Έτυχε να βρω μαζεμένες πολλές παλιές φωτογραφίες, απίστευτη βουτιά στο παρελθόν. Παλιές φωτογραφίες, πολύ παλιές και πιο πρόσφατες, φωτογραφίες από διακοπές, από εκδρομές με την σχολή, από απλές ημερήσιες εκδρομές, από τον στρατό, από την καθημερινότητα, στην μετακόμιση, στο καφέ δίπλα στην σχολή, φωτογραφίες από όλη την οικογένεια, από όλο το σόι. Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς, μακρινοί και κοντινοί συγγενείς, ανίψια, ξαδέρφια, σχεδόν όλη η ζωή.
Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει με τις φωτογραφίες, είναι βασανιστικά όμορφα. Γεγονότα και καταστάσεις που πέρασαν και απλά βλέπεις κάποιες στιγμές όλων αυτών σε ένα κομμάτι χαρτί, δεν είναι όλα όπως έγιναν τότε. Δεν μπορεί να τα θυμάσαι όλα, έχεις εξάλλου ΄΄πάρεις μέρος και άλλες πολλές φωτογραφίες΄΄ από τότε.
Με αφορμή μια φωτογραφία όμως έρχονται λέξεις, ατάκες, σκηνές, συναισθήματα, το feeling του τότε με τα καλά και τα άσχημα, τα δύσκολα και τα όμορφα, το γέλιο και το δάκρυ, την ηρεμία και την αγωνία. Έρχεσαι μετά από καιρό να δεις στιγμές στο χαρτί και έρχονται όλα μαζί, τα πάντα και παραξενεύεσαι πότε; και πως; το τώρα έγινε τότε και αναρωτιέσαι που βρίσκεσαι, πως βρίσκεσαι, και που βρισκόσουν.
Διακρίνεις αλλαγές σε ‘σένα και στους άλλους, αλλαγές στα χαρακτηριστικά του σώματος, αλλαγές στην μόδα, στα ρούχα, αναρωτιέσαι και χαμογελάς.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να έχουν φωτογραφίες, άλλοι πάλι έχουν πολλές. Σ’ αυτούς ανήκω και εγώ, μ’ αρέσει να βλέπω τα περασμένα όποια και αν είναι αυτά, είναι πλούτος, αυτά όλα με έφεραν εδώ, στο σήμερα, αυτά με έχουν ολοκληρώσει μέχρι τώρα. Νομίζω πως δεν έχω το δικαίωμα να στερήσω από την ύπαρξή μου το παρελθόν της, αν το έκανα αυτό νοιώθω ότι θα ήταν σαν να προχωρούσα προς τα μπροστά χωρίς σημάδια, χωρίς αποδείξεις από τα περασμένα που δεν είναι ξεχασμένα.
Θυμάμαι το πρώτο μου φοιτητικό σπίτι πάνω από το Άνετον, στη Παρασκευοπούλου, εδώ στη Θεσσαλονίκη, μια μεγάλη γωνιά του τοίχου πάνω από το κρεβάτι ήταν γεμάτη φωτογραφίες, τις είχα κολλήσει με ένα είδος μαλακού κεριού που άφηνε σημάδια στον τοίχο (τι βρίσιμο σκέφτομαι θα μου έριξε ο επόμενος ενοικιαστής).
Μεγάλο κεφάλαιο στις φωτογραφίες είναι και αυτό της ταξινόμησης τους. Το λέω αυτό γιατί εάν σε νοιάζουν πραγματικά δεν θα πάρεις απλά άλμπουμ για να τις τοποθετήσεις εκεί, θα πρέπει να βρεις τον χρόνο αλλά και τον τρόπο να φτιάξεις κάτι μόνος σου το όποιο θα τις δεχθεί. Είναι ιεροτελεστία, απλά γιατί είναι κάτι ιερό. Είπαμε είναι το παρελθόν μας, η προσωπική μας αποτυπωμένη δίχως λόγια ιστορία.
Πρόκειται για πηγή ζωής και αυτό με κάνει να νοιώθω αναζωογονούμενος μέσα από αυτά που πέρασαν και με έφεραν εδώ καθώς δημιουργώ την συνέχεια. Καλές φωτογραφήσεις προσωπικές ή μη, με θέμα ή χωρίς, θαμπές ή όχι, μα πάνω απ’ όλα με υπογραφή προσωπική.
29-302111060411
Σχόλια