 |
Foto Anaskafh Doxipara Ebrou
|
4000 μ.χ. οι αρχαιολόγοι της εποχής είναι μέσα στο γιγάντιο κτίριο από υλικό που έμοιαζε με πέτρα σε σχήμα πετάλου. Βρίσκεται 300 μέτρα πάνω από τη γη. Κάθονται σε καρέκλες και φοράν τα γυαλιά - οθόνες τους, ενώ στα δυο χέρια τους έχουν συνδέσει τον δείκτη και τον αντίχειρα με κάποιες κεραίες λεπτές σαν πετονιά σημάδι ότι συνεχίζουν την ανασκαφή τους. Αν έβλεπε κάποιος τις
κεραίες δεν θα καταλάβαινε τι ακριβώς έκαναν, απλά έμοιαζαν να χορεύουν στον αέρα. Οι τοίχοι του χώρου που βρίσκονται είναι γεμάτοι με μικρές οθόνες μεγέθους σπιρτόκουτου και προβάλλουν ευρήματα από τις παλαιολιθικές εποχές ξεκινώντας από το έτος 1950.
Είναι μια ήσυχη βάρδια και κανείς δεν μπορούσε να την χαρακτηρίσει βαρετή, δεν μπορούσε γιατί τα συναισθήματα ήταν σε κατάσταση λήθαργου από δεκαετίες. Κάποια στιγμή οι κεραίες και των δυο χειριστών – αρχαιολόγων και των δυο χεριών σταμάτησαν τον ακαθόριστο χορό και ενώθηκαν μεταξύ τους. Αμέσως και χωρίς να μιλήσουν μεταξύ τους σαν συνεννοημένοι και οι δύο έβγαλαν τα γυαλιά τους και κοιτάχθηκαν στα μάτια. Δεν πρέπει να είχαν ξανακοιταχτεί στα μάτια ποτέ και ας βρίσκονταν στον ίδιο χώρο περίπου 70 χρόνια. Η αντίδραση των κεραιών ήταν σημάδι ότι κάτι ακαθόριστο είχαν εντοπίσει 300 μέτρα κάτω.
Μετά τη συνάντηση των βλεμμάτων των δύο χειριστών - αρχαιολόγων ο ένας από τους δύο βρέθηκε 300 μέτρα κάτω μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Ο διακτινισμός λειτουργούσε τουλάχιστον 500 χρόνια. Εκεί βρήκε καθαρό (φρόντισε το μηχάνημα για αυτό) ένα σκελετό που δεν είχαν βρει ποτέ μέχρι τότε μηχανήματα και άνθρωποι. Είχε κρανίο ανθρώπου, αλλά στο χώρο των πλευρών υπήρχαν βράγχια ψαριού και στα κάτω άκρα δεν υπήρχαν οστά από τα δάχτυλα αλλά αναλλοίωτες από τον χρόνο μεμβράνες που θύμιζαν πάπια.
Εντωμεταξύ δίπλα στον πρώτο χειριστή – αρχαιολόγο βρέθηκε και ο δεύτερος δίχως κάποιο σημάδι εμφάνισης του πιο πριν. Έγειρε το κεφάλι χαμηλά βλέποντας το δικό εύρημα. Σώμα γυναίκας, κεφάλι, πλάτες, όμως τα κάτω άκρα θύμιζαν άλογο. Οι δυο τους ξανακοιτάχτηκαν στα μάτια και περίμεναν. Φόρεσαν τα γυαλιά - οθόνες και μελετούσαν τα στοιχεία εκεί, 300 μέτρα κάτω από τη βάση τους και πατώντας στη γη.
Έβγαλαν τα γυαλιά και κοιτάχθηκαν. Δεν θυμόντουσαν πότε είχαν μιλήσει για τελευταία φορά, δεν ήταν μαλωμένοι, απλά δεν χρειάζονταν. Τότε είπε ο ένας : ‘’αν ήμουν άλογο, ψάρι ή χήνα θα αισθανόμουν προσβολή να με χρησιμοποιούν παίρνοντάς τα γονίδια μου και τροποποιώντας’ τα να τα τοποθετούν σε αθλητές για να έχουν καλύτερες επιδόσεις’’. Ο άλλος είπε : ‘’εγώ θα τους έλεγα έχετε το γονίδιο της κότας και δεν το ξέρατε. Είστε αδύναμοι, μικροί και τιποτένιοι και σας το λέει αυτό μια μικρή αλλά άσπρη και πεντακάθαρη χήνα ή ένα πανέμορφο και υγιέστατο άλογο’’.
Χαμογέλασαν και βρέθηκαν ξανά 300 μέτρα πάνω από τη γη και τα ευρήματά τους για να συντάξουν τις αναφορές για τους σκελετούς ‘’αθλητών’’ που βρήκαν από το 2030.
Είναι μια ήσυχη βάρδια και κανείς δεν μπορούσε να την χαρακτηρίσει βαρετή, δεν μπορούσε γιατί τα συναισθήματα ήταν σε κατάσταση λήθαργου από δεκαετίες. Κάποια στιγμή οι κεραίες και των δυο χειριστών – αρχαιολόγων και των δυο χεριών σταμάτησαν τον ακαθόριστο χορό και ενώθηκαν μεταξύ τους. Αμέσως και χωρίς να μιλήσουν μεταξύ τους σαν συνεννοημένοι και οι δύο έβγαλαν τα γυαλιά τους και κοιτάχθηκαν στα μάτια. Δεν πρέπει να είχαν ξανακοιταχτεί στα μάτια ποτέ και ας βρίσκονταν στον ίδιο χώρο περίπου 70 χρόνια. Η αντίδραση των κεραιών ήταν σημάδι ότι κάτι ακαθόριστο είχαν εντοπίσει 300 μέτρα κάτω.
Μετά τη συνάντηση των βλεμμάτων των δύο χειριστών - αρχαιολόγων ο ένας από τους δύο βρέθηκε 300 μέτρα κάτω μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Ο διακτινισμός λειτουργούσε τουλάχιστον 500 χρόνια. Εκεί βρήκε καθαρό (φρόντισε το μηχάνημα για αυτό) ένα σκελετό που δεν είχαν βρει ποτέ μέχρι τότε μηχανήματα και άνθρωποι. Είχε κρανίο ανθρώπου, αλλά στο χώρο των πλευρών υπήρχαν βράγχια ψαριού και στα κάτω άκρα δεν υπήρχαν οστά από τα δάχτυλα αλλά αναλλοίωτες από τον χρόνο μεμβράνες που θύμιζαν πάπια.
Εντωμεταξύ δίπλα στον πρώτο χειριστή – αρχαιολόγο βρέθηκε και ο δεύτερος δίχως κάποιο σημάδι εμφάνισης του πιο πριν. Έγειρε το κεφάλι χαμηλά βλέποντας το δικό εύρημα. Σώμα γυναίκας, κεφάλι, πλάτες, όμως τα κάτω άκρα θύμιζαν άλογο. Οι δυο τους ξανακοιτάχτηκαν στα μάτια και περίμεναν. Φόρεσαν τα γυαλιά - οθόνες και μελετούσαν τα στοιχεία εκεί, 300 μέτρα κάτω από τη βάση τους και πατώντας στη γη.
Έβγαλαν τα γυαλιά και κοιτάχθηκαν. Δεν θυμόντουσαν πότε είχαν μιλήσει για τελευταία φορά, δεν ήταν μαλωμένοι, απλά δεν χρειάζονταν. Τότε είπε ο ένας : ‘’αν ήμουν άλογο, ψάρι ή χήνα θα αισθανόμουν προσβολή να με χρησιμοποιούν παίρνοντάς τα γονίδια μου και τροποποιώντας’ τα να τα τοποθετούν σε αθλητές για να έχουν καλύτερες επιδόσεις’’. Ο άλλος είπε : ‘’εγώ θα τους έλεγα έχετε το γονίδιο της κότας και δεν το ξέρατε. Είστε αδύναμοι, μικροί και τιποτένιοι και σας το λέει αυτό μια μικρή αλλά άσπρη και πεντακάθαρη χήνα ή ένα πανέμορφο και υγιέστατο άλογο’’.
Χαμογέλασαν και βρέθηκαν ξανά 300 μέτρα πάνω από τη γη και τα ευρήματά τους για να συντάξουν τις αναφορές για τους σκελετούς ‘’αθλητών’’ που βρήκαν από το 2030.
Σχόλια