Από το pheme.gr / ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ
Ντάλα μεσημέρι αποφασίζω να κάνω την διαδρομή Κολωνάκι-Εξάρχεια. Στο Κολωνάκι τα περισσότερα μαγαζιά έχουν σφραγίσει και στα Εξάρχεια οι τοίχοι είναι γεμάτοι συνθήματα.
Ο δήμαρχος Καμίνης είναι απών όπου κι αν πατήσω σ’ αυτήν την πόλη. Τι είπαμε ότι είναι; Σοσιαλιστής, δεξιός ή αριστερός; Έχω μπερδευτεί πια με τόσα σκατά που έχω πατήσει. Όχι, στα πεζοδρόμια του Κολωνακίου δεν έτυχε να πατήσω σκατά, αλλά ρε δήμαρχε όλα τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν για σένα;
Οι κάδοι απορριμμάτων βρωμάνε από την πολύ ζέστη και την απλυσιά. Δήμαρχε ποιος οφείλει να τους καθαρίζει αυτούς τους κάδους που όλο και περισσότερο βουτάνε μέσα άνθρωποι, μπας και βρουν κάτι αξιόλογο; Άστο μεγάλε μη βιάζεσαι, στους κάδους των σκουπιδιών δεν βουτάνε πια μόνον μετανάστες.
Στην οδό Σκουφά μπροστά από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών, απέναντι από τον Άγιο Διονύσιο, ένας άστεγος διαβάζει. Δεν ζητιανεύει, διαβάζει ένα βιβλίο! Μέσα στην εκκλησία του Αγίου Διονυσίου ένας μεσήλικας με γυαλιά, κλαίει και μαζί προσεύχεται.
Στον τοίχο του Πειραματικού Σχολείου κάποιος έχει κολλήσει ένα χαρτί. Γράφει: ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ 40 ΕΤΩΝ, ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ. Θέλοντας να ξεπληρώσω το χρέος μου στην Τράπεζα: Αναλαμβάνω ό, τι αφορά Σάββατα-Κυριακές - Αργίες και απογευματινές ώρες καθημερινής:
- Καθάρισμα σπιτιού (είμαι σχολαστική στην καθαριότητα)
- Περιποίηση κυρίου ή κυρίας προχωρημένης ηλικίας και
- Σιδέρωμα.
Από κάτω γράφει το τηλέφωνο της. Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για αστείο ή όχι.
Προχωρώ. Κατεβαίνω. Ανεβαίνω την Εμμανουήλ Μπενάκη. Ένας γέροντας από πίσω μου με ρωτάει αν μου περισσεύουν τίποτα ψιλά. Λέω όχι. Επιταχύνω και φεύγω. Ο δρόμος βρωμάει. Στους τοίχους συνθήματα παντού. Η ταβέρνα "Ροζαλιά" είναι γεμάτη κόσμο. Ανάμεσα τους τρέχει τρελαμένος ένας αφρικανός και από πίσω του κάτι ελληναράδες με τατουάζ στα μπράτσα που φωνάζουν: "Θα σε γαμήσουμε ρε πούστη". Και πίσω από αυτούς τρέχουν κάποιοι μεσήλικες για να τον σώσουν.
Επιστρέφω πίσω. Βρίσκω ένα μαγαζάκι ανοιχτό. "Πόσο κάνει αυτό το ξύλινο άλογο"; Μου λέει μία υπερβολική τιμή. Το αγοράζω. Κόβει απόδειξη και μου δείχνει τις πέτρες που ζωγραφίζει για τα νησιά. 5 ευρώ τη μία. "Έχουν πολύ δουλειά", μου λέει. Τον ακούω. "Μας πήραν οι Κινέζοι τις δουλειές", συνεχίζει.
Επιστρέφω κι αρχίζω να παρακολουθώ τις ομιλίες στην Βουλή πριν από την ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνησης. Η κυβέρνηση παίρνει την ψήφο εμπιστοσύνης.
Μπαίνω στο facebook. Άλλοι αφιερώνουν ερωτικά τραγούδια σε άλλους, άλλοι επικαλούνται το παράδειγμα της Ισπανίας, άλλοι μιλούν για την Μαύρη Πορεία των Μεταλλωρύχων και άλλοι απλώς ζεσταίνονται και το εκφράζουν στα social media.
Τι γίνεται; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι γίνεται;
Σχόλια