Είναι το καυσαέριο των λεωφορείων του ΚΤΕΛ στους σταθμούς των μεγάλων πόλεων όταν μαρσάρουν για να παν τον κόσμο στις μικρότερες πόλεις και τα χωριά.Είναι οι συναντήσεις των ανθρώπων εκεί. Ευχάριστες ή δυσάρεστες, ίσως και τα δύο.
Είναι οι μυρωδιές από τα τσουρέκια όταν ψήνονται στο σπίτι, αφήνοντας πίσω τους βρώμικα σκεύη που θέλουν καθάρισμα.
Είναι τα κόκκινα χέρια από τα αυγά που τα έβαψαν.
Είναι το ασπράδι του αυγού που είναι πια κόκκινο από τη βαφή και αναρωτιέσαι πως θα το φας.
Είναι το αρνάκι του Χριστιανόπουλου που θυσιάστηκε στο όνομα της γιορτής και το ‘γραψε μόνο αυτός.
Είναι οι ύμνοι στην εκκλησία.
Είναι οι ευυπόληπτοι πολίτες χριστιανοί με τα καλά ρούχα που συναντάς στο δρόμο το βράδυ όταν τελειώνει η εκκλησία.
Είναι οι ταινίες εποχής.
Είναι οι κοινωνικές ταινίες βαριές και σοβαρές.
Είναι η φύση που τα πάντα φουντώνουν και είναι καθαρά χωρίς να έχει βρέξει.
Είναι η άνοιξη με το κρύο και τη ζέστη μαζί, σαν τη ζωή και το θάνατο μαζί.
Είναι οι μουσικές των ραδιοφώνων οι πένθιμες, οι ήρεμες, οι ήμερες.
Είναι οι αισθήσεις, στη θάλασσα, στο βουνό, στο νησί, στη πόλη.
Είναι ο θρήνος της γιορτής που πρέπει να γίνει της καθημερινότητας για τα μικρά και τα μεγάλα.
Είναι και άλλα το Πάσχα…
Σχόλια