παρένθεση τώρα. Το διάστημα που εργαζόμουν στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) και κυρίως στη μονάδα ''κλειστής'' Θεραπευτικής Κοινότητας υπήρχε μια σύνθετη θεραπευτική διαδικασία με τον τίτλο Θεραπευτικός Μαραθώνιος. Όταν υπήρχε αυτή η διαδικασία τα υπό θεραπεία μέλη με την καθοδήγηση - φροντίδα του θεραπευτικού προσωπικού, για δύο, τρεις ή και τέσσερις καμιά φορά ημέρες ήταν σε συνεχόμενες πολύωρες θεραπευτικές διαδικασίες. Ο Θεραπευτικός Μαραθώνιος είχε προετοιμασία πριν την διεξαγωγή του, αλλά και ιδιαίτερη διαδικασία μετά το τέλος του. Κατά την διάρκεια γίνονταν συγκεκριμένα διαλείμματα με συγκριμένο χρόνο, το φαγητό και ο ύπνος ήταν στα πλαίσια του απαραίτητου με τάση μείωσης και σίγουρα δεν υπήρχε η λογική του υπερβολικού στους δύο αυτούς τομείς της ανθρώπινης επιβίωσης.
Σκοπός του Θεραπευτικού Μαραθωνίου ήταν η συνειδητοποίηση από την μεριά των υπό θεραπεία μελών (πολλές φορές και του προσωπικού αν οι άνθρωποι ήταν ''ανοιχτοί και το επέτρεπαν στον εαυτό τους) σε σύντομο χρόνο μέσω και της πίεσης, των συμπεριφορών, βιωμάτων, καταστάσεων, αιτιών, συναισθημάτων, που τους οδήγησαν και επέλεξαν ως τρόπο αποφόρτισης από δυσλειτουργικές συνθήκες την χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.
Ο πλούτος για τους ανθρώπους που ''δούλευαν'' στις μαραθώνιες αυτές θεραπευτικές διαδικασίες ήταν τεράστιος, η κατανόηση έδινε τη θέση της στην γέννηση άλλων εαυτών ίδιων ανθρώπων. Τα πράγματα βέβαια δεν τελείωναν με το τέλος ενός Θεραπευτικού Μαραθωνίου. Υπήρχε συνέχεια, πολλές φορές, αν όχι όλες η συνέχεια ήταν πιο δύσκολη από τον ίδιο τον Θεραπευτικό Μαραθώνιο. Τίποτα δεν τελείωνε απλά συνεχίζονταν η προσπάθεια σε άλλα πλαίσια, σε άλλους ρυθμούς, της καθημερινότητας.
Πολλές φορές σε συζητήσεις με παλιούς συναδέρφους καταλήγαμε στο ίδιο συμπέρασμα. Πόσο βοηθητική εμπειρία θα ήταν ΚΑΙ για τους μη εξαρτημένους ανθρώπους από ψυχότροπες ουσίες, αν ζούσαν σε συνθήκες ''κλειστού'' κοινοβίου τύπου Θεραπευτικής Κοινότητας για κάποιο διάστημα της ζωής τους. Η εγγύτητα προς τον εαυτό από τον εαυτό μέσα και από την επαφή με τους υπόλοιπους είναι στο μέγιστο βαθμό, αρκεί να υπάρχει έστω η μικρότερη διάθεση να ζήσει ο άνθρωπος το διαφορετικό μαθαίνοντας από αυτό.
Μεγάλη παρένθεση τελικά. Σχεδόν δυο εβδομάδες μετά το τέλος του VFUT 2012, οι σκέψεις πολλές. Η κατανόηση για ποιους λόγους δεν ολοκλήρωσα τον αγώνα ρόλαρε με απίστευτη απλότητα μέσα μου.
Αρχικά μου ήταν ιδιαίτερα παράξενο το γεγονός της απουσίας ανάγκης για ξεκούραση. Ήμουν στον αγώνα 11:30 ώρες, μέχρι να φτάσω στο σπίτι πέρασαν άλλες εννιά ώρες, ύστερα χρειάστηκα μόνο πέντε - έξι ώρες ύπνο και ένοιωθα σαν να μην έκανα σχεδόν τίποτα. Επίσης παράξενη ήταν η απουσία ''πιασίματος'', διέκοψα την προσπάθεια στο 61km, στις 18:00 περίπου. Δεν μου ''κολλά'' η απουσία πόνου των μυών μετά από τέτοια προσπάθεια, παρά μόνο κάποια μικρά μουδιάσματα στους τετρακέφαλους. Οι δυο αυτές συνειδητοποιήσεις ήταν αρκετές για να καταλάβω πως κάτι άλλο είχε συμβεί, κάτι άλλο που δεν είχε καμιά σχέση με την προπόνηση των προηγούμενων μηνών. Το σώμα ήταν σε καλή κατάσταση, η προετοιμασία από την απόφαση για συμμετοχή μέχρι τον αγώνα ρόλαρε επίσης με απίστευτη απλότητα.
Άρα; Κάτι άλλο ήταν αυτό που μπλόκαρε την προσπάθεια.
Σίγουρα από την αρχή υπήρχε μεγάλη αγωνία όχι όμως άγχος για το μεγάλο εγχείρημα, ούτε μια στιγμή δε μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως δεν ολοκλήρωνα τον αγώνα. Η απουσία σκέψης για εγκατάλειψη ίσως ήταν το πρώτο σφάλμα. Είχα συζητήσει νωρίτερα με αθλητή που έχει μεγάλη εμπειρία από υπερμαραθωνίους βουνού, ζητώντας συμβουλές. Το πρώτο που μου 'χε πει ήταν, ''να πηγαίνεις σταθμό - σταθμό, βήμα - βήμα''. Το τήρησα, όμως το μυαλό πολλές φορές έφευγε σταθμούς μπροστά, ενώ το βήμα των σκέψεων έφευγε χιλιόμετρα μπροστά. Αυτό βάραινε τα πράγματα με αποτέλεσμα να τρέχω πιο πολύ απ' ότι θα ΄πρεπε και τελικά ίσως άντεχα.
Η αρχή ήταν η πιο συμμαζεμένη μου αρχή στους λίγους αγώνες που έχω τρέξει, άφηνα την κάθε γωνιά του σώματος μου να ζεσταθεί με τους δικούς της χρόνους, απλά ακολουθούσα την θερμοκρασία μου και την μεγάλη γραμμή από φώτα μπροστά μου. Ήρεμα και σταθερά με προσμονή και σεβασμό, σαν μόλις να βγήκα από τον βυθό και ξεκινάω την εξερεύνηση ενός άγνωστου, μυστηριώδες νησιού. Γρήγορα ήρθε η κατηφόρα πριν τον πρώτο σταθμό. Ο πρώτος στόχος ήταν μια ανάμνηση.
Η επόμενη ανηφόρα μέχρι τον δεύτερο σταθμό θύμιζε ότι ήσουν σε βουνό και έπρεπε το μυαλό να μείνει εκεί και μόνο εκεί, σταθμό το σταθμό, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο. Προσπάθεια όχι μόνο για την ανάβαση αλλά και για να κλείσω τα αυτιά από κουραστικούς συναθλητές που σαν να 'χαν μήνες κλειστό το στόμα και τότε ήρθαν οι στιγμές για να μιλήσουν. (Ναι, για όσους δεν κατάλαβαν είμαι απ' αυτούς δεν επιλέγουν τα πολλά λόγια, ειδικά εκεί).
Στους ίδιους ρυθμούς μέχρι να γίνουν ανάμνηση γλυκιά οι δυο επόμενοι σταθμοί, ενώ ο ήλιος όπου σε δει αρχίζει και σ' ενοχλεί. Ανάβαση μικρή σχετικά και κατηφόρα απότομη που επειδή την είχα ξεχάσει δεν την χάρηκα, με κούρασε πιο πολύ, αποτέλεσμα η Ζαρκαδιά να μην με βρει τόσο χαρούμενο με την ''κατάκτησή'' της.
Μέχρι την Μόμα ήταν μια γλυκιά ''αποθεραπεία'', τα επόμενα 15 χιλιόμετρα μέχρι το Άντερο φάνταζαν μικρό βουναλάκι, δεν ήταν όμως έτσι, ήταν η πρώτη ουσιαστική ''δυνατή'' παρουσία της διαδρομής που έτριζε τα δόντια της. Ενώ το στομάχι μου είχε κλείσει, έφτασα στο Άντερο και ενώ πεινούσα έφαγα ελάχιστα. Ήθελα να φτάσω από χθες στον επόμενο σταθμό, την Χαράδρα 14 για να αλλάξω ρούχα και να φάω κάτι ζεστό. Μέχρι να φτάσω εκεί ήρθε για πρώτη φορά στο μυαλό μου η ιδέα της εγκατάλειψης. Τα 5 περίπου χιλιόμετρα μεταξύ Άντερο και Χαράδρας 14 δεν περνούσαν με τίποτα. Τελικά έφτασα μέχρι τον 8ο σταθμό και 1ο κεντρικό, την Χαράδρα 14. Εκεί έκανα ίσως το μεγαλύτερο λάθος. Ενώ έπρεπε αλλάζοντας κάλτσες να αλλάξω ή να χαλαρώσω τους επιδέσμους από τους αστραγάλους άλλαξα και παπούτσια. Την τελευταία εβδομάδα πριν τον αγώνα πήγα τα δεύτερα παπούτσια για μικρή εξωτερική επισκευή, ο τσαγκάρης την έκανε εσωτερική την επισκευή ενώ εγώ δεν έδωσα την προσοχή που έπρεπε. Τα παπούτσια με τσάκισαν, άσε που δεν υπήρχε λόγος αλλαγής των πρώτων. Η απειρία μπορεί να βγει οποιαδήποτε στιγμή, όπως επίσης το γεγονός ότι δεν είχα πάρει τζελάκια δοκιμασμένα μαζί μου το πλήρωσα σε στιγμές μεγέθυνσης της αδυναμίας.
Με πολύ κόπο έφτασα στο Μαντρί Ζουγγρή στο 61 χιλιόμετρο. Επίσης με πολύ κόπο συνέχισα άλλα 2 χιλιόμετρα μέχρι να μείνω στο πλάι για να ζυγίσω την είδη πλαγιασμένη προς τα πίσω ζυγαριά. Γύρισα πίσω, οι εμπειρία πια μεγάλη και φάνηκε αργότερα, η συλλογή με τα νούμερα στο πλην ένα. Ήταν παράξενο όταν παρέδωσα το νούμερο στους υπεύθυνους του σταθμού, δεν θα έγραφα αργότερα στο σπίτι από πίσω την ημερομηνία όπως σε όλα τα προηγούμενα.
Τα χιλιόμετρα πολλά, οι σκέψεις πιο πολλές, πιο γρήγορες, στιγμιαίες, από παντού για τα πάντα. Για τα πάντα όμως. Η ανηφόρα μπροστά, η ζωή που κάνουμε, ο επόμενος σταθμός και τα χιλιόμετρα που σε χωρίζουν απ' αυτόν, η ζωή που φτιάχνουμε, οι συνθήκες της ζωής, οι δυσκολίες. Μνημόνιο, αγωνίες, φόβοι, μια μικρή κράμπα που μεγεθύνεται από τις δύσκολες σκέψεις. Η οικογένεια, κάθε ένας ξεχωριστά μαζί μου, βήμα το βήμα, κι όλοι μαζί ταυτόχρονα. Φυσιολογική κούραση, του αγώνα (α)φυσιολογική κούραση από τ' άλλα, δόσεις, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, πόσοι άλλοι που ξέρουν και το δικό μου καλό. Θεέ!!! μου έχω τρελαθεί είμαι εδώ στον ορισμό της φύσης και έρχονται όλοι ''οι παρά φύσιν;'' Μονολόγησα. Μυαλό και ψυχή συγκοινωνούντα δοχεία, όταν αδειάζει το ένα γεμίζει το άλλο και ταυτόχρονα. Ρεαλισμός και φαντασία μαζί, συγκοινωνούντα δοχεία και αυτά.
Η ομορφιά δεν περιγράφεται με καμιά λέξη όταν είσαι μέσα στο βουνό. Τα φύλλα που σου μιλάν, οι πέτρες που σου μιλάν, η υγρασία που σου μιλά. Με μια μόνο προϋπόθεση, να 'σαι ανοιχτός να ακούσεις. Μνήμες που έρχονται καθώς ακούγεται από μακριά το σαξόφωνο κατεβαίνοντας την πλαγιά. Τότε έρχεται....''Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο, εσένα που αγαπώ τόσο πολύ'', τραγουδούσε ο Σταύρος Ζώρας. Ένας μπαμπάς που πέθανε πριν λίγο καιρό και λάτρευε το τραγούδι αυτό. Ο μπαμπάς μου. Η ώρα που βγαίνει ο ήλιος, σε στεγνώνει και τον θέλεις, σε ζεσταίνει και δεν τον θέλεις. Η σχέση. Υγρασία, μέσα και έξω, ιδρώτας, σφυγμοί σταθεροί, η καρδιά να χτυπά, σφυγμοί που αλλάζουν, οι σκέψεις βροχή, καταιγίδα λυτρωτική, οι αισθήσεις και τα συναισθήματα στο μέγιστο.
Η πίεση της καθημερινότητας είναι μεγάλη, οι σκέψεις είναι πολλές, εκεί όμως στο βουνό υπάρχει χώρος, υπάρχει χώρος και χρόνος να μείνεις μόνος....και μόνος με τον εαυτό, για να δοθούν απαντήσεις, να τεθούν ερωτήσεις. Υπάρχει χώρος και χρόνος που λείπει στην καθημερινότητα, λείπει πολύ, αυτή η απουσία δεν είναι βοηθητική. Όταν έρχεται όμως ο χώρος και ο χρόνος είναι λυτρωτικό το παρόν.
Οι μέρες πέρασαν, οι σκέψεις όμως μένουν και αφήνουν υλικό πολύτιμο, ποσοτικό και ποιοτικό, δηλαδή ουσιαστικό. Η απειρία σε ανάλογο αγώνα βγήκε, τα μικρά διαλείμματα μέσα στη διαδρομή μπορούν να αποδειχθούν μεγάλο κέρδος, οι βασικές συνήθειες της προπόνησης πρέπει να τηρούνται, όσες δοκιμές έγιναν πρέπει μετά την αξιολόγησή να γίνονται πράξη, δεν χωράν δοκιμές την ημέρα του αγώνα, δεν χωρά βιασύνη μέσα στον αγώνα, χάνεται η απόλαυση. Ευτυχώς σταμάτησα εκεί που έπρεπε, αν συνέχιζα, ακόμα και αν τερμάτιζα ίσως να μην ήθελα να ξέρω τον αγώνα. Τώρα που πήρα μια πρώτη γεύση είναι σίγουρο μέσα μου ότι θέλω να βρεθώ και το 2013 εκεί.
Η διοργάνωση ήταν ουσιαστική με φροντίδα και το πιστεύω αυτό, όταν θέλεις πάντα βρίσκεις τρύπες, (πρόταση η διαδρομή να μείνει σταθερή). Δεν συγκράτησα τα ονόματα δυο συναθλητών από την Καβάλα που γυρίσαμε πίσω στο Παρανέστι μετά την εγκατάλειψή μας πέντε ώρες αργότερα. Ουσιαστική συζήτηση για τον αγώνα, για την προπόνηση, για τα κοινά που μας έφεραν ένα Σάββατο στο βουνό.
Το βουνό και οι διαδρομές θα 'ναι πάντα εκεί, όπως πάντα θα υπάρχει υλικό για επεξεργασία. Ευχή για κλείσιμο, όσοι περισσότεροι μπορούν να ζήσουν ίδιες εμπειρίες, είναι πλούτος ατομικός που βγαίνει προς τα έξω.
Σχόλια
Μόλις σήμερα έπεσα πάνω στο post.
Το χάρηκα πάρα πολύ. Κι αυτό για τί ένα Αγώνας και μία Μή Ολοκλήρωση του, προκάλεσαν τόσα Συναισθήματα και τόσες θετικές Σκέψεις!!!
Οι Τερματισμοί είναι σίγουρα γλυκοί. Αλλά δεν κρατούν πάνω από 1-2 εβδομάδες. Τους Μη Τερματισμούς δεν τους ξεχνάς ποτέ!!όμως είναι αυτοί που σε οδηγούν στους επόμενους ...Τερματισμούς!!!
Καλή Αντάμωση εκέι στα Ψηλά, στα Όμορφα, στα Δύσκολα!!!
Χρήστος Δ. Κατσάνος
3000 μπράβο όσα τα μέτρα που έφτασες, από καρδιάς όσοι κι χτύποι της.
Καλή συνέχεια