Από το axtipititaxi.wordpress.com
Μέρος 1
Δημοσιογράφος: Θέλετε να ξεκινήσουμε; Έχετε άγχος;
Fabian: Όχι, δεν είμαι νευρικός, αν και ξέρω ότι όλη η Ελβετία θα μπορεί να με δεί …
Δ: Τι είδους συναίσθημα είναι αυτό; Ανυπομονείτε γι’ αυτό;
F: Ναι.
Δ: Πώς αισθάνεστε ότι πρόκειται να εξελιχθεί; Μπορείτε να φανταστείτε;
F: Να το φανταστώ; Όχι ακριβώς … γιατί αν προσπαθούσα να το φανταστώ θα κοκκάλωνα σαν το αριστερό χέρι μου που δεν μπορώ να το κουνήσω. Γι ‘αυτό λέω να αφεθώ κι όπως πάει!
Δ: Αυτό είναι καλό! Λοιπόν πώς νιώθει κανείς μέσα σε μια αρκούδα;
F: Λοιπόν, δεν είναι μια πραγματική αρκούδα …
Δ: Ναι, αλλά από τη στιγμή που θα ντυθείτε αρκούδα θα είστε ακριβώς αυτό κι όχι ο Fabian πια, ή όχι;
F: Θα είμαι απλώς ένας Fabian μεταμφιεσμένος.
Δ: Ποιες νομίζετε ότι θα είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων στο δρόμο, όταν θα σας βλέπουν;
F: Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν δύο είδη αντιδράσεων, θα υπάρχουν αυτοί που θα πιστεύουν ότι είναι κάτι αστείο και οι άλλοι που θα το πάρουν όπως είναι. Είναι πάντα έτσι …
Δημοσιογράφος 2: Εσείς προσωπικά, πώς θα νιώθατε αν κάποιος σας αγκάλιαζε;
F: Αρχικά προσπαθώ να κρίνω εάν το πρόσωπο που με θέλει να με αγκαλιάσει ενδέχεται να είναι επικίνδυνο ή όχι.
Δ: Τότε λοιπόν είστε πάντα λίγο φοβισμένος;
F: Όχι, έμαθα Τζούντο για έναν λόγο. Υπάρχουν άνθρωποι που με κοροϊδεύουν ή με φοβερίζουν και προσπαθώ να προφυλάγομαι απ’ αυτούς ανθρώπους, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που με αποδέχονται όπως είμαι. Κάποιος απολύτως φυσιολογικός. Ακριβώς όπως κάθε άλλο ανθρώπινο ον.
Δ: Πιστεύετε ότι θα θέλουν να συμμετάσχουν πολλοί σ’ αυτό το διαφημιστικό;
F: Ναι, αλλιώς η αρκούδα θα βρυχηθεί, χα χα!!!
Μέρος 2:
Δ: Λοιπόν, πώς σου φάνηκε το γύρισμα;
F: Ήταν πολύ εντάξει. Μου βγήκε πολύ φυσικά, όπως είμαι όταν περπατάω στο δρόμο.
Δ: Δεν είναι φοβερό όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι στέκονται γύρω σας και σας βλέπουν;
F: Αυτό μου συμβαίνει συχνά όταν είμαι στο σταθμό του τρένου … υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται πόσο καλά είμαι σε θέση να κινηθώ. Τώρα ήταν βασικά το ίδιο.
Δ: Θα μπορούσατε να πείτε στους ανθρώπους που δεν σας ξέρουν ακόμα, ποιος είστε, πόσο χρονών είστε και τι κάνετε στη ζωή σας;
F: Είμαι 27, δουλεύω στο κέντρο φροντίδας “Turicum” (ρωμαϊκό όνομα για την πόλη της Ζυρίχης) και το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να βρω δουλειά σε κάποιο αστυνομικό τμήμα. Ίσως του χρόνου να τα καταφέρω …
Δ: Πώς αποφασίσατε να συμμετάσχετε σε αυτό το διαφημιστικό σποτ για την οργάνωση “Pro Infirmis; Γιατί κάποιος θα ήθελε να συμμετέχει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα;
F: Είχα την εντύπωση πως δεν υπάρχουν πολλά άτομα με αναπηρία που έχουν το θάρρος να σταθούν και να δουλέψουν σε ένα σημείο όπου ο καθένας θα μπορεί να τους δει. Εγώ ήθελα να κάνω ακριβώς αυτό.
Δ: Χρειαστήκατε πολύ θάρρος για να το κάνετε;
F: Όχι, όχι τόσο πολύ.
Δ: Τι πιστεύετε ότι θα πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος για τα άτομα με ειδικές ανάγκες; Τι είναι αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε για τα άτομα αυτά; Τι κάνουμε λάθος ή σωστό;
F: Είχα έναν πολύ άσχημο τραυματισμό, αλλά έχω καταφέρει να το αντιμετωπίσω με πολλές φυσιοθεραπείες. Το μόνο που ζητάμε είναι να μας αποδέχεστε όπως είμαστε. Να μη μας λυπάστε και αν θέλετε, μπορείτε να μας προσφέρετε τη βοήθειά σας.
Δ: Μάλιστα, συγχαρητήρια λοιπόν για τη συμμετοχή σας στο διαφημιστικό κι ευχαριστώ για τη συνέντευξή που μας δώσατε. Είστε αξιέπαινος για τον αγώνα που δίνετε, σα γνήσιος μαχητής του τζούντο που είστε. Σας ευχαριστώ.
Σχόλια