Λέμε πολλές φορές πως οι σκέψεις ξεπηδάν απ’ το πουθενά. Λάθος, πάντα έχουν μια σειρά. Δεν είναι απαραίτητο να’ ναι λογική αυτή η σειρά. Για την ακρίβεια να’ ναι με λογική σειρά. Υπάρχει και η συναισθηματική ''σειρά''. Την εποχή που ζούμε με όλα όσα βιώνουμε, οι σκέψεις έρχονται από την ρεαλιστική σειρά των πραγμάτων, η οποία είναι και αδιανόητη. Για να επανέρθω όμως, οι συνδέσεις δεν ''πιάνονται'' με τίποτα την ώρα που γεννιούνται. Απλά γεννιούνται.
Σήμερα σκέφτηκα την επικήδεια ομιλία του Γ.Α. Παπανδρέου, σας προτείνω να την διαβάσετε εδώ. Ο Γ.Α. Παπανδρέου θεωρώ ότι δεν μπόρεσε ποτέ να συμφιλιωθεί με την απώλεια του Α.Γ. Παπανδρέου, (αν θέλετε την γνώμη μου ήταν και λογικό, ισχυρή προσωπικότητα ο Α.Γ. Παπανδρέου μιας άλλης εποχής) δηλαδή να μην έχει πάντα κάποιον από πάνω του για να τον κατευθύνει, να τον ορίζει. Ο Γ.Α.Π. είχε από την μια την ''δική'' του εξουσία στα διάφορα υπουργεία, στην οικογένεια του, από την άλλη είχε την καθολική κυριαρχία του ''Θεού'' πατέρα.
Και για να έρθουμε στο τώρα, (στο πριν μερικούς μήνες). Ο Γ.Α. Παπανδρέου είχε την όποια ''δική'' εξουσία εντός του ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησης, όμως δεν είχε καμιά καθολική κυριαρχία από πάνω του. Ήταν και τα πράγματα χάλια με την οικονομία της χώρας. Έτσι όλα ήταν έτοιμα για την δημιουργία ενός ''πατέρα'', ισχυρού, δυναμικού, τρομακτικού, απόλυτου. Ο νέος πατέρας έχει πολλά ονόματα, ΔΝΤ, Τρόικα, Ε.Ε., και ένα σωρό ακόμα. Το ερώτημα όμως είναι ένα : ''εμείς τι φταίμε;''
Σκέψεις, μια λέξη, άπειρα μέσα της, άπειρα και χαοτικά. Σαν την ψυχή, την ανθρώπινη, την ψυχούλα μας, με τα γνωστά και τ’ άγνωστα, με τα όμορφα και τ’ άσχημα. Τελευταία σκέφτομαι το σχήμα της ψυχής, πιο τελευταία τους πλάστες του σχήματος της.
Εδώ τριγυρίζουμε. Καλησπέρα.
β.ψ.
Σχόλια