Χθες πήρα ένα ομαδικό μήνυμα από μια φίλη. Έγραφε : ''ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑΣΕΙ ΠΑΤΟ.'' Το διάβασα και μονολόγησα μέσα μου ''δεν έχω πιάσει πάτο, τα πράγματα μου πηγαίνουν μια χαρά''. Δεν σκέφτηκα ιδιαίτερα, είχα διάφορα να κάνω και αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που βγήκε από μέσα μου.
Σήμερα χαμένος στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στις δύο φωτογραφίες που βλέπετε. Πόνεσα και πονάω ακόμα, αν αυτός δεν είναι πάτος τότε τι είναι; Ένα νεκρό βρεφάκι στα χώματα που δεν χορταίνουν αίμα, ένα σκυλάκι που τελικά πέθανε μετά από χτύπημα αυτοκινήτου. Ο ανθρώπινος πάτος μας στο μεγαλείο του. Όλοι έχουμε ευθύνη, όλοι.
Από τα μικρά, από τον τύπο που έξω από το σπίτι μου πέταξε στο κάδο της ανακύκλωσης ένα καφάσι πορτοκάλια, ενώ δίπλα είχε κάδους των υπολοίπων σκουπιδιών. Όλοι έχουμε ευθύνη, όλοι, από τα μικρά ως τα μεγάλα. Ίσως πραγματικά έτσι να φύγουμε από το πάτο που δεν έχουμε πιάσει απλά αλλά έχουμε κάνει οικόπεδο μας.
Η χρονιά που φεύγει. Ουτοπικό να πω να φύγουν μαζί της όλα τα άσχημα. Ας ξεκινήσουμε διώχνοντας την αδιαφορία που μας χαρακτηρίζει από τα μικρά ως τα μεγάλα.
β.ψ.
Σχόλια