Πρώτη φορά στήνω σκηνικό για να γράψω, ομολογώ ότι δεν περίμενα να με γεμίσει τόσο η εικόνα, το κόκκινο υφαντό χαλί γεμάτο με λόγια, λόγια γρήγορα, στα κλεφτά με μαύρο χρώμα από τους ποιητές των δρόμων, από τους ποιητές των τοίχων.
Το κόκκινο υφαντό χαλί γέμισε από μια τελευταία συλλογή μου που έχει ξεκινήσει το τελευταίο χρόνο να υλοποιείται, ενώ υπήρχε ως σκέψη από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα. Τότε που περπάταγα στους δρόμους και διάβαζα τα διάφορα, κυρίως στα Εξάρχεια. Έχουν μείνει μέσα μου κάποια συγκεκριμένα, ‘’F-16 να’ ναι οι ώρες σας’’, αλλά ‘’Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του’’, αυτό ήταν κάπου στην Εθνική, κάτω απ’ τα Πατήσια. Πολλά μηνύματα που τότε δεν είχα φωτογραφική μηχανή να αποτυπώσω.
Μηνύματα λοιπόν σε τοίχους, δεν έχει τύχη ποτέ να δω κάποιους από αυτούς που ονομάζω ποιητές, σε δράση, δεν ξέρω πως θα ήταν. Φαντάζομαι όμορφα και αγχωμένα μαζί. Είναι τρομερό το μέγεθος της φαντασίας των ανθρώπων, φαντασία, ευρηματικότητα και ταυτόχρονα έκφραση, σ’ ένα κομμάτι τοίχου, σ’ ένα κομμάτι μπετόν. Αναφέρω τον όρο μηνύματα και όχι συνθήματα γιατί νομίζω πως αυτός ταιριάζει καλύτερα, δεν πρόκειται απλά για ένα σύνθημα, πρόκειται για μεταφορά σκέψεων, ιδεών, μεταφορά καταστάσεων και συνθηκών της ζωής μας.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες μηνυμάτων στους τοίχους, πολιτικά, κοινωνικά, ανατρεπτικά, ερωτικά, πολλές φορές χλευαστικά, μηνύματα με έντονο το κατηγορώ μέσα τους, κατά της αστυνομίας αρκετές φορές και κατά του πολέμου. Μηνύματα που προκαλούν συναισθήματα γιατί γεννιούνται από συναισθήματα. Μηνύματα που τα βάζουν από με την εξουσία, την όποια εξουσία, εξάλλου ο πρακτικός τρόπος δημιουργίας τους και αναφέρομαι στην στιγμή της γραφής ενέχει κίνδυνο από την εξουσία, τον κίνδυνο της σύλληψης.
Πόσο πλούσιοι μπορεί να αισθάνονται αυτοί οι τοίχοι που είχαν την τύχη και την έχουν ακόμα να αποτυπώσουν επάνω τους τόσες σκέψεις, τόσες βαριές και ουσιαστικές σκέψεις.
Πόσα θα μπορούσαν να πουν αν είχαν στόμα αυτοί οι τοίχοι, να μιλήσουν για το περιεχόμενο αυτών που έχει γραφτεί επάνω τους, ξέρουν αυτοί, είναι του δρόμου, ζουν στον δρόμο.
Πόσα θα μπορούσαν να πουν για τα πρόσωπα που βλέπουν να γράφουν επάνω τους διάφορα μηνύματα, τι θα μπορούσαν να πουν για τις κινήσεις των ανθρώπων αυτών, για τα μάτια τους, για λόγια που πιθανόν έλεγαν.
Πόσα θα μπορούσαν να πουν για τους ανθρώπους που σβήνουν με μπογιά τα μηνύματα, πόσα σχόλια και πόσους χαρακτηρισμούς έχουν ακούσει από αυτούς για τους ‘’άλλους’’ που δεν γράφουν αλλά ‘’λερώνουν.’’
Πόσα βλέμματα έχουν δει να πέφτουν επάνω τους από τους περαστικούς, πόσα χείλια έχουν δει να ψιθυρίζουν τα μηνύματα που φιλοξενούν επάνω τους. Πρέπει οι τοίχοι να’ ναι άσσοι στην χειλιανάγνωση. Μέσα σ’ όλα αυτά περνάν και τύποι (ένας εγώ) που τους φωτογραφίζουν.
Σκέφτομαι πόσα δεν έχω αποτυπώσει όλο τον προηγούμενο καιρό, που απλά τα διάβαζα και ένοιωθα. Πόσα δεν αποτυπώνω ακόμα και τώρα, δεν είναι δυνατόν να αποτυπώσω όλα αυτά που βλέπω στους δρόμους, δεν είναι δυνατόν να το κάνω, είναι γιγάντιο αυτό για εμένα. Θυμήθηκα ένα πολύ πρόσφατο, στην γκλαβανή ενός περιπτέρου, έγραφε, ‘’και ξαφνικά όλα άλλαξαν γιατί σ’ αγαπώ’’ ή κάπως έτσι. Το είχα στο πρόγραμμα να το φωτογραφίσω, τελικά μια ημέρα περνώντας από το συγκεκριμένο στενό που ήταν το περίπτερο είδα ότι έλειπε όλο το περίπτερο, το
πεζοδρόμιο ήταν σαν να’ χε ξεριζωθεί. Τώρα σκέφτομαι ότι ξεριζώθηκε μια αγάπη μαζί με εκείνο το περίπτερο.
Χαζεύω τόση ώρα την μικρή συλλογή που έχω μπροστά μου, πάνω στο κόκκινο υφαντό χαλί. Μηνύματα σε ασπρόμαυρες κυρίως φωτογραφίες όμως τόσο έγχρωμα όσα αποτυπώνουν επάνω τους. Εκφράζουν αγωνίες, ένταση, πόνο, χαρά, ειρωνεία, κούραση, δημιουργία, γέλιο. Εκφράζουν κομμάτια της ζωή……μας.
‘’Προσοχή και τα αυτιά έχουν τοίχους’’ / ‘’Life style σε χάπια έχετε; Γιατί γεννήθηκα κακόμοιρος και μίζερος’’ / ‘’Να οργανώσουμε τα όνειρά μας σε επιθετικούς σχηματισμούς’’ / Μισώ τα πρωινά που πάω για δουλειά’’ / Που θα πλήξεις σήμερα;’’ / Οι ήρωες σας με αναβολικά και εσείς με αντικαταθλιπτικά’’ / Στο σπίτι αφεντικό και στην δουλειά μαλάκας’’ / Ούτε αστυνομία στον δρόμο ούτε αστυνομία στην σκέψη’’ / Φυλάξου από την παλίρροια της μιζέριας σου’’ / ‘’Η Κύπρος είναι Κινέζικη’’.
Μερικά από τα μηνύματα που έχω αποτυπώσει περίπου ένα χρόνο τώρα, μερικά μηνύματα προς άπειρες κατευθύνσεις, προς συγκεκριμένους προορισμούς, εμάς τους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή όχι με το περιεχόμενό τους. Σημασία έχει να τα ακούσουμε, κάτι μας λένε.
‘’Θέλω τον ήχο της καταιγίδας.’’
Όλα τα προηγούμενα γράφτηκαν στις 9 Μάρτη του 2005, ημέρα Πέμπτη. Σαν παιχνίδι τα πράγματα περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να κουμπώσουν εκεί που ταιριάζουν. Έτσι και το κείμενο περίμενε τρία χρόνια και κάτι για να ‘’δέσει’’ μ΄ αυτές τις γραμμές.
Χθες είδα στο δρόμο το ‘’Τα ΜΜΕ φάγανε internet και χέσανε bloggers’’. Πως λέγαμε παλιά πολλοί από εμάς ‘’Α!!! Αυτός παίζει στην τηλεόραση’’ ή το άλλο ‘’τον είδα σε φωτογραφία στην εφημερίδα’’. Επιτέλους ‘’ολοκληρώθηκα’’, έγραψαν και για μένα σύνθημα στον τοίχο, με είδα στο δρόμο γραμμένο. Οι ποιητές των τοίχων ζωγράφισαν πάλι, μέσα στο σήμερα, μέσα από το σήμερα.
Σχόλια