Χιονίζει πολύ. Πάρα πολύ, οδηγάω, τρέχω αρκετά για το χιόνι που ρίχνει αλλά και έχει, είναι βράδυ ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Άλλες στιγμές έχει κίνηση και άλλες στιγμές δεν έχει, εγώ συνεχίζω. Υπάρχει ένταση και σιγουριά, το χιόνι πυκνό, πολύ πυκνό. Άλλοτε βλέπω και άλλοτε πάλι όχι, το τζάμι θολώνει και ξεθολώνει από την ομίχλη που έρχεται και φεύγει. Η μουσική ακούγεται με κενά, μικρές διακοπές που κάποιες φορές δεν είναι μικρές, είναι μεγαλύτερες.
Τα φώτα φωτίζουν τις νιφάδες που πέφτουν επάνω μου, φωτίζουν τις νιφάδες που πέφτουν από πάνω. Τότε συμβαίνει κάτι παράξενο οι νιφάδες βγαίνουν από μέσα μου και πέφτουν επάνω μου. Υαλοκαθαριστήρες είναι τα χέρια μου, το τζάμι είναι μικρό σαν το γυαλί του κράνους.
Οι νιφάδες φωτίζονται με διαφορετικά χρώματα από τον καινούργιο μηχανισμό που έχω τοποθετήσει και δεν έχω μάθει να λειτουργώ απόλυτα….καθόλου. Για αυτό τα φώτα που εναλλάσσονται δεν ταιριάζουν με τις επιλογές που γεννιούνται πραγματικά μέσα μου, ακόμα και αν επρόκειτο να ταίριαξουν με το κλίμα και τον χαρακτήρα της κάθε στιγμής. Τα συναισθήματα άπειρα σαν τις νιφάδες, συνεχίζουν να πέφτουν, η μουσική τα ίδια, με διακοπές που καλύπτονται από τον ήχο των ελαστικών και του ήχου του αέρα μέσα από το κλειστό τζάμι.
Η διαδρομή δύσκολη και όμορφη, αυτό που φαίνεται να έρχεται από το βάθος δεν έχει καμιά σχέση με το αποτέλεσμα όταν πια είμαι εκεί. Αλλιώς ξεκινά και αλλιώς τελικά είναι. Άγνωστο πως συμβαίνει αυτό, όμως συμβαίνει. Το ίδιο ακριβώς και με τις σκέψεις, αλλιώς γεννιούνται και αλλιώς καταλήγουν. Επόμενη εικόνα. Το ίδιο που αλλάζει και δεν είναι ίδιο, όσο ίδιο και αν φαίνεται δεν έχει καμιά σχέση.
Μοναδικά πράγματα μέσα στην νύχτα, ενώ κοντεύει να γίνει ημέρα από το άσπρο του χιονιού που φωτίζει τα πάντα, μόνο του ή με την αντανάκλαση των φώτων. Συνεχίζω να οδηγώ, ασταμάτητα, παρά την κούραση, συνεχίζω να ζω την κάθε στιγμή της οδήγησης και όλων αυτών που ζω. Δεν γνωρίζω που πηγαίνω, δεν γνωρίζω την διαδρομή, δεν γνωρίζω το όχημα που οδηγώ εάν είναι αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα, φορτηγό, τρένο ή καράβι, η αίσθηση αλλάζει συνεχώς.
Γνωρίζω ότι έχω μεγάλη ταχύτητα παρόλα αυτά δεν κινδυνεύω ούτε μία στιγμή, το όχημα μου είναι σε πλήρη ετοιμότητα, σε πλήρη εγρήγορση. Εγώ το οδηγώ. Σιγουριά και αβεβαιότητα. Έχει συνέχεια. Δεν την γνωρίζω, την επιδιώκω, αυτό είναι το ουσιαστικό, η ανακάλυψη.
Οι αισθήσεις μου είναι σε πλήρη επαφή με το σώμα, όχι όμως και με το μηχάνημα που καθορίζει τα φώτα, εκεί υπάρχει πλήρης ασυμφωνία. Αυτό που λείπει πιο πολύ από όλα είναι ένα κασετόφωνο εγγραφής που δεν θα είναι συνδεδεμένο με το στόμα, δεν πρέπει να είναι συνδεδεμένο με το στόμα, χάνεται χρόνος πολύτιμος, πρέπει να είναι συνδεδεμένο με το μυαλό, ποιο μυαλό; Με την πηγή της σκέψης, τα συναισθήματα. Τότε ίσως θα υπάρξει η απόλυτη ταύτιση με τα χρώματα και τις επιλογές που θα φέρουν το τελικό αποτέλεσμα μπροστά στο τζάμι του οχήματος.
Όλα αυτά συμβαίνουν κάθε στιγμή, όλο το εικοσιτετράωρο, άπειρα ασταμάτητα ερεθίσματα. Άπειρες σκέψεις από το πουθενά, τρελές συζητήσεις με τον εαυτό για το επόμενο και η σύνδεση με την επόμενη σκέψη που φαινομενικά δεν ταιριάζει, και όμως ταιριάζει. Φοβερό παιχνίδι, όπως η οδήγηση στα χιόνια. Αισθάνομαι, ζω, πέρασα υπέροχα. Πάμε άλλου, το χειρόφρενο χρειάστηκε μόνο για μια παράγραφο, για την πρώτη ενώ ήδη έχω φτάσει εδώ και συνεχίζω να τις ''δίνω'' στα χιόνια.
240701080512
β.ψ.
Σχόλια