Είναι πολλά τα λεφτά, είναι πολλές οι σκέψεις, είναι λίγα τα συναισθήματα. Είναι πολλά τα λεφτά (και είναι λίγο αυτό το είναι πολλά) που χρωστά το κράτος και τα παίρνουν από τον κόσμο. Είναι πολλές οι σκέψεις (πάλι είναι λίγο αυτό το πολλές). Είναι λίγα τα συναισθήματα, και αυτό είναι ακριβώς έτσι. Δυο - τρία, θυμός, οργή, μίσος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο όταν παγώνεις έτσι, όταν σε παγώνουν με αυτό τον τρόπο. Είμαι σίγουρος η πλειοψηφία του πλήθους αυτή τη στιγμή αυτά νοιώθει.Δεν υπάρχει διάθεση για παραγωγή, για ενέργεια, για δουλειά. Η μάζα, οι πολλοί είναι στο πλην. Το βλέπω από τους ανθρώπους που έρχομαι σε επαφή κάθε μέρα, το βλέπω από τον εαυτό μου. Στις 11:00 βγαίνω στο www.deepradio.gr και δεν έχω διάθεση, δεν μου βγαίνει να βγω. Προσπαθώ να βρω διαφορετικά πράγματα για την εκπομπή και όλα οδηγούν στο εδώ και τώρα το αρνητικό. Μια φίλη λέει ''μαύρο σεντόνι'', έτσι νοιώθω, έχει πέσει πάνω μας, το 'χουν ρίξει πάνω μας, αν προτιμάτε το έχουμε ρίξει πάνω μας.
Οι πολιτικοί και η πολιτική τους είναι ανίκανοι-η. Δεν μπορείς να δώσεις λύση όταν είσαι μέρος της κατάστασης, μέρος του προβλήματος που δημιουργήθηκε από το σύστημα που υπηρετείς - δημιουργείς για χρόνια. Είναι μετρημένα κουκιά, απ' το ''Τσοβόλα δώστα όλα'' του μπαμπά έχουμε πάει στο ''Βαγγέλη πάρτα με το τσιγκέλι'' του γιου. Φοβάμαι πως όταν γίνουν εκλογές θα υπάρξει μεγάλη αποχή. Δεν με καλύπτει η άποψη : ''δεν πάω ρε να ψηφίσω όλοι μαλάκες είναι'', δεν είναι άποψη αυτή, αποφυγή είναι και ένας καλός τρόπος για να υπάρξει άλλοθι στο οι άλλοι φταιν. Και ναι είναι μαλάκες, όχι όμως αυτοί που ασκούν πολιτική, αυτοί που τους στέλνουν για να την ασκήσουν.
Σήμερα σκεφτόμουν τους κατοίκους της Αργεντινής όταν βγήκαν στους δρόμους και τα έσπαγαν, έτσι φοβάμαι ότι θα γίνει και εδώ. Η ζωή είναι γεμάτη κύκλους. Κύκλους που μοιάζουν μεταξύ τους, ίσως να 'ναι διαφορετικοί οι διάμετροι, αλλά μοιάζουν. Κατοχή, χούντα, πείνα, άστεγοι, έλλειψη, μετανάστευση.
Δυσκολευόμουν να κλείσω το κείμενο και ήρθαν οι Stereo Nova. Για διαβάστε....
Το Ταξίδι της Φάλαινας
Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;
όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει
ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
πιο γυμνασμένους
να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...
Σχόλια