Βγαίνοντας προχθές το μεσημέρι από ένα καφέ άκουσα κάποιον να λέει ότι ζούμε στην εποχή του μεταευρώ. Σαν να ‘χε δίκιο. Ζούμε στην εποχή το κομμένων μισθών και συντάξεων, την εποχή του χειμώνα. Ίσως την εποχή της αλλαγής στα παλιά. Αυτές τις ημέρες που αλλάζει ο χρόνος νομίζω οι περισσότεροι δεν κάνουν απολογισμό της χρονιάς, αλλά της τελευταίας πενταετίας ή και δεκαετίας. Τότε….που μπορείς να συγκρίνεις το καλό με το καλύτερο, τότε που όπως αποδεικνύεται τώρα πια υπήρχε και από τις δυο μεριές της συγκριτικής γέφυρας θετικό πρόσημο. Βέβαια όπως δείχνουν τα πράγματα τώρα δεν ήταν απόλυτα αληθινό, αλλά τουλάχιστον υπήρχε κάτι θετικό.
Ζούμε στην εποχή των κομμένων μισθών και συντάξεων, την εποχή της λήξης της καβάντζας. Έτσι είναι, τελειώνουν αυτά από την τράπεζα, το συρτάρι, το ντουλάπι, το κουτί, το στρώμα, το όπου έχουν οι περισσότεροι τις τελευταίες τους καταθέσεις. Την εποχή του χειμώνα. Αυτές τις ημέρες που αλλάζει ο χρόνος και βλέπουμε την χρονιά να φεύγει.
Υπάρχουν όμως και οι ‘’άλλες καταθέσεις που τελείωσαν’’ την χρονιά αυτή. Πολύ σημαντικές, πιο σημαντικές από τα χρήματα αν σκεφτείτε. Κεφαλαία πραγματικά, κεφάλαια ουσιαστικά. Σαν να μην ήθελαν να δουν αυτό που ζούμε και αυτό που έρχεται στη χώρα, όχι γιατί φοβόντουσαν, όχι. Έφυγαν γιατί ο εξευτελισμός πονάει, πονάει ιδιαίτερα, δεν έχει χρώμα, δεν έχει σχήμα, έχει μόνο πόνο.
Έφυγαν όλοι μαζί, κι ήταν πολλοί και γίγαντες. Θανάσης Βέγγος, Μιχάλης Κακογιάννης, Νίκος Παπάζογλου, Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Θέμελης, Λυκούργος Καλλέργης, Λεωνίδας Κύρκος, Νεοκλής Σαρρής, Ντίνος Κατσουρίδης, Αργύρης Χιόνης, Λουκία Ρικάκη.
Τελειώνουν οι καταθέσεις λοιπόν, ο πλούτος που φεύγει, που χάνεται. Ανέφερα πριν ότι πονούσαν και έφυγαν. Δεν πονούσαν. Αυτοί ήξεραν να αντέχουν και μας άφησαν το έργο τους. Εκλογίκευση για να δεχθώ εγώ ήταν η αναφορά, εκλογίκευση για την έναρξη. Ίσως της νέας χρονιάς. Ευχές για υγεία με λιγότερες απώλειες.
Σχόλια