''Όλα για το κέρδος γίνονται τελικά'', μονολόγησα κάποια στιγμή καθώς ετοίμαζα έναν ελληνικό καφέ. ''Μπράβο ρε πανέξυπνε, μοναδική σκέψη, τι ωραία που τα λες, που ήσουν τόσο καιρό κρυμμένος και μας στέρησες τόσα χρόνια την σκέψη αυτή; Που ήσουν και χάσαμε τόσα χρόνια αυτή την μοναδικότητα;'' Θα πείτε.
Είδατε στα λόγια μου έρχεστε, κάτι χάσατε, άρα δεν κερδίσατε, άρα το κέρδος ήταν μειωμένο ή ανύπαρκτο. Όλα για το κέρδος γίνονται. Εγώ γιατί γράφω; Για να κερδίσω πράγματα, χρήμα, δόξα, προβολή, θαυμασμό, κύρος. Πόσοι άλλοι άνθρωποι σε διάφορους χώρους εργασίας λειτουργούν για το κέρδος; Είναι λογικό σκέφτομαι και έτσι πρέπει να είναι, πρόκειται για την τροφή μας. Τότε που είναι το ζητούμενο; Ποιο είναι το ερώτημα;
Έλα ντε!!! Και νοιώθω να μην έχει λόγω ύπαρξης το κείμενο. Παύση και κενό μέσα μου, κενό που θέλει να γεμίσει. Σε ποιο κέρδος αναφέρομαι; Ποιο είναι αυτό που θέλω να κατακρίνω; Θέλω;
Καταιγισμός σκέψεων μέσα μου. Μισές και ολόκληρες λέξεις, φράσεις, ατάκες. Ρεαλισμός, αλτρουισμός, διαχωρισμός, παροιμίες – γνωμικά, ''δουλειά δεν είχε ο διάολος γαμούσε τα παιδιά του''. Ποιο κέρδος είναι αυτό που απεχθάνομαι αναρωτιέμαι. Η ύπαρξή μας είναι αυτή, πρέπει να κερδίζουμε για να μπορέσουμε να παράγουμε, σε ποιον και για ποιον είναι το ερώτημα. Θέλω να πιστεύω (σήμερα τουλάχιστον) στο σύνολο και μόνο σ’ αυτό, όχι στην μονάδα, στην πάρτη μας δηλαδή αποκλειστικά. Στο σύνολο που συμπεριλαμβάνεται και ο εαυτός μας μέσα.
Κέρδος προς όλους ταυτόχρονα, ρεαλιστικά, αλτρουιστικά, συνολικά, ολοκληρωτικά. ''Είναι ηλίθιος αυτός.'' Σκέφτεστε κάποιοι από εσάς. Μπορεί να έχετε και δίκιο. Δεν με ενδιαφέρει αν έχετε δίκιο ή άδικο εσείς ή αν έχω δίκιο ή άδικο εγώ. Με ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το κέρδος της σημαντικότητας μου. Αυτό που λέει η μορφή που σχηματίζεται μέσα στον καθρέπτη μου, όποια και αν είναι αυτή η μορφή. Άσχημη, όμορφη, χοντρή, αδύνατη, σκυθρωπή, χαρούμενη, μουτζούφλα, σωστή, λάθος, οτιδήποτε εκφράζει αυτή. Αυτό θεωρώ κέρδος, αυτό σκεφτόμουν όταν ετοίμαζα τον ελληνικό καφέ.
Το κέρδος της σημαντικότητας, το κέρδος του αυτοσεβασμού προς τον εαυτό. Με τα καλά και τα στραβά, με την ειλικρίνεια της γνώμης ακόμη και την στιγμή που μου βγαίνει η πουστιά. Άνθρωπος είμαι όπως και εσείς και είναι φυσικό να μου βγαίνει, αυτό όμως που θεωρώ κέρδος είναι η αναγνώριση αρχικά αυτής της πουστιάς και μετά η αναζήτηση των αιτιών της. Πόση ενέργεια ξοδεύουμε για να νοιώσουμε σημαντικοί μόνο από την αναγνώριση των άλλων, σαν να μην μας φτάνει η καταξίωση – σημαντικότητα από τον εαυτό μας προς τον εαυτό μας. Μας ''ρίχνουμε'', μας υποτιμάμε πολλές φορές με αυτή την θέση. Πολλές φορές, μήπως τις περισσότερες;
Νοιώθω να περιγράφω μάχη, μάχη με τον εαυτό μου, μάχη όμως χωρίς να τρώω τις σάρκες μου, να ματώνω όμως με σκοπό την καλυτέρευση της ίδιας της ύπαρξης μου, με σκοπό το κέρδος της σημαντικότητας μου για να μπορέσω μετά να βγάλω προς τα έξω ή να βγει μόνη της προς τα έξω η σημαντικότητα προς το σύνολο. Απλά και δεν είναι καθόλου απλό αναγνωρίζοντας και γνωρίζοντας’ με καλύτερα.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης νομίζω είχε πει : ''θα φανεί τι ψάρια έπιασα από το τι θα πει το μαξιλάρι μου'', ή κάπως έτσι. Ανάλογα δηλαδή με το πώς θα κοιμηθούμε, ήσυχα ή όχι. Αναφέρομαι σε μη αναίσθητους ή σε αναίσθητους που το αναγνωρίζουν τουλάχιστον.
030112070411
β.ψ.
Σχόλια