Τη περασμένη Κυριακή τηλεοπτικό κανάλι πρόβαλε την ''Πολίτικη Κουζίνα'', την είδα για άλλη μια φορά. Μυρωδιές και χρώματα. Όχι μαγειρικής, όχι, ζωής που περνά και δε χάνεται. Προχωρά, γρατζουνά (καμιά φορά) καθώς προσπερνά. Δεν ταυτίστηκα ούτε μια στιγμή με κάποιον από τους χαρακτήρες της ταινίας. Μπήκα όμως στο κλίμα, το όποιο, αυτό που εγώ όρισα.
Παρακολουθούσα τη ταινία δίχως το αναπάντεχο στοιχείο, και ήρθε στο μυαλό μου η ''Αρσενική Έρημος'' του Ηλία Γκρή, εκδ. Λιβάνη. Το 'χω διαβάσει 2-3 φορές, πάντα μα πάντα είναι σαν να 'ναι η πρώτη. Πονετικό, αντανακλαστικό, βιωματικό, ζωντανό και στο τέλος λυτρωτικό.
Πολλές φορές τα πράγματα δένουν παράξενα. Τη Δευτέρα το μεσημέρι έμαθα για ένα γείτονα που πέθανε μόνος μέσα στο σπίτι του. Ένα γεια είχαμε, μου ήταν πολύ συμπαθείς. Πήγα και τον χαιρέτισα σήμερα. Αρσενική υγρή έρημος σκέφτομαι, έβρεχε όλη μέρα σήμερα, η έρημος ποτίστηκε.
Σχόλια