Όταν κάποιος δέχεται σωματικά βασανιστήρια είναι μόνος. Καμιά παράταξη, καμιά ιδέα, κανένα πρόσωπο δεν είναι εκεί. Ο οργανισμός, η υφή, ο χαρακτήρας μεταβάλλεται για να την ''βγάλει'' καθαρή. Μεταβάλλεται κι αφού την ''βγάλει'' καθαρή, αν το καταφέρει και δεν πεθάνει. Το σοκ είναι μεγάλο, καθ-ορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή.Ο Περικλής Κοροβέσης στάθηκε η αφορμή να μάθω και να αγαπήσω την ανάγνωση της εφημερίδας. Ήταν ’96 και ήμουν φοιτητής, τότε ανακάλυψα ''Το Ψευδοκράτος των Αθηνών''. Δεν συμφωνούσα πάντα με τις σκέψεις του, όμως τα έχω σχεδόν όλα. Μου στοίχισε όταν λόγω της βουλευτικής ιδιότητας σταμάτησε από την εφημερίδα. Ελάχιστα, μετρημένα στο ένα χέρι από τα άρθρα του μου λείπουν, διάβασα τους ''Ανθρωποφύλακες'' και άλλα θεατρικά. Nοιώθω να τον γνωρίζω.
Είμαι σίγουρος ότι άνθρωποι σαν τον Κοροβέση δεν παίζουν, δεν μπορούν πρακτικά και κυριολεκτικά να το παίξουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια λογική που λέει ''δεν έχω να χάσω τίποτα γιατί δεν παίζω για να χάσω''. Είναι αυτός και είναι μόνος, ήταν μόνος τότε και έτσι την ''έβγαλε'' καθαρή. Αυτό μοιάζει να κάνει και τώρα, ίσως τώρα να καταφέρει να ενώσει τόσες συνιστώσες και ας είναι μόνος.
Δεν μπορεί τμήμα του πολιτικού συστήματος να λέει ότι το πολιτικό σύστημα μπατάρει και να βγάζει έξω τον εαυτό του. Ακριβώς αυτό φαίνεται να μην αντέχει ο Κοροβέσης. Τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τι θα λέει ο Χρόνης Μίσσιος.
Σχόλια