 |
| «Το παιδί γελά, θυμώνει και κοιτά ψηλά» Ν. Γκάτσος |
«Οι μέρες γλιστράνε, χάνονται, οι νύχτες σκαλώνουν, γδέρνουν, όμως τις νύχτες γυρεύω. Παντού άνθρωποι, εμμονές, επαναλήψεις, τεχνολογία, υποψίες, ένας αόρατος εχθρός, ιοί, γκρίζο, τάσεις φυγής». Ετσι τα περιγράφει η Σάωρη, η νεαρή ηρωίδα του βιβλίου της «Σε αργή κίνηση», εκδόσεις «Κέδρος». Για τη συγγραφέα και ηθοποιό Δανάη Παπουτσή, η ζωή έχει και κίτρινες λεπτομέρειες αισιοδοξίας.
Να τι μας γράφει: «Μεσημέρι, μπαίνω στην τράπεζα, είναι κατάμεστη από κόσμο. Στέκομαι όρθια, περιμένοντας τη σειρά μου. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Νέοι, μεσήλικες, κυρίες, τεχνοκράτες, ροκάδες. Ενας μονόχρωμος πίνακας, μονότονος. Οι άνθρωποι είναι νυσταγμένοι, αφηρημένοι, σιωπηλοί, προβληματισμένοι. Οι γυναίκες άβαφες, τα μαλλιά τους πιασμένα πρόχειρα, δυο γιαγιάδες με παντόφλες και τα βιβλιάρια στο χέρι αμίλητες, ένας νεαρός με ορθάνοιχτη την εφημερίδα, αλλά δε μοιάζει να διαβάζει.
Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από τα νούμερα που αλλάζουν στον ηλεκτρονικό πίνακα. Ολοι κάτω απ' την ίδια ομπρέλα. Κρίση. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα της τράπεζας. Μπαίνει ένα μικρό αγόρι με ένα κίτρινο μπαλόνι μαζί με τη γιαγιά του. Τα πρόσωπα φωτίζονται, όλα αλλάζουν. Αλλοι κοιτάζουν το αγόρι, άλλοι χαζεύουν το μπαλόνι. Ενας νεαρός διασχίζει τον κόσμο και μου δίνει το χαρτάκι με το νούμερό του. Κουράστηκα να περιμένω, μου λέει. Είναι 22 νούμερα πριν από το δικό μου. Εχω ήδη γλιτώσει μισή ώρα αναμονής. Το κίτρινο μπαλόνι γλιστράει από το χέρι του μικρού και κατευθύνεται προς στην οροφή της τράπεζας. "Θέλω το μπαλόνι", φωνάζει. Ο κόσμος ζωντανεύει, αρχίζουν τα πρώτα γέλια, η κούραση εξαφανίζεται. Οι άνθρωποι σηκώνονται από τις θέσεις τους, κυνηγάνε το μπαλόνι, να το φτάσουν, να το επιστρέψουν στον μικρό. Βγάζω από την τσάντα μου τη φωτογραφική μου μηχανή. Τόσα χαμόγελα σε μια φωτογραφία. Πατάω το κουμπί. Κλικ». *
enet.gr / ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ
Σχόλια