Από ένα σημείο και μετά δεν είχα καμιά διάθεση να παραβρεθώ σε γάμους ή βαφτίσεις. Πες ότι μεγαλώνω, πες ότι δεν μ' αρέσει το στημένο που κυριαρχεί στις εκδηλώσεις, κάτι με απωθεί. Τώρα θα πεις δεν θέλεις να συμμετέχεις στη χαρά του άλλου που σε τιμά με την πρόσκλησή σου;
Δεν είναι αυτό, απλά, ίσως ανεξήγητα κάτι δε το σηκώνει ο οργανισμός μου. Παρόλα αυτά πηγαίνω ακόμα και τώρα απλά δεν είμαι 100% εκεί, ή τουλάχιστον δεν το ζω όπως κάποιοι άλλοι. Δεν θα ξεχάσω όμως το γάμο στενού μου συγγενικού προσώπου, αλλά και το δικό μου. Συσσωρευμένες συναντήσεις ανθρώπων που από χρόνια είναι χαμένοι και ξεχασμένοι. Απίστευτο flashback, αλλά απίστευτο. Συγγενείς και φίλοι οικογενειακοί σαν συγγενείς εκεί.
Κάτι αντίστοιχο έζησα χθες. Παραδοσιακός μπακαλιάρος στο πατρικό σπίτι και τηλέφωνα προς τους γονείς για ευχές από ανθρώπους που δεν θυμόμουν την ύπαρξή τους. Δεν ζητούσαν εμένα αλλά εκείνους. Έτσι έπρεπε να γίνει, ούτε αυτοί, ούτε εγώ έχουμε σχέσεις. Οι δεσμοί είναι άλλων, δεν είναι άμεσα δικοί μου, εγώ είμαι το μέσο. Μ' άρεσε αυτό. Θυμήθηκα παλιά πρόσωπα και σχέσεις θολές, παιδικές κι ήταν μαγικό. Δεν θύμιζε γιορτή αλλά γενέθλια. Γιατί μήπως η γιορτή σαν γενέθλια δεν είναι; Μήπως οι γάμοι και οι βαφτίσεις δεν έχουν μέσα το ίδιο στοιχείο της γενέθλιας μνήμης κατά κάποιο τρόπο;
Συναντήσεις με τον εαυτό, τους άλλους, τις σχέσεις μέσα στο χρόνο. Καλή Παρασκευή.
Σχόλια