Προχθές νωρίς το πρωί ‘’κατέβαινα’’ στη πόλη από το δρόμο μέσα από το Σέιχ Σου. Στο βάθος φαίνεται η πόλη, η θέα γνωστή. Το καινούργιο είναι το κίτρινο σύννεφο πάνω της, δεν είναι σαν το καφέ της Αθήνας αλλά δεν πειράζει σε λίγα (αλλά πολύ λίγα) χρόνια θα γίνει καφέ και αυτό. Τι τη θέλεις τη μαμά;
Η πόλη από ψηλά, από χαμηλά και μέσα της ισχύουν σχεδόν τα πάντα, ο ένας πάνω στον άλλον δηλαδή. Το’ χω σκεφτεί πολλές φορές η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη Κυψέλη όσον αφορά τουλάχιστον το παρκάρισμα. Τι τη θέλεις τη μαμά; Η κίνηση για Χαλκιδική μοιάζει με τις διαδρομές για Μεσόγεια, Πόρτο Ράφτη, Χαμολιά, Ν. Μάκρη, Ραφήνα με κόκκινα και μπλε λιμανάκια αλλά και από την άλλη μεριά προς Βάρκιζα και Ανάβυσσο μέχρι Σούνιο.
Τι τη θέλεις τη μαμά; Σίγουρα η Χαλκιδική δεν έχει καμιά σχέση με τις προηγούμενες περιοχές. Απίστευτες θάλασσες, απίστευτα βουνά (μέχρι να καούν-ψουμε), φανταστικά κάμπινγκ. Τι τη θέλεις τη μαμά; Η Θεσσαλονίκη όμως μοιάζει με τα κάμπινγκ της Χαλκιδικής, ή μήπως τα κάμπινγκ μοιάζουν με τη Θεσσαλονίκη; Το κάμπινγκ (camping) ‘’βγαίνει’’ από το camp κατασκήνωση, δηλαδή κάτω από τη σκηνή. Ποια σκηνή όμως εννοούμε;
Αυτή που στήνουμε και μένουμε μέσα ή το κομμάτι που ‘’πιάνεται’’ από μερικά δέντρα και από κάτω έχει το τροχόσπιτο με το γιγάντιο πλαστικοποιημένο (νάιλον) σπιτένιο, προθαλαμοκουζίνα; Οι σκηνές αν δεν είναι λιγότερες από τα τροχόσπιτα σίγουρα έχουν μειωθεί σε σχέση με περασμένα χρόνια. Τι τη θέλεις τη μαμά; Έχω στο νου μου τη διαμονή στο κάμπινγκ συνδεμένη με κάποια ‘’ταλαιπωρία’’. Δίχως μουσική, τηλεόραση, ψυγείο, κουζίνα. Τώρα πια που λιγόστεψαν οι σκηνές υπάρχουν τα πάντα. Τι τη θέλεις τη μαμά;
Δεν έχω αγοράσει ακόμα τραπεζάκι, ξέχασα να δανειστώ από το μάρκετ της γειτονιά δύο καφάσια για τραπέζι, να’ ναι καλά όμως οι χειμωνιάτικές αλυσίδες. Μια χαρά τραπέζι έγιναν με το κουτί τους. Δεν μου έδωσαν όμως την ηρεμία που ζητούσα. Τι τη θέλεις τη μαμά; Άκουγα όλες τις μουσικές μαζί, ελληνικές, ξένες, έντεχνα, σκυλάδικα, ποπάκια, ροκ, chillout, κινηματογραφικά, είχα ήχους από τηλεοράσεις, από laptop. Κι΄ εγώ ήθελα μόνο τον ήχο από την λάμπα υγραερίου.
Τι τη θέλεις τη μαμά; Φωνακλάδες που ‘ψήναν, φωνακλάδες που ‘φτύναν την ‘’βλαχοβλαχιά’’ τους, γυναίκες σαν άντρες που γκαρίζουν στα παιδιά τους. Πλήρη σαλόνια κήπου, τραπεζομάντιλα στα τραπέζια, γλάστρες, φωτάκια, ειδικά κηροπήγια-θήκες ρεσό, θαρρείς και χάθηκε η φαντασία για δημιουργία που σέβεται τη διαμονή στη φύση. Τι τη θέλεις τη μαμά; Σκέφτομαι τη κούραση που ρουφά η γη από όλους εμάς που μένουμε πάνω της, σκέφτομαι την έξτρα κούραση που δέχεται με όλο το έξτρα κιτς που κουβαλά ο καθένας νομίζοντας πως αποφορτίζεται. Το όνειρο για εξοχικό που γίνεται τραβεστί διακοπές.
Τι τη θέλεις τη μαμά; Πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, και την πρώτη γουλιά καφέ στο σώμα γιατί σε όλο το σώμα πηγαίνει ο καφές τέτοιες στιγμές. Η μαμά με το μηνών παιδάκι καθώς παίζει μαζί του. Τι τη θέλεις τη μαμά; το ρωτά. Μόλις είχα ξυπνήσει και το άκουσα όσες φορές το έχετε διαβάσει μέχρι τώρα επί τόσες. Ενώ σκέφτομαι (ακόμα) πότε θα σταματήσει αυτή η προβολή, αναρωτιέμαι τι το θέλεις το παιδί;
Σχόλια