Κείμενο Σαν Τα Γεγονότα - Αντιγραφή

Ελευθεροτυπία 17.11.2004
Ράδιο Ε του Α. ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
Η Κολόνα
ΟΧΙ, δεν θα αναφερθώ κι εγώ σήμερα στην κολόνα που στήριζε την πύλη του Πολυτεχνείου και εισβάλλοντας το τανκ την παρέσυρε. Εκείνη την κολόνα εννοώ που πάνω της κρεμάστηκε το άγριο θεριό της νιότης, το ανυπότακτο και δεν την εγκατέλειψε ούτε όταν άρχισαν να κροταλίζουν οι ερπύστριες.

ΘΑ σας πω για μια άλλη κολόνα, άσχετη, άσημη, μια κολόνα σαν όλες τις άλλες που στηρίζουν τις παλιές πολυκατοικίες του '60. Μια κολόνα ασήμαντη, που παραμένει πάντα εκεί, στη θέση της, τριάντα ένα χρόνια τώρα. Και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να την προσέξει κάποιος. Μια κολόνα εντελώς απαρατήρητη.

ΕΧΩ ένα φίλο καρδιακό που πενηνταρίζει κι όμως έχει ένα μπέιμπι φέις, μια ψυχούλα, σαν μικρού παιδιού. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο ή σπουδαιοφανές. Σαν χαρακτήρας κλειστός. Δεν ανοίγεται πολύ. Αν τον γνωρίσεις καλά, όπως εγώ, οπωσδήποτε κάτι πολύ ενδιαφέρον θα ανακαλύψεις. Κατά τ' άλλα, είναι ένας άνθρωπος απλός, σαν τους περαστικούς που μας προσπερνάνε αδιάφορα. Αν θέλετε για την ποιητική της ημέρας: ένας ακόμη αδιάφορος άνθρωπος. Σαν την κολόνα δηλαδή που 'ναι χαμένη ανάμεσα σε τόσες άλλες σ' εκείνη την παλιά πολυκατοικία κάπου στην πλατεία Βικτωρίας.

ΚΑΠΟΥ στο '85 που περπατάγαμε στην Ομόνοια μου λέει: «Πάμε, θέλω να σου δείξω κάτι, που για μένα είναι πολύ σημαντικό και δεν το 'χω δείξει σε κανέναν» και μου δείχνει μια κολόνα!

ΛΕΩ «αυτός δεν είναι καλά, πάει, αποτρελάθηκε». «Κοίταξέ την». «Τι να δω;». Ηταν μια κολόνα σαν όλες τις άλλες, με φθαρμένα μάρμαρα, κάπου στη βάση της είχαν αποκαλυφθεί και τα σίδερα· μαύρα χάλια η κολόνα γιατί μου τη δείχνει;

ΠΡΩΤΟΕΤΗΣ φοιτητής, επαρχιώτης, πολλά-πολλά δεν ήξερε, ένιωθε την καταπίεση που του κουρεύανε με το ζόρι, με την ψιλή μηχανή, τα μαλλιά, αλλιώς θα 'τρωγε αποβολή στο σχολείο. Κάτι ενστικτωδώς, όταν άκουσε τον ραδιοσταθμό τον έφερε ώς το Πολυτεχνείο. Για καλή του τύχη όταν έγινε το μακελειό είχε βγει με μια παρέα σε μια ταβέρνα και δεν βρέθηκε μέσα. Ομως -δεν ξέρω γιατί- ένα παιδί ένιωθε ενοχές.

ΤΗΝ άλλη μέρα υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας. Η συγκέντρωσις άνω των δύο ατόμων εθεωρείτο διαδήλωση και υπήρχε εντολή οι παραβάται να πυροβολούνται. Αντε βρες άκρη σε τέτοια ανακατωσούρα. Κατέβηκε μόνος του ώς την πλατεία Βικτωρίας, είδε τους χωροφύλακες που δέρνανε και πυροβολούσαν αδιακρίτως. Ενα τανκ πέρναγε από μπροστά του. Κάτι έπαθε! Σήκωσε από κάτω έναν από 'κείνους τους παλιούς σκουπιδοτενεκέδες, όρμησε μόνος του και τον πέταξε στο τανκ.

ΜΟΝΑΧΑ ένας τρελός θα το 'κανε αυτό ή ένας πιτσιρικάς που δεν έχει μυαλό. Το τανκ γύρισε προς το μέρος του, εκείνος έτρεξε να κρυφτεί. Πίσω απ' αυτή την άσημη αλλά φιλόξενη κολόνα. Που του έσωσε τη ζωή. Ηταν μόλις 18 χρόνων όταν άδειασαν το οπλοπολυβόλο επάνω του. Κι ευτυχώς βρέθηκε αυτή η φιλόξενη κολόνα και απορρόφησε τις ριπές του. Τα σημάδια, αν το προσέξεις, υπάρχουν ακόμη εκεί.

ΔΕΝ είναι ούτε ήρωας του Πολυτεχνείου ούτε τίποτα ο φίλος μου. Τον σημάδεψε αυτό το γεγονός και τον πολιτικοποίησε, αλλά δεν πήγε σε κόμματα και οργανώσεις - πουθενά δεν πήγε. Είναι το στιλ του έτσι· όχι πολύ κοινωνικός.

ΔΕΝ την είχε ξαναπεί, σε κανέναν, αυτή την ιστορία με την κολόνα. Περνούσε όμως κάθε Νοέμβρη κι άφηνε κάτι· ένα λουλούδι, ένα τσιγάρο, ένα φυλακτό· πολλές φορές κάτι άσχετο. Τα τελευταία χρόνια παίρνει και μένα μαζί. Εριξα ένα ευρώ την άλλη φορά - κάνουμε και πλάκα, δεν είναι για μελόδραμα, μπορεί να μη ζούσε, δεν είναι να το παίρνεις σοβαρά.

ΦΕΤΟΣ λείπει στην επαρχία, με πήρε τηλέφωνο: «Θα περάσουμε;». «Απ' την κολόνα;». «Ναι». «Θα 'ρθω δύο Δεκεμβρίου, είναι αργά;». «Οχι». 

Το έχω αναρτήσει ξανά στο blog. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο διαχρονικό και αγνό υπάρχει για την ημέρα. Αγνό γιατί δεν έχει κανένα κομματικό χαρακτήρα, διαχρονικό γιατί έχουμε έλλειψη δημοκρατίας χρόνια τώρα. Η πραγματική δημοκρατία είναι μια κυρία που δεν έχει ούτε χέρια, ούτε πόδια, ούτε μύτη, ούτε αυτιά. Αλλά δίνει μόνο δώρα (έτσι μου 'πε ο γιος μου) και αυτό που έχουμε και τώρα μόνο παίρνει.

Σχόλια