Ενας φίλος μού τηλεφωνεί από το Δερβένι και μου λέει με σπαραγμό ψυχής: Ενας οδηγός, παράγων της περιοχής, στουπί στο μεθύσι, σκότωσε μια γειτονοπούλα, δεκαέξι χρόνων, την άφησε λιωμένη στην άσφαλτο και πήγε σπίτι του και κοιμήθηκε για δεκαπέντε ώρες. Στην απολογία του στο τμήμα, είπε ότι νόμιζε πως πάτησε έναν τενεκέ. Κρατήθηκε μερικές ώρες και δεν κρίθηκε προφυλακιστέος. Το πιο εντυπωσιακό από όλα ήταν η αντίδραση του περιβάλλοντος. «Είναι καλό παιδί, τι να σου κάνει ο άνθρωπος, μεθυσμένος ήταν» ή «Το κορίτσι έφταιγε, ήταν αυτή μια σουρλουλού» ή «Τι να κάνουμε, το έφερε η στιγμή». Και κάποιοι χριστιανοί αποφάνθηκαν πως ήταν θέλημα Θεού. Και ο άνθρωπος, φεύγοντας από το τμήμα, πήρε το αυτοκίνητό του και γύρισε στο χωριό του. Μεταφέρω αυτήν την ιστορία όπως την άκουσα, χωρίς να έχω κάνει επιτόπια έρευνα. Και υποθέτω πως οι εναπομείναντες πεζοί αυτής της χώρας θα έχουν να εξιστορήσουν παρόμοιες ιστορίες σαν τη δική μου.
Και ο φίλος μου, ο Αγγελος, μου ζήτησε να γράψω κάτι. Είναι αλήθεια πως συχνά-πυκνά παίρνω ιδέες για τα σημειώματά μου από κουβέντες με φίλους, από τηλεφωνήματα αγνώστων ή από κάποια e-mails που έχει την καλοσύνη να τα τυπώνει η σύντροφός μου Μαρία. Ηλεκτρονικά είμαι αναλφάβητος. Ακολουθώ πάντα τη γραμμή πως η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να δώσει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν φωνή και ποτέ δεν εξυπηρετούν συμφέροντα, εργοδοτικά, κομματικά ή οικονομικά. Και όσοι από μας ακολουθούν αυτήν τη γραμμή είναι οι πρώτοι που απολύονται και μετά δεν ξαναβρίσκουν δουλειά.
Για τα τροχαία εγκλήματα έχουν γραφτεί πολλά. Υπενθυμίζω το πρόσφατο ντοσιέ του «Ιού», της ανά χείρας εφημερίδας, που μας δίνει μια πλήρη εικόνα για αυτά τα μαζικά εγκλήματα, τα οποία για την πλειονότητα θεωρούνται φυσιολογικά. Ακόμα και για την Τροχαία, που τα θεωρεί «φόνους εξ αμελείας» και όχι «φόνους εκ προθέσεως». Γιατί όταν κάποιος οδηγεί «ντίρλα» ή θα σκοτώσει ή θα σκοτωθεί. Από σύμπτωση φτάνει χωρίς προβλήματα στο σπίτι του. Αλλά ποια δημόσια υπηρεσία σέβεται τον πολίτη: Στη Σουηδία αν σε πιάσουν μεθυσμένο να οδηγείς ποδήλατο, σου παίρνουν την άδεια οδήγησης του αυτοκινήτου. Και ύστερα από πέντε χρόνια ξαναδίνεις εξετάσεις. Με αυτή την αυστηρή νομοθεσία τα τροχαία ατυχήματα έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Το ίδιο και στις ΗΠΑ, όπου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν πιο πολλούς νεκρούς στην άσφαλτο από ό,τι στο μέτωπο. Και πήραν δρακόντεια μέτρα. Είναι χαρακτηριστικό πως μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων για την ασφαλή οδήγηση, από τις ΗΠΑ, που ήρθε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, σήκωσε τα χέρια ψηλά και έφυγε.
Το αυτοκίνητο, εκτός από φονικό εργαλείο που μπορεί να γίνει, είναι εξουσία και κύρος. Και όσο πιο ακριβό είναι το αυτοκίνητο τόσο πιο πολύ ανεβαίνεις στην ιεραρχία. Και ο πεζός φαίνεται σαν εμπόδιο στην κυκλοφορία του. Δεν είναι άνθρωπος, είναι «τενεκές», που αν τον ισοπεδώσεις, δεν τρέχει και τίποτα. Κάθε χρόνο στην Ελλάδα εξαφανίζεται από τα τροχαία εγκλήματα μια πόλη του μεγέθους της Θήβας. Σε δύο χρόνια, έχουμε τόσους νεκρούς όσους είχαν οι ΗΠΑ στην εμπόλεμη ζώνη του Ιράκ όλα αυτά τα χρόνια της κατοχής. Και εδώ πρέπει να εντοπίσουμε ένα φασιστικό φαινόμενο που είναι βαθιά ριζωμένο σε αυτήν την κοινωνία. Είναι ένα είδος «Κρυπτείας των οδηγών» (δολοφονικός μηχανισμός των Σπαρτιατών, που έχει αναλυθεί θαυμάσια από τον συνάδελφο Δημήτρη Ψαρρά, στο βιβλίο του για τη «Χρυσή Αυγή», μια πρακτική που συνεχίζεται στις μέρες μας, βασισμένη στις θεωρίες του κ. Μπαλτάκου, πρωθυπουργικού συμβούλου). Και κατά κανόνα, όλοι αυτοί οι οδηγοί-δολοφόνοι μένουν ατιμώρητοι.
Ενα άλλο ανησυχητικό σημάδι είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος της κοινωνίας γενικότερα. Ας πούμε δεν έχει γίνει ποτέ μια μαζικότατη διαδήλωση για να απαιτηθεί αυστηρότερος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας κατά τα πρότυπα της Σουηδίας ή των ΗΠΑ. Αλήθεια, τι θέση έχουν πάρει και τι έχουν κάνει τα κόμματα και οι οικολογικές οργανώσεις; Φτάνει ένα δελτίο Τύπου; Εδώ χάνονται ζωές. Και αυτό που με μελαγχολεί είναι ότι αυτός ο κοινωνικός φασισμός είναι διάχυτος σε πολλούς οδηγούς που ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα. Και δεν είναι τυχαία η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο. Εκφράζει πολιτικά τον διάχυτο φασισμό αυτής της κοινωνίας. Δεν ήρθε για να φύγει ούτε είναι ένα περαστικό φαινόμενο. Εκφράζει το «βαθύ ελληνικό κράτος» όπως το θεμελίωσε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Και αναγκαστικά το μπαλάκι πάει στην Αριστερά: Πού είσαι νιότη-ΣΥΡΙΖΑ, που έδειχνες πως θα γινόσουν άλλος. Για να παραποιήσουμε έναν στίχο με την άδεια του συγχωρεμένου Βάρναλη.
perkor29@gmail.com
Σχόλια