Ένα 24ωρο πίσω.
Κυριακή προς Δευτέρα έπρεπε να βγω έξω, 20’ περπάτημα για το πιο κοντινό φαρμακείο. Ψύχρα που μύριζε χειμώνας. Δεξί χέρι δεμένο μπροστά στο στήθος, σπασμένο ένα δάχτυλο, αριστερό πόδι μανταρισμένο στον αστράγαλο. Περπάτημα με δυσκολία, γερό στραμπούλιγμα.
Πριν μια βδομάδα παρά μια μέρα.
Πεζή πέρασε με κόκκινο στη διάβαση μπροστά στη Καμάρα για να μη τη χτυπήσω ήρθε η περιγραφή που διαβάσατε. Περπάτημα με δυσκολία λοιπόν, οι ‘’ψείρες’’ στα αυτιά με τέρμα την ένταση. Εικόνες διάφορες από τους λίγους περαστικούς, εικόνες από αυτοκίνητα που τρέχουν ή πάνε πιο σιγά. Περπάτημα σταθερά κουτσό, η μουσική σταθερά δυνατά. Εικόνες άπειρες, όσα τα φύλλα στο δρόμο ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, όσα τα φύλλα στα πεζοδρόμια μετά τον αέρα του Σαββάτου. Ανάμεσα στα φύλλα σκουπίδια, ανάμεσα στα φύλλα σκατά από σκυλιά αδέσποτα, από σκυλιά σπιτιών.
Ένα 24ωρο πίσω.
Περπατώντας αργά το βράδυ για το φαρμακείο. Σε άλλη φάση θα ήταν απλά μια βαρετή διαδρομή. Ένα 24ωρο πριν δεν ήταν έτσι. Όπως ένα μικρό αγκαθάκι δηλώνει έντονα τη παρουσία του έτσι και οι ‘’ψείρες’’ φωτίζουν διαφορετικά τη νύχτα μου.
Η μουσική στο φουλ δίνει άλλο νόημα σε όσα βλέπω, απλά μικρά πράγματα που είναι τελικά γιγάντια και επαναφορτίζουν τις μπαταρίες. Σκέφτηκα πως θα’ ταν όλο σκηνικό με το ατύχημα που’ χα την περασμένη εβδομάδα αν είχα στα αυτιά μου τις ‘’ψείρες’’, με την ένταση στο τέρμα.
Τώρα.
Ίσως να έλεγα δεν άκουσα καλά όταν μια αχαρακτήριστη στο Άγ. Παύλο την περασμένη Δευτέρα (05.11) το πρωί μου’ πε όχι όταν της ζήτησα να μου κουμπώσει το σάκο γιατί είχα σπασμένο το δάχτυλο και περίμενα να μου πάρουν αίμα πριν πάω για ακτίνες. Μικρά πράγματα, μεγάλα ‘’χασίματα’’ απλά με ‘’ψείρες’’ στα αυτιά και οι εικόνες αλλάζουν.
β.ψ.
Σχόλια