Μεσημέρι Κυριακής και παρατηρώ ένα πλατάνι. Κάτω στο έδαφος παχύ στρώμα από τα κίτρινα φύλλα του, πάνω στα κλαδιά αρκετά φύλλα είχαν απομείνει, κίτρινα και αυτά. Είχε ένα χαλαρό αεράκι και όλα έδειχναν πως αν γίνονταν πιο δυνατό όσα είχαν απομείνει θα έπεφταν και αυτά. Ακολουθούσαν τον χαλαρό ρυθμό του αέρα με αρκετή ανησυχία όμως για τον αποχωρισμό που έρχονταν. Τόσους μήνες πάνω στα κλαδιά και δεν είχαν μιλήσει σχεδόν ποτέ. Τα άκουσα να συνομιλούν βιαστικά, και τι δεν έλεγαν με αφορμή τον αέρα που έρχονταν. Τόσους μήνες δεν είχαν πει τίποτα, αυτή τη φορά πρόλαβαν, με αφορμή τον αέρα.Ο πιτσιρίκος που πέθανε στα Εξάρχεια δεν πρόλαβε να πει τίποτα στους φίλους του, στους γονείς του, στους όποιους δικούς του. Δεν γνώριζε για τη ταχύτητα της σφαίρας, δεν γνώριζε για την ύπαρξή της που θα τον έριχνε κάτω σαν ένα φυλλαράκι. Ο πιτσιρίκος δεν πρόλαβε.
Βίαια επεισόδια ξέσπασαν μετά, με αφορμή τη ‘’πτώση’’ του πιτσιρίκου. Γιατί έτσι είναι, ο θάνατος του είναι η αφορμή. Καιρό τώρα ο κόσμος βιώνει γεγονότα που μυρίζουν αδικία. Αδικίες σε παιδεία, πολιτική, οικονομία, εκκλησία, εργασία άρα κοινωνία. Δεν συμφωνώ με όσα έγιναν και γίνονται, μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα, δεκαπέντε, εκατό, χίλιες αδικίες δεν λύνονται με άλλες τόσες αδικίες. Γιατί είναι άδικο να πάω να πάρω το αυτοκίνητό μου και να μου’ ρθει η πέτρα κατακούτελα.
Ο πρωθυπουργός δεν έκανε δεκτές τις παραιτήσεις των υπουργών του, αν τις έκανε δεκτές θα λύνονταν τίποτα; Σκατά, τα ίδια είτε με αυτούς είτε με (τους) άλλους. Ο της Δημοκρατίας Πρόεδρος είπε : ''ο θάνατος του 16χρόνου υπήρξε τραύμα στη λειτουργία του κράτους – δικαίου''. Σκέφτομαι ο θάνατος τόσων άλλων πιτσιρικάδων από τόσες άλλες (να μην πω μάστιγες) καταστάσεις της κοινωνίας μας δεν είναι τραύμα στο κράτος – δικαίου.
Τι να λέμε τώρα. Τα φύλλα πρόλαβαν και χαιρέτησαν τα δικά τους κλαδιά, με αφορμή έναν αέρα. Ο πιτσιρίκος στα Εξάρχεια πάλι όχι.
Σχόλια