Τα κύματα του ωκεανού έχουν φέρει μπροστά στα πόδια του μπουκάλια με μηνύματα και ο άγνωστος άνδρας, έχοντας συντροφιά τον σκύλο του, τα ταξινομεί.
Λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται ένα κορίτσι ξαπλωμένο που φροντίζει τις γλάστρες του ενώ ένα κοπάδι αγγελόψαρα περικυκλώνει έναν άνδρα από το στόμα του οποίου βγαίνουν κοράλλια.
Όλα αυτά συμβαίνουν στα ανοικτά της δυτικής ακτής του νησιού Μουχέρες του Μεξικού. Στον βυθό. Και σε βάθος από 3 έως 10 μ. Εκεί όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο και πιο φιλόδοξο υποθαλάσσιο μουσείο του κόσμου, όπου περισσότερα από 400 γλυπτά καταλαμβάνουν μια έκταση 420 τετραγωνικών μέτρων και σκοπό έχουν όχι μόνο να προσελκύσουν τους φιλότεχνους αλλά και να διασώσουν τη θαλάσσια ζωή. «Προσπαθώ να απεικονίσω πώς η ανθρώπινη επέμβαση και η αλληλεπίδραση με τη φύση μπορεί να έχουν θετικές όψεις» διευκρινίζει ο γλύπτης Τζέισον ΝτεΚάιρες Τέιλορ, τα έργα του οποίου απεικονίζουν ανθρώπινες μορφές – εκμαγεία ανθρώπων που ζουν στις γύρω ακτές του υποβρύχιου μουσείου, το οποίο εμπλουτίζεται από το 2009 όταν και δημιουργήθηκε.
Για να πετύχει τον στόχο του βυθίζει τα έργα του στο νερό και το κέρδος είναι διπλό. Πρώτον, οι επισκέπτες – έμπειροι δύτες, ερασιτέχνες που εκπαιδεύονται ταχύρρυθμα ή απλοί επιβάτες ενός πλοιαρίου με διαφανή πάτο – γοητεύονται από την ιδιαιτερότητα του υποβρύχιου μουσείου και δεν «ενοχλούν» τους φυσικούς κοραλλιογενείς υφάλους που ήδη μαστίζονται από τη μόλυνση της θάλασσας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την καταστροφή που προκαλούν οι ψαράδες με τον υπερβάλλοντα ζήλο τους. Άλλωστε ένα από τα κίνητρα του καλλιτέχνη ήταν η πρόβλεψη πως το 80% των κοραλλιογενών υφάλων θα έχει εξαφανιστεί έως το 2050.
Δεύτερον, με το πέρασμα του χρόνου και τη διάβρωση που προκαλεί η κίνηση του νερού τα γλυπτά – είναι φτιαγμένα από ένα ειδικό μείγμα τσιμέντου, άμμου και μικροπυριτίου, υλικό δέκα φορές πιο ανθεκτικό από το συνηθισμένο τσιμέντο, με ουδέτερο pH που επιτρέπει την ανάπτυξη των κοραλλιών – αλλοιώνονται και μετατρέπονται σε τεχνητούς υφάλους, οι οποίοι λειτουργούν ως καταφύγιο πολλών ειδών που ζουν στη θάλασσα.
Η φήμη για τον 38χρονο γλύπτη ήρθε το 2006 όταν έφτιαξε το πρώτο παγκοσμίως υποθαλάσσιο μουσείο στην Καραϊβική, σε μια περιοχή βορείως της Βενεζουέλας που είχε πληγεί το 2004 από τον τυφώνα Ιβάν, στο οποίο βρήκαν θέση 16 γυναικείες ξαπλωμένες φιγούρες, ενώ δεν παρέλειψε να αφήσει το στίγμα του και στη γενέτειρά του, το Κεντ στη Βρετανία.
Πηγή: www.archaiologia.gr
Για να πετύχει τον στόχο του βυθίζει τα έργα του στο νερό και το κέρδος είναι διπλό. Πρώτον, οι επισκέπτες – έμπειροι δύτες, ερασιτέχνες που εκπαιδεύονται ταχύρρυθμα ή απλοί επιβάτες ενός πλοιαρίου με διαφανή πάτο – γοητεύονται από την ιδιαιτερότητα του υποβρύχιου μουσείου και δεν «ενοχλούν» τους φυσικούς κοραλλιογενείς υφάλους που ήδη μαστίζονται από τη μόλυνση της θάλασσας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την καταστροφή που προκαλούν οι ψαράδες με τον υπερβάλλοντα ζήλο τους. Άλλωστε ένα από τα κίνητρα του καλλιτέχνη ήταν η πρόβλεψη πως το 80% των κοραλλιογενών υφάλων θα έχει εξαφανιστεί έως το 2050.
Δεύτερον, με το πέρασμα του χρόνου και τη διάβρωση που προκαλεί η κίνηση του νερού τα γλυπτά – είναι φτιαγμένα από ένα ειδικό μείγμα τσιμέντου, άμμου και μικροπυριτίου, υλικό δέκα φορές πιο ανθεκτικό από το συνηθισμένο τσιμέντο, με ουδέτερο pH που επιτρέπει την ανάπτυξη των κοραλλιών – αλλοιώνονται και μετατρέπονται σε τεχνητούς υφάλους, οι οποίοι λειτουργούν ως καταφύγιο πολλών ειδών που ζουν στη θάλασσα.
Η φήμη για τον 38χρονο γλύπτη ήρθε το 2006 όταν έφτιαξε το πρώτο παγκοσμίως υποθαλάσσιο μουσείο στην Καραϊβική, σε μια περιοχή βορείως της Βενεζουέλας που είχε πληγεί το 2004 από τον τυφώνα Ιβάν, στο οποίο βρήκαν θέση 16 γυναικείες ξαπλωμένες φιγούρες, ενώ δεν παρέλειψε να αφήσει το στίγμα του και στη γενέτειρά του, το Κεντ στη Βρετανία.
Πηγή: www.archaiologia.gr
Σχόλια