Είναι Σάββατο απόγευμα, το βράδυ είναι μπροστά σου, είσαι 15-16-17-18 χρονών. Αυτές είναι οι καλύτερες ώρες της γαμημένης εβδομάδας. Ζεις για αυτή τη μέρα, για αυτές τις ώρες, από τις 6-7 το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ, άντε 1, το πολύ 2, μπορεί και όλο το βράδυ αν ''λείπουν'' οι γονείς σου.
Δεν έχεις προγραμματίσει τίποτα και έχεις προγραμματίσει τα πάντα. Βράζεις όλος όπως το αίμα σου, δε το καταλαβαίνεις, απλά το ζεις. Γεμίζεις και νοιώθεις πληρότητα με πράγματα που ίσως (και στο εύχομαι) στα 36 σου να τα θεωρείς ένα τίποτα, αλλά σημαντικό για την εξέλιξή σου.
Το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ' άλλο, το ένα σενάριο πίσω απ' τ' άλλο. Ενέργεια στο μέγιστο επίπεδο, ίσως εγκλωβισμένη. Σημασία έχει και η εμφάνιση, ότι στυλ και να 'χεις σου απορροφά ενέργεια, έτσι πρέπει γιατί έτσι είναι.
Παντού είναι το ίδιο, είτε στη μικρή πόλη, είτε στη μεγάλη. Πάνω, κάτω, διαδρομές, πάνω, κάτω, διαφορές, πάνω κάτω, διαγραφές, τα πάνω και τα κάτω σου. Τα πάντα σου ανήκουν και ταυτόχρονα τίποτα. Τασάκια με αποτσίγαρα γεμάτα, μπουκάλια μπύρας άδεια, κεφάλι γεμάτο, δεν ξέρω όμως να σου με τι, μουσική στο φουλ.
Είσαι μοναδικός, είσαι Θεός και το πιστεύω έφηβέ μου. Μεγάλωσα πια και μου βγαίνει να σου πω πρόσεχε, έκτος απ' το να περάσεις καλά.
β.ψ.
Σχόλια