Ο Σεπτέμβριος μ’ αρέσει πολύ, θεωρώ ότι συνδυάζει τις περισσότερες εποχές του χρόνου σε συναισθήματα, χρώματα και καταστάσεις. Θυμίζει ακόμα και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά μαζί, όχι σε θερμοκρασίες αλλά σίγουρα σε συναισθήματα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον θεωρούν ως έναρξη της χρονιάς. Δεν έχουν άδικο αλλά κάπου μου τη ΄΄σπάει΄΄ αυτό, μου την ''δίνει'' κανονικά.
Ο Σεπτέμβριος μ’ αρέσει πολύ. Αλλά η έναρξη των σχολείων δεν ενέχει κάτι αχαρακτήριστα αποσταθεροποιητικό; Κατ’ αρχήν σε βάζει (ως μαθητή) σε λήξη χαλαρών καταστάσεων, και έναρξη άλλων. Την ίδια στιγμή αυτή η έναρξη ενέχει ένα ΄΄σφίξιμο΄΄ ότι τα καινούργια που έρχονται πρέπει να΄ ναι το λιγότερο πολύ καλά. Δεν πρέπει να γίνουν τα ίδια λάθη με τη προηγούμενη χρονιά, άσχετα αν δεν εξήγησε κανείς τι είναι λάθος, και πως πραγματικά μπορεί μέσα από αυτό να έρθει η γνώση, η ουσιαστική.
Ο Σεπτέμβριος μ΄ αρέσει πολύ. Αλλά δεν μπορώ τις ενάρξεις των τηλεοπτικών προγραμμάτων και κυρίως των πρωινών ενημερωτικών εκπομπών. Όλοι το ίδιο στυλιζαρισμένοι, ελαφρώς ως πολύ μαυρισμένοι να υπόσχονται έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση, δίχως περιορισμούς, με σεβασμό στον τηλεθεατή. Άσχετα αν το χωρίς περιορισμούς και ο σεβασμός έρχονται σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους.
Ο Σεπτέμβριος μ’ αρέσει πολύ. Αλλά δεν μπορώ τις ενάρξεις με ολοκαίνουργια προγράμματα των ραδιοφωνικών σταθμών (όχι γιατί δεν μπορώ να ΄΄τρουπώσω΄΄ σε κανέναν). Απλά οι περισσότεροι σταθμοί δεν έχουν τη δυνατότητα διατήρησης πλήρης προγράμματος τους καλοκαιρινούς μήνες και όταν έρθει ο Σεπτέμβριος το στάνταρ λανσάρετε ως καινούργιο.
Ο Σεπτέμβριος μ΄ αρέσει πολύ. Αλλά δεν μπορώ τη Δ.Ε.Θ. Δεν ξέρω την ύπαρξή της ποια. Δεν ξέρω αν γίνονται ΄΄ντίλια΄΄ ουσιαστικά για την οικονομία, και αν γίνονται δεν ΄΄βγαίνουν΄΄ έτσι προς τα έξω για να μάθει ο κόσμος το θετικό της όλης υπόθεσης. Χρόνια τώρα έχουν σταματήσει και τα παιχνίδια, (αχ!!! εκείνο το τρενάκι του φόβου) θα΄ ταν το μοναδικό κίνητρο για να πάω. Το αποκορύφωμα του ντεμοντέ, εκείνες οι συνεντεύξεις τύπου, πρώτα του πρωθυπουργού και μετά των υπολοίπων. Τα πολύ ατσαλάκωτα κοστούμια με τα επίσης ατσαλάκωτα υποκάμισα, θυμίζουν άλλες εποχές, πελατειακές, με χρώμα της σκουριάς που τίποτα δεν κινείται επί της ουσίας. Παγιωμένες καταστάσεις, παλαιωμένες καταστάσεις, οι δεξιώσεις – γεύματα προς τους τοπικούς παράγοντες, από τους τοπικούς παράγοντες. Σε ουτοπικούς καιρούς και ημέρες ντεμοντέ, ενώ η ζωή δεν είναι ντεμοντέ.
Ο Σεπτέμβριος μ΄ αρέσει πάρα πολύ. Τα χρώματα και οι θερμοκρασίες θυμίζουν μια ολόκληρη χρονιά, οι αισθήσεις μπορούν να αποδώσουν στο μέγιστο βαθμό, τα πάντα στη φύση λειτουργούν στα άκρα, η γέννηση και ο θάνατος μαζί. Ο Σεπτέμβριος μ΄ αρέσει πάρα πολύ γιατί βλέπεις την αρχή και το τέλος μαζί. Ο Σεπτέμβριος μ΄ αρέσει παραααά πολύ γιατί παρά τα στρυφνά που επιβάλλουμε στη ζωή μας εξακολουθεί να’ ναι μαγευτικός σαν τη ζωή. Α!!!!!! και σας ζηλεύω εσάς που φεύγετε τώρα για διακοπές τέλος, Αυγούστου, αρχές ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ.
Σχόλια